Kruchy, drobny, nieśmiały człowiek i wielki teolog, myśliciel, niezłomny obrońca fundamentów wiary i cywilizacji chrześcijańskiej żegna się z Ludem Bożym i ze światem. Płaczemy, ale nie tracimy pewności wiary, że rezygnuje ze sprawowania władzy papieskiej dla jakiejś głębokiej tajemnicy, którą jest dobro Kościoła. Benedykt XVI w rozmowie z Peterem Seewaldem powiedział: „historia świata jest walką między dwoma rodzajami miłości: miłością do siebie samego - aż do zniszczenia świata i miłością do innych - aż do rezygnacji z siebie samego. Ta zawsze widoczna walka trwa także w naszych czasach” („Światłość świata”, s. 70). Zrezygnował z siebie, co zadziwiło świat. Wiadomość dotarła aż po krańce ziemi. Aż po krańce ziemi dotarł głos Ojca Świętego Benedykta XVI. Zrezygnował z siebie, ale nie z głoszenia prawdy. Poprzez tę szokującą i trudną rezygnację prawda, którą głosi, dociera do Kościoła i świata. Kard. Joseph Ratzinger na otwarcie konklawe w 2005 r. powiedział: „Powstaje dyktatura relatywizmu, który nie uznaje niczego za ostateczne i jako jedyną normę traktuje własne ja i jego pragnienia”. Przeciwko tej dyktaturze w imię prawdy podjął walkę jako Benedykt XVI. Mówił: „Prawda wskazuje nam jednak na stałe wartości, które ludzkość uczyniły wielką. Dlatego trzeba nam na nowo uczyć się pokory i w niej ćwiczyć, aby uznać prawdę i pozwolić, aby ona była normatywna” (tamże, s. 62).

Niezłomny mimo osamotnienia

Benedykt XVI jako głos prawdy Ewangelii, symbol Kościoła i jego jedności stał się człowiekiem niebezpiecznym dla tych, którzy chcą zbudować świat bez Chrystusa i Kościoła. Takim światem łatwo rządzić i manipulować. Stąd Ojciec Święty stał się przedmiotem wielkich i wielorakich ataków.

Francuski filozof Alain Besançon napisał: „Pontyfikat Benedykta XVI kojarzy się z nutą bólu. Jan Paweł II, zwalczając potworny reżym komunizmu, miał po swojej stronie niemal całe społeczeństwa i narody. Benedykt XVI ma przeciwko sobie całe nowoczesne społeczeństwo z jego nową moralnością i nową religijnością”. Jego droga to walka przeciwko tzw. nowoczesności. Walka o prawdę w umysłach i sercach ludzkich.

Benedykt XVI niestrudzenie ukazywał, że prawda istnieje, a człowiek, który jej szuka i ją znajduje, jest sobą i wie, dokąd wiedzie jego droga. Prawda czyni człowieka wolnym. Aby jednak znaleźć prawdę, konieczne jest doświadczenie Boga, który jest Prawdą.

Benedykt XVI tę prawdę głosił „w porę i nie w porę” (por. 2 Tm 4, 2). Nauczał i ukazywał, że trzeba rozszerzyć przestrzeń rozumu, aby zobaczyć nie tylko to, co można poddać eksperymentowi naukowemu, ale całą prawdę o Bogu i człowieku, stworzonemu na obraz Boży. Bóg stworzył „mężczyznę i niewiastę” (por. Rdz 1, 27). Papież ukazywał tę prawdę z całą mocą autorytetu, mówiąc o wartościach ludzkiego życia, o małżeństwie i rodzinie. Występował przeciwko ideologii gender, różnym eksperymentom i nadużyciom w dziedzinie ludzkiej płciowości. Inaczej człowiek wpada w pułapkę nihilizmu, który prowadzi do samozagłady.

Benedykt XVI w walce o prawdę zderzył się z propozycjami postmodernizmu i relatywizmu, które odbierają człowiekowi rozum i prawdę i grożą samozniszczeniem całej ludzkości. W obronie tych ideologii współczesne media stały się narzędziami kamienowania Papieża. W dobie poprawności politycznej atakowanie Papieża przynależy także do świata polityki. W stosunku do Benedykta XVI wszystkie kłamstwa, oszczerstwa, zniewagi były nie tylko dozwolone, ale dobrze widziane. Niestety, także i w Polsce!

