Kard. Dziwisz przypomniał osobę św. Andrzeja Boboli. Podkreślał: - Uformowany w szkole Ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli, stał się żarliwym apostołem na ambonie, w konfesjonale, wśród więźniów, chorych i opuszczonych. W podzielonym i rozdartym świecie głosi Ewangelię miłości, przebaczenia, pojednania i pokoju. Stał się również apostołem jedności chrześcijan, zdobywając sobie tytuł "Duszochwata". Chciał zdobyć wszystkich dla Chrystusa i zdawał sobie sprawę, jak bardzo cierpi Boża sprawa z powodu podziałów chrześcijaństwa. Dla tej sprawy oddał życie. I nie przestał przemawiać, nawet po śmierci. Zanim jego relikwie, jego umęczone ciało, noszące znaki kaźni, dotarło w 1938 roku do wolnej Polski i spoczęło w dzisiejszym sanktuarium jego imienia na warszawskim Mokotowie, odbyło długą podróż z Pińska i Połocka do rządzonej przez bolszewików Moskwy, a następnie do Rzymu, gdzie odbyła się uroczysta kanonizacja Męczennika.

Kaznodzieja przywołał także postać Karola Wojtyły. Świętego Andrzeja Bobolę i świętego Jana Pawła II, podobnie jak wielu świętych, łączyło i łączy głębokie umiłowanie Chrystusa i Jego Kościoła, a także osobiste zaangażowanie się w sprawy Boże na ziemi. (…) Podobnie, jak św. Andrzejowi Boboli, św. Janowi Pawłowi leżała na sercu sprawa jedności chrześcijaństwa, podzielonych od wieków uczniów Jezusa Chrystusa (...) Św. Andrzej Bobola doświadczył okrutnego męczeństwa, jednego z najbardziej przejmujących w historii. Pozostał wierny do końca. Jan Paweł II został wyniesiony do chwały ołtarzy jako wyznawca, ale przecież i on otarł się dosłownie o męczeństwo, przelewając krew na Placu św. Piotra. Kilka dni temu, 13 maja, obchodziliśmy trzydziestą dziewiątą rocznicę zamachu na jego życie. Miał ponieść śmierć z powodu głoszenia prawdy o Bogu i człowieku, przeszkadzając tym, którzy chcieli usunąć Boga z życia człowieka i narodów. Nie zapomnę nigdy tej chwili, gdy ugodzony kulą i krwawiący Papież osuwał się w moje ramiona. Nie zapomnę jego wypowiadanej słabnącym głosem modlitwy zawierzenia wszystko Bogu i Matce Najświętszej, a także słów przebaczenia zamachowcowi.

Dodajmy jeszcze, że Jan Paweł II dostąpił radości, ogłaszając św. Andrzeja Bobolę w 2002 roku patronem Polski, obok świętych biskupów i męczenników Wojciecha i Stanisława, a także młodego jezuity św. Stanisława Kostki – zaznaczył kard. Dziwisz.

Sekretarz św. Jana Pawła II przeczytał fragment listu papieża Benedykta XVI, który został napisany na setne urodziny Karola Wojtyły: - „Gdy Jan Paweł II wydał ostatnie tchnienie na tym świecie, było akurat po pierwszych nieszporach święta Miłosierdzia Bożego. Rozjaśniło to godzinę jego śmierci: światło miłosierdzia Bożego rozbłysło nad jego konaniem jako krzepiące orędzie”. Dalej Benedykt XVI cytuje słowa Jana Pawła II, powołującego się na wiarę i przekonanie św. Faustyny, że „zło nie odnosi ostatecznego zwycięstwa! Tajemnica paschalna potwierdza, że ostatecznie zwycięskie jest dobro; że życie odnosi zwycięstwo nad śmiercią; że nad nienawiścią tryumfuje miłość”. Papież Benedykt kończy swoje orędzie słowami: „W Janie Pawle II uwidoczniły się nam wszystkim moc i dobroć Boga. W czasie, kiedy Kościół na nowo cierpi z powodu naporu zła, jest on dla nas oznaką nadziei i otuchy”.

Kończąc homilię, kard. Dziwisz powiedział: - Siostry i bracia, niech te słowa towarzyszą nam w tych dniach. Niech pozwalają nam stawiać z nadzieją czoło wszelkim trudnościom i zagrożeniom, epidemii i innym chorobom duszy i ciała. Nasz los jest w ręku kochającego nas Boga, a w Jego królestwie mamy wielu przyjaciół, czyli świętych, którzy orędują za nami. Nie jesteśmy sami.

Święty Janie Pawle Wielki, módl się za nami.

Święty Andrzeju Bobolo, Patronie Polski, módl się za nami!