Ceramiczna rzeźba św. Maksymiliana Marii Kolbego znajduje się w ołtarzu głównym kościoła w Rykoszynie. Zastąpiła obraz, który przedstawia Świętego w zakonnym habicie. Obraz ten został powieszony na ścianie zakrystii. Św. Maksymilian przedstawiony jest w zakonnym habicie, po prawej stronie za nim widać zarysy obozu koncentracyjnego, a po lewej jedno z jego dzieł, klasztor w Niepokalanowie.

Płaskorzeźba w głównym ołtarzu jest nietypowa. Artysta przedstawił Świętego unoszącego się w chwale do nieba, do którego dążył prze całe swoje życie. Jego otoczenie nie przygnębia, nie ma obozowych drutów i wieżyczek ze strażnikami, artysta umieścił go na tle połyskującego złota mieniącego się kolorami, które wyraża radość i wdzięczność. Twarz Świętego męczennika jest spokojna i pełna wiary, tak jakby św. Maksymilian chciał powiedzieć patrzącym na niego: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem”.

Młoda wspólnota

– W ubiegłym roku nasza parafia obchodziła 25-lecie poświęcenia kościoła – mówi ks. proboszcz Tadeusz Lalewicz. Święty patron jest naszym drogowskazem na trudne czasy. Bo przecież czasy zawsze są trudne, i wtedy, gdy jesteśmy ciemiężeni, biedni, i wtedy, a może nawet najbardziej wtedy, gdy jesteśmy bogaci – zastanawia się. Ku czci św. Maksymiliana 14 dnia każdego miesiąca, w dniu jego śmierci wspólnota modli się nowenną ku jego czci. – 14 sierpnia w odpust swoje modlitwy i myśli w szczególny sposób kierujemy do naszego patrona. Jest uroczysta Msza św., litania do św. Maksymiliana i procesja z Najświętszym Sakramentem. To czas modlitwy do patrona, który pokazał nam, jak kochać Boga i bliźniego – mówi Ksiądz Proboszcz. W kościele nie ma relikwii św. Maksymiliana, jednak w ubiegłym roku do parafii zostały wprowadzone relikwie innego świętego – patrona na trudne czasy – św. Jana Pawła II. Zostały umieszczone w relikwiarzu pod kopią obrazu Matki Bożej Piekoszowskiej w bocznym ołtarzu. 22 dnia każdego miesiąca odprawiana jest Msza św. z katechezą nawiązującą do nauczania św. Jana Pawła II z modlitwą o uświęcenie rodzin.

Ożywienie w Rykoszynie

– Nigdy nie myślałem, że ubiegłoroczne Światowe Dni Młodzieży dadzą naszej wspólnocie tyle radości i zachęcą nas wszystkich do odnowienia naszej wiary i spojrzenia na drugiego człowieka z miłością – mówi Ksiądz Proboszcz. Chętnych, którzy chcieli przyjąć pielgrzymów z Rumunii, było więcej niż osób nas odwiedzających. – To było dla naszej wspólnoty wspaniałe doświadczenie – podkreśla. Oczywiście były obawy, brakowało podobnego doświadczenia, praktycznie nikt w parafii nie znał języka rumuńskiego, ale mimo tego zechcieli „podróżnego w dom przyjąć”. – Te wydarzenia ubiegłego roku owocują. Podczas ostatniej wizyty duszpasterskiej rozmawiałem z moimi parafianami i wielu z nich dzieliło się wspomnieniami, opowiadali o wspólnych spotkaniach, modlitwach, wspominali dzień powitania i pożegnania. Widać, że Duch Święty mocno poruszył nasze serca. Przez lata będziemy zbierać tego owoce – mówi Ksiądz Proboszcz. Nie chce, by energia, szczególnie młodych ludzi, była zmarnowana, chciałby, aby ich zaangażowanie w życie parafii nadal się rozwijało.

Chcemy kościoła

Już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku dostrzegano potrzebę utworzenia w Rykoszynie parafii. Plany te przyjęły realne kształty w 1981 r. Wydawało się jednak, że zostaną zniweczone. 13 grudnia 1981 r. rozpoczął się w Polsce stan wojenny. O dziwo mieszkańcy Gałęzic, Rykoszyna, Skałki i Osiedla Skałka otrzymali pozwolenie na wybudowanie kaplicy. Ich zapał był tak duży, że 24 kwietnia rozpoczęli budowę kaplicy, a zakończyli ją miesiąc później 25 maja. Trzy dni później poświęcił ją bp Stanisław Szymecki. Budowniczym był ks. Józef Budziosz, ówczesny proboszcz parafii Piekoszów, do której te wioski należały. Pierwszym samodzielnym duszpasterzem nowego ośrodka duszpasterskiego został ks. Jan Iłczyk, było to 14 września 1982 r. Dwa lata później, 23 stycznia 1984 r. w Rykoszynie została erygowana parafia. Kolejne lata to czas budowy kościoła i plebanii. Zakończanie budowy świątyni nastąpiło w 1991 r. 14 sierpnia bp Jan Gurda poświęcił wybudowany kościół. W tym czasie proboszczem był ks. Bogusław Jaroszek, który przybył do parafii w grudniu 1984 r. i przez lata kontynuował budowę kościoła. Aż trudno uwierzyć, że budowa tak okazałej świątyni w niezwykle trudnych czasach stanu wojennego trwała tylko 7 lat. Patronem parafii został w 1983 r. św. Maksymilian, którego kanonizował 10 października 1982 r. Jan Paweł II. Ten sam Papież podczas pielgrzymki do Polski w 1983 r., w Częstochowie pobłogosławił kamień węgielny pod budowę kościoła. Po ks. Jaroszku parafię obejmuje ks. Jan Cabaj, który kontynuuje pracę poprzedników. Kolejnym proboszczem był ks. Antoni Bialik – objął parafię w 2006 r. – Każdy proboszcz włożył w budowę kościoła i budowę wspólnoty parafialnej swoje siły i serce, za co jesteśmy im bardzo wdzięczni – mówi ks. Lalewicz – ja posługuję w parafii od 18 sierpnia 2015 r.

Miłosierny patron

Patron kościoła w Rykoszynie urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli jako drugi syn Juliusza i Marianny z domu Dąbrowskiej. Na chrzcie otrzymał imię Rajmund. W czerwcu 1902 r. przyjął Pierwszą Komunię Świętą. Na jego przyszłe losy istotne znaczenie miało widzenie, jakie miał w kościele św. Mateusza w Pabianicach. Jak wspominał po latach? „Matka Boża pokazała mi się, trzymając dwie korony: jedną białą, a drugą czerwoną. Spytała, czy chcę tych koron; biała miała oznaczać, że wytrwam w czystości, a czerwona, że będę męczennikiem. Odpowiedziałem, że chcę dwie”.

Wstępując do zakonu franciszkanów, przyjął imię Maksymilian. Studiował w Rzymie. W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady. Przez całe życie towarzyszyło mu wezwanie „wszystko dla Maryi”. Założył gazetę „Rycerz Niepokalanej”, pod Warszawą założył klasztor Niepokalanów, wydawał tam również „Mały Dziennik”. W latach 1931-1935 prowadził działalność misyjną w Japonii. Tam założył Niepokalanów Japoński, podobne ośrodki założył w Chinach i Indiach. Wrócił do Polski, by kierować Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie – we wrześniu 1939 r. przebywało w nim ok. 700 zakonników i kandydatów. W czasie wojny był dwukrotnie aresztowany przez Niemców, przesłuchiwany i więziony na Pawiaku. 28 maja 1941 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Podczas apelu w obozie 29 lipca 1941 r. dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego na śmierć Franciszka Gajowniczka. Ojciec Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 r. dobity zastrzykiem trucizny przez obozowego funkcjonariusza. Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Uratowany przez niego Franciszek Gajowniczek doczekał wyzwolenia w obozie koncentracyjnym KL Sachsenhausen.

Św. Maksymilian i św. Jan Paweł II wzorem

– Te dwie wielkie postaci przynaglają nas do czynienia dobra – mówi Ksiądz Proboszcz, w ubiegłym roku przeżywaliśmy Rok Miłosierdzia, Światowe Dni Młodzieży i 25-lecie poświęcenia naszego kościoła. Ten czas na trwałe zapadł w nasze serca – dodaje. Cieszymy się z naszego kościoła, ale zajmuje nas troska o ten żywy Kościół, młodzież, dzieci i rodziny – podsumowuje. W budynku, w którym mieściła się stara kaplica, powstanie ośrodek duszpasterski jako miejsce spotkań różnych grup i wspólnot, które istnieją w parafii. 10 października wspólnota będzie uroczyście obchodzić 35-lecie kanonizacji patrona parafii, trwają przygotowania do tego ważnego wydarzenia.

Wierni patronowi

Ksiądz Proboszcz pracuje w parafii od niedawna i jest ujęty życzliwością parafian. Wie, że może na nich liczyć, co udowodniły Światowe Dni Młodzieży i przyjęcie pielgrzymów z Rumunii. Jednak pielgrzymi zaglądają do Rykoszyna co roku. Mieszkańcy parafii od lat goszczą dwie pielgrzymki: kielecką i sandomierską. Wspierają swojego proboszcza w pracach przy kościele. W parafii posługuje czterech Nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. Prężnie działa Apostolat Maryjny, a także Rycerstwo Niepokalanej. W życie parafii angażuje się wiele osób, panie z Koła Gospodyń Wiejskich i Strażacy, którzy zawsze uczestniczą we wszystkich uroczystościach i wydarzeniach religijnych. – W głębszym przeżywaniu Liturgii wspiera nas liczna grupa ministrantów, a także schola dziecięco-młodzieżowa pod opieką katechetki Iwony Wijas, Zbigniewa Wojtasińskiego i Krzysztofa Wijasa. Swoją modlitwą wiele łask wypraszają nam wspólnoty Żywego Różańca, w tym jedna wspólnota mężczyzn – mówi ks. Tadeusz – nasz święty patron pociąga wszystkich swoim przykładem i przypomina nam: „ Pamiętajcie o miłości” – dodaje.