ZT: – Jest Siostra karmelitanką i psychoterapeutą. Jak się to stało i jak Siostra godzi te dwie sprawy?
S. Fidelis Miazga KDzJ: – Studia psychologiczne skończyłam w Katowicach w 2001 r. i zaraz po obronie wstąpiłam do zgromadzenia, nie myśląc wcale o pracy w zawodzie. Prawdę mówiąc, przez długi czas – kilka lat właściwie – miałam nawet dużą niechęć do pomysłu podjęcia pracy psychologa. Wynikało to z moich negatywnych doświadczeń w tym obszarze. Spotkałam kilka osób, które próbowały pogodzić te dwie sfery, ale owoce – w moim odczuciu – były opłakane. Byli to duchowni, którzy w sposób nieumiejętny korzystali z wiedzy psychologicznej i psychologowie, którzy niewłaściwie wkraczali na teren duchowości. W tym czasie zmagałam się również z wieloma moimi własnymi pytaniami i trudnościami i nie czułam się gotowa na takie wyzwanie. Jakaś wolność wewnętrzna pojawiła się dopiero przed ślubami wieczystymi (7 lat po wstąpieniu) i po ślubach sprawy potoczyły się z zadziwiającą prędkością. A zaczęło się właściwie od pomyłki mojej przełożonej prowincjalnej, która nie zgłosiła mnie w odpowiednim czasie do szkoły, do której zamierzała mnie posłać. Pojawił się wtedy pomysł dalszego kształcenia w zawodzie. Podjęłam więc naukę w Szkole Formatora w krakowskim Ignatianum oraz w Studium Psychoterapii przy Stowarzyszeniu Psychologów Chrześcijańskich w Warszawie. Od razu też ks. Andrzej Cieślik – ówczesny dyrektor Diecezjalnego Centrum Służby Rodzinie i Życiu – wyszedł z propozycją zatrudnienia. I tak się zaczęło. To był rok 2009, więc w tym roku upływa już dziesięć lat.
Odpowiedź na pytanie, jak ja to godzę, jest trudniejsza. Wydaje mi się, że tajemnica leży w jakimś rzetelnym zmaganiu o własną tożsamość, przez które przeszłam. Dla mnie jest jasne, że jestem osobą konsekrowaną Bogu i to jest numer 1. Natomiast służę innym moją wiedzą i doświadczeniem jako psycholog i psychoterapeuta, ponieważ: otrzymałam taką misję od moich przełożonych; zdobyłam odpowiednie kwalifikacje, aby to robić i mam potwierdzenie od osób kompetentnych, że mogę to robić; jestem głęboko przekonana, że dobra praca psychoterapeutyczna służy pogłębianiu ludzkiej wolności i dojrzewaniu do pełni, której pragnie dla nas Bóg. A więc moja praca zanurzona jest w jakiejś dużo szerszej i głębszej perspektywie Bożego zamiaru i planu względem człowieka. To daje wewnętrzną wolność i dystans – nie jestem najważniejsza, ale mogę sporo pomóc i to jest niesamowita przygoda, bo Bóg, który jest Wszechmogący, zaprasza nas – takich małych i słabych – do tego, żebyśmy sobie wzajemnie pomagali iść w stronę wolności, uzdrowienia i życia w pełni.
– Niektórzy twierdzą, że psychoterapeuta nie powinien zdradzać swoich przekonań, a zwłaszcza religijnych…
Pomóż w rozwoju naszego portalu
– Należę do tych „niepoprawnych politycznie”, którzy twierdzą, że nie istnieje coś takiego jak neutralność światopoglądowa. Nie jest też ona dla mnie żadnym ideałem. Chcemy czy nie chcemy – w każdej relacji wnosimy nasze przekonania w kontakt z drugim człowiekiem. Sztuka polega na tym, aby zachować wzajemny szacunek i czytelność, w żaden sposób nie narzucać innym własnych poglądów, nie manipulować. Od psychoterapeuty wymaga to większego czuwania nad tym, co się w nim dzieje i jak reaguje w kontakcie z osobą, ponieważ ma w tej relacji z racji autorytetu dużą przewagę. Tego czuwania uczymy się w procesie szkoleniowym, a później również podlegając superwizji – czyli omawiając swoją pracę z doświadczonymi osobami, które pomagają wychwycić i skorygować nieprawidłowości. Ocenę tego, jak mi się to udaje, pozostawiam tym, z którymi się spotykam.
– Z czym najczęściej ludzie przychodzą do psychologa?
– Nie wiem, czy potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Gdybym wzięła do ręki podręcznik diagnostyczny, to stwierdziłabym, że w centrum mam do czynienia ze wszystkimi zaburzeniami tam opisanymi. Mam też takie doświadczenie na przestrzeni 10 lat, że stopień zaburzeń jakoś się pogłębia i że coraz młodsze osoby chorują. Nie są to tylko moje obserwacje. Jednak może być równie dobrze tak, że coraz więcej osób ma odwagę prosić o pomoc, więc zgłaszają się młodsze osoby i osoby cierpiące na poważniejsze zaburzenia, a to jest dobra nowina.
Wnioski ogólne byłyby takie: Większość problemów, z którymi przychodzą ludzie jest jakoś powiązana z alkoholizmem (własnym lub członków rodziny) i niewątpliwie Polacy zbierają teraz tragiczne żniwo celowego rozpijania, któremu byli poddawani; Sporo osób trafia do nas przez dzieci. Dziecko bardzo konfrontuje naszą zdolność kochania. Młodzi rodzice doświadczając własnej bezradności oraz powtarzania szkodliwych schematów z rodzin pochodzenia, decydują się na systematyczną pracę nad sobą i to jest naprawdę dobra nowina; Dużo wspólnot dojrzało też do tego, żeby motywować swoich członków do korzystania z fachowej pomocy w ich problemach.
Mówiąc ogólnie, ludzie przychodzą, bo życie ich boli. Boli na tyle, że już nie potrafią tego znosić. A co boli najbardziej? NIEKOCHANIE. Kochać i być kochanym to najgłębsze pragnienie człowieka – pragnienie złożone w naszym sercu przez samego Boga. Ludzie, których boli, przychodzą również dlatego, że uwierzyli, że da się coś z tym zrobić i postanowili komuś zaufać, a to już naprawdę bardzo dużo. To początek drogi do szczęścia.
– Czym wobec tego jest dla Siostry psychoterapia?
– Człowiek nie istnieje poza więzią. Jest stworzony z więzi i do więzi. W więzi z Drugim – z Bogiem, z człowiekiem – dokonuje się to, co najważniejsze w naszym życiu. Więzi nas kształtują i tylko tu może dokonać się nasze uzdrowienie. Psychoterapia jest dla mnie szczególnym rodzajem więzi. I to nie jest tak, że tylko jedna osoba w tej więzi jest obdarowana. Obdarowany jest również psychoterapeuta.
