Reklama

Dobrze o księżach na 10-lecie „Ojca Mateusza”

Pierwsze miesiące posługiwania w diecezji sandomierskiej były dla mnie intensywnym czasem poznawania osób, miejsc i sytuacji. 9 października 2009 r. miałem odprawić Mszę św. dla Rodziny Szkół im. Jana Pawła II.
Jest ich w diecezji ponad sześćdziesiąt, więc jeśli frekwencja dopisze, zbiera się spora grupa nauczycieli i uczniów. Każda delegacja ze sztandarem swojej szkoły, a czasami jeszcze z księdzem proboszczem lub wikariuszem

Niedziela Ogólnopolska 39/2018, str. 28-29

Ks. Tomasz Lis

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z domu biskupiego do katedry jest zaledwie kilka kroków. Tego dnia było jednak wyjątkowo ruchliwie i sekretarz musiał chwilami torować drogę. Wszystko z powodu ekipy filmowej, która przyciągnęła tłumy ciekawskich, podczas gdy panowie ze straży miejskiej pilnowali porządku. Sandomierską jesień cechuje spora liczba wycieczek organizowanych przez szkoły, okoliczne sanatoria czy inne środowiska, dlatego nagłe spiętrzenia ruchu na wąskich uliczkach są czymś normalnym. Uczniowie z naszej diecezji mieli w tym, oczywiście, swój udział.

Zaraz za ogrodzeniem placu kościelnego stał ksiądz w sutannie oparty o kierownicę roweru. I chociaż kapłanów tego dnia nie brakowało, ten jeden mnie zaciekawił. – Szczęść Boże. Ksiądz tak rowerem przyjechał na spotkanie szkół? A z jakiej parafii? – zapytałem duchownego. On kiwnął głową, coś wyszeptał i lekko się uśmiechnął. Poklepałem go po ramieniu i kontynuowałem drogę do zakrystii, gdzie zastałem czekających w ornatach kapłanów. – Pewnie ojciec Mateusz księdza biskupa zatrzymał – zażartował jeden z księży. Dopiero teraz dotarło do mnie, że przed katedrą spotkałem bohatera serialu, który już wtedy, po zaledwie rocznej emisji, zmieniał gruntownie Sandomierz i jego postrzeganie. Tym księdzem był, oczywiście, aktor Artur Żmijewski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jeszcze w Rzymie, wkrótce po nominacji biskupiej, wspomniała mi o serialu pani ambasador Hanna Suchocka. Oglądałem wcześniej niektóre odcinki „Don Matteo” – pierwowzoru polskiej wersji, głównie z sympatii do komediowego gwiazdora włoskiego kina Nino Frassicy, który gra rolę sierżanta karabinierów – maresciallo Cecchiniego.

Gdy opuszczaliśmy katedrę po Mszy św., zatrzymała nas przy wyjściu dziewczyna z radiotelefonem. – Musicie teraz poczekać, aż skończą kręcić scenę. Cierpliwości starczyło na pięć minut. – Proszę pani, ale my przejdziemy bokiem. Mamy za chwilę następne spotkanie – próbował ją przekonać sekretarz. Bezskutecznie. Dopiero po kolejnych minutach udało się wykorzystać nieuwagę naszej strażniczki i niczym zakładnicy wydostaliśmy się na wolność.

Reklama

Ta sytuacja nie zepsuła relacji z twórcami. Bardzo szybko zrozumiałem, jakim dobrodziejstwem dla miasta jest ten serial, tym bardziej że Sandomierz nie ma wielkich perspektyw rozwoju, a bezcenne zabytki są za mało rozreklamowane. Setki tysięcy ludzi przyjeżdża głównie po to, żeby zobaczyć miejsca, w których toczy się akcja, chociaż sceny wewnątrz budynków kręcone są z reguły gdzie indziej.

Pamiętam, jak pewnego razu gospodyni Natalia miała odwiedzić serialowego biskupa. Scenariusz przewidywał, że aktorka – Kinga Preis przejdzie przez furtkę, zadzwoni do drzwi pałacu i zostanie wprowadzona do środka. Tego ostatniego zadania podjął się rzecznik prasowy kurii ks. Tomasz Lis. Nie wiem, ile razy powtarzali oboje scenę, ale w wersji telewizyjnej pojawiła się tylko Natalia. Dodam więc, że wnętrze domu nazywanego pałacem jest przepiękne, ale mniej okazałe niż na filmie. Zdarzały się bowiem przypadki, że turyści chcieli pod różnymi pretekstami dostać się do środka.

Chcę także przestrzec wszystkich, którzy planują rowerową wędrówkę śladami ojca Mateusza. Bruki sandomierskiego Starego Miasta są bezlitosne szczególnie dla kolarzówek. Podczas kręcenia serialu aktor pokonuje jedynie krótkie odcinki, zaś na dłuższej trasie łatwo złapać gumę czy nawet skrzywić koło. Takie średniowieczne uroki.

Wreszcie ostatnie dopowiedzenie – sprawa bezpieczeństwa, bo przecież jeśli dać wiarę scenarzyście, co czwartek dochodzi w Sandomierzu do przestępstwa. W rzeczywistości jest ich pewnie więcej, lecz zarazem dużo mniej niż gdzie indziej. A ponadto sandomierscy policjanci wiodą prym w garnizonie świętokrzyskim i podobnie jak ich filmowi koledzy mają ludzką twarz.