Benedykt XVI znał rzeczywistość kultury antychrześcijańskiej. „Pokorny pracownik winnicy Pańskiej” wiedział, z jakimi trudnościami będzie miał do czynienia. Podczas inauguracji pontyfikatu mówił: „Wątła łódka myślenia wielu chrześcijan znajduje się pośrodku groźnych fal, a niebezpieczeństwo jej rozbicia jest realne… Módlcie się za mnie, abym nie uciekł ze strachu przed wilkami” (24 kwietnia 2005 r.). Nie uciekł, choć złożył rezygnację, dając szansę Kościołowi, aby wybrać następcę. Nie uciekał nigdy!

W prawdzie i miłości

Nie uciekał przed podejmowaniem najtrudniejszych wyzwań w imię prawdy. W imię prawdy zderzył się ze światem żydowskim, chciał, aby odblokowano sprawę beatyfikacji Piusa XII.

Nie walczył z żadnym wyznaniem, ale doświadczał nieustannych protestów i obelg. Bolesne doświadczenia ze świata islamu z powodu wykładu w Ratyzbonie 12 września 2006 r., gdy cytując bizantyjskiego cesarza, powiedział, że Mahomet wprowadził także „rzeczy złe i nieludzkie”. Nie przestraszył się protestów, bo cytat był wyjęty z kontekstu. Mówił dalej, że islam musi w dialogu publicznym wyjaśnić dwie kwestie, mianowicie sprawę swego odniesienia do przemocy i do rozumu. Dzięki temu rozpoczął się dialog między uczonymi islamu, podejmujący te problemy. Przedstawiono interpretację, która również prowadzi do rozmów z chrześcijaństwem. Benedykt XVI przyjął anglikanów pragnących wrócić do komunii z Rzymem. Nawiązał dialog z prawosławiem.

Ojciec Święty musiał przyjąć na siebie także wyliczanie „win” przypisywanych Kościołowi. Są winy, grzechy i są pseudowiny. Ale są. I Papież miał tego świadomość. W 2005 r., prowadząc medytacje Drogi Krzyżowej, powiedział, że w Kościele też jest „brud”. Nie bał się prawdy także o Kościele. Kościół jest bowiem Kościołem świętych i grzeszników. Tę prawdę nazywał po imieniu. Mówił: „Nie można było przeoczyć, że nie tylko czyste pragnienie prawdy napędzało rewelacje prasowe, ale także była w tym radość ze skompromitowania i zdyskredytowania Kościoła. Pomimo to zawsze musi być jasne, że o ile jest prawda, musimy być wdzięczni za każde wyjaśnienie. Prawda połączona z właściwie rozumianą miłością jest wartością numer jeden. W końcu media nie mogłyby w ten sposób informować, gdyby w samym Kościele nie było zła. Tylko dlatego, że w Kościele było zło, mogło ono przez innych zostać wykorzystane przeciw Kościołowi” (tamże, s. 39).

Głosząc prawdę, ukazywał także wielkość i mądrość Kościoła: „...ale też trzeba, abyśmy byli wdzięczni Kościołowi katolickiemu i ukazywali, jak wiele światła z niego płynie. Gdyby tak nie było, doprowadziłoby to do upadku całych konfiguracji życia społecznego” (tamże, s. 43). Kościołowi bowiem społeczeństwa i narody zawdzięczają fundamenty cywilizacji i kultury. Tę prawdę trzeba także dumnie głosić, choć współczesny świat nie chce jej słuchać.

Rezygnuje, ale nie odchodzi nieustraszony Sługa Prawdy. Będzie wspierał Kościół swoją modlitwą i pokorą. W ostatnim przesłaniu na Środę Popielcową zostawił nam apel o nawrócenie i jedność Kościoła. To jest nasze zobowiązanie! „Dlatego tak pilną rzeczą jest postawienie na nowo w centrum naszego myślenia pytania o Boga. Nie chodzi przy tym o Boga, który jakoś tam istnieje, ale o Boga, który nas zna, który do nas mówi i który nas obchodzi - i który także jest naszym Sędzią” (tamże, s. 60).