Reklama

Sława księdza rozwiązującego kryminalne zagadki przyćmiła wybitne postacie z dziejów Sandomierza. Widać to dosłownie na każdym kroku. Zwiększyła się liczba miejsc noclegowych, restauracji i barów. Powstało nawet muzeum figur woskowych „Świat Ojca Mateusza”. Wystarczy wyjść na ulicę w sutannie albo w koloratce, żeby usłyszeć: – Zobacz, córeczko! Ojciec Mateusz! Niektórzy pytają dowcipnie, gdzie można go spotkać. Początkowo trochę mnie to irytowało, lecz z czasem stało się pretekstem do sympatycznych rozmów. Do fenomenu ojca Mateusza nawiązał nawet premier Morawiecki. Kiedy podczas wizyty w Sandomierzu usłyszał na rynku gromkie „Mateusz! Mateusz!”, zapytał żartobliwie wiwatujących ludzi, czy na pewno chodzi o niego.

Popularność serialu przybiera również inne, zupełnie niespodziewane formy. Zdarza się, że ktoś prosi w liście kurię diecezjalną o umówienie go z ojcem Mateuszem w celu odbycia spowiedzi. Inni z kolei porównują z filmowym bohaterem swoich proboszczów. Trzeba przyznać, że trudno mu cokolwiek zarzucić, jakby właśnie wyszedł z seminarium. Pewnie dlatego serial nie ma dobrej prasy w środowiskach oskarżających duchowieństwo o wszelkie możliwe zbrodnie. One najchętniej zdjęłyby go z ekranu.

Filmowy portret księdza nawiązuje do włoskiego don Matteo i po osadzeniu go w polskiej rzeczywistości został wykreowany na potrzeby serialu. Jeśli nawet wiele rzeczy odpowiada faktom, zawiera on tylko pojedyncze kadry z życia przeciętnego proboszcza. Ojciec Mateusz różni się zarazem od swojego literackiego odpowiednika – ojca Browna z powieści Gilberta K. Chestertona, która również doczekała się ekranizacji. Detektywistyczna pasja ojca Browna wynika z imperatywu moralnego, aby wyeliminować zło i przywrócić sprawiedliwość. Przypomina trochę wiwisekcję zbrodni i jej sprawcy, lecz w gruncie rzeczy chodzi o pokazanie, że w ostatecznym rozrachunku dobro jest lepsze i odnosi triumf. Jak bowiem mawiał Chesterton, bajki mają na celu przekonanie dzieci nie tyle do istnienia smoków, ile do tego, że można je pokonać.

Reklama

Ojciec Mateusz rozwiązuje kryminalne zagadki jakby mimochodem, „en passant”, chociaż i on wyróżnia się spostrzegawczością oraz umiejętnym łączeniem faktów, tylko że od zewnątrz. Niewiele wiadomo o jego posłudze kapłańskiej. Chodzi za to w stroju duchownym, co zawsze jest jakimś wyznaniem wiary, nawet jeśli kapłan niczego innego nie robi. Ujmują z pewnością jego człowieczeństwo, o czym świadczy liczne grono bywalców plebanii, a także podejście do ofiar i sprawców przestępstw. W obu przypadkach daje im nadzieję, że wszystko znajdzie pozytywny finał. Nie stawia jednak między nimi znaku równości. Jego pytanie do winnego – wiesz, co zrobiłeś? – ma uświadomić rozmiar wyrządzonego zła i skłonić do skruchy, będącej warunkiem rozpoczęcia nowego życia. Jakbym czytał Kodeks prawa kanonicznego, w którym kary mają charakter bardziej leczniczy niż odwetowy.

Taka postawa zyskała ojcu Mateuszowi sympatię milionów widzów. W momencie, gdy medialny i artystyczny mainstream ukazuje niemal wyłącznie ciemne strony katolickiego duchowieństwa, film o księdzu detektywie odcina się od rozbrzmiewającego unisono chóru potępienia. Wystarczy zajrzeć do większości parafii, aby zobaczyć, że rację ma ojciec Mateusz.

2018-09-25 11:52

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Abp Galbas: mnie nieraz trudno jest wierzyć w Boga

2024-03-29 07:59

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Bp Adrian Galbas

Bp Adrian Galbas

Mnie nieraz trudno jest wierzyć w Boga. Wiara bywa ciężka i męcząca, ale gdy słyszę o czyjejś śmierci, wówczas właśnie wiara jest pociechą - powiedział PAP metropolita katowicki abp Adrian Galbas.

W rozmowie z PAP metropolita katowicki abp Adrian Galbas wyjaśnił, że cierpienie samo w sobie nie jest człowiekowi potrzebne, ponieważ niszczy i degraduje. Jednak w momentach, gdy przeżywamy cierpienie, męka Chrystusa może być pociechą i wzmocnieniem.

CZYTAJ DALEJ

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Fenomen kalwarii – przegląd polskich Golgot

2024-03-29 13:00

[ TEMATY ]

kalwaria

Wojciech Dudkiewicz

Kalwaria Pacławska. Tu ładuje się akumulatory

Kalwaria Pacławska. Tu ładuje się akumulatory

- Jeśli widzimy jakiś spadek wiernych w kościołach, to przy kalwariach go nie ma - o fenomenie polskich kalwarii, mówi KAI gwardian, o. Jonasz Pyka. Dzięki takim miejscom, ludzie, którzy nie mogą nawiedzić Ziemi Świętej, korzystają z łaski duchowego uczestnictwa w Męce Jezusa Chrystusa i przeżywania w ten sposób tajemnicy odkupienia rodzaju ludzkiego. - To złota nić, która łączy wszystkie kalwarie w Polsce - podkreśla profesor Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu, o. Mieczysław Celestyn Paczkowski. Wielki Piątek, to drugi dzień Triduum Paschalnego, podczas którego w Kościele katolickim odprawiana jest liturgia Męki Pańskiej, upamiętniająca cierpienia i śmierć Chrystusa na krzyżu. Jest to jedyny dzień w roku, w którym nie jest sprawowana Eucharystia.

Kalwaria - Golgota

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję