4. Arcybiskup Santiago de Chile. Celestino Aós Braco pochodzi z Pampeluny w Hiszpanii, gdzie urodził się 6 kwietnia 1945 r. W swej ojczyźnie odbył studia filozoficzne, teologiczne i psychologiczne. Wstąpił do zakonu kapucynów, w którym w 1968 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był wikariuszem parafialnym i wykładowcą.

W 1983 r. został wysłany do Chile, gdzie w różnych miejscowościach pełnił funkcje wikariusza parafialnego, przełożonego wspólnoty zakonnej, proboszcza, wikariusza biskupiego ds. życia konsekrowanego w diecezji Valparaíso, ekonoma prowincjalnego kapucynów, promotora sprawiedliwości (prokuratora) i sędziego w sądach biskupich.

W 2014 r. został biskupem diecezji Copiapó. 23 marca br. Franciszek mianował go administratorem apostolskim archidiecezji Santiago de Chile po przejściu na emeryturę kard. Riccardo Ezzatiego Andrello SDB, pod którego adresem kierowano oskarżenia o ukrywanie nadużyć seksualnych w Kościele. 27 grudnia 2019 roku Ojciec Święty mianował go arcybiskupem-metropolitą Santiago de Chile.

5. Wikariusz apostolski Brunei. Cornelius Sim urodził się 16 września 1951 r. w brunejskiej miejscowości Seria. Ukończył studia inżynierskie w Szkocji, po czym pracował w spółce naftowej Shella. Wtedy też zetknął się z chrześcijaństwem. Na uniwersytecie franciszkańskim w Steubenville (USA) uzyskał magisterium z teologii, po czym 26 listopada 1989 przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju pracował duszpastersko w różnych parafiach. W 1995 został mianowany wikariuszem generalnym diecezji Miri dla Brunei, a gdy 21 listopada 1997 papież utworzył oddzielną prefekturę apostolską na tym terenie, został jej pierwszym przełożonym. 20 października 2004 św. Jan Paweł II mianował go pierwszym wikariuszem apostolskim Brunei, wynosząc go jednocześnie do godności biskupa tytularnego Puzia di Numidia.

6. Arcybiskup Sieny-Colle Val d’Elsa-Montalcino. Augusto Paolo Lojudice urodził się w Rzymie 1 lipca 1964 roku. Po maturze w liceum klasycznym, uzyskanej w 1983 roku w Liceo San Benedetto da Norcia, przygotowywał się do kapłaństwa w Papieskim Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Rzymskiej i w latach 1983-1988 uczestniczył w kursach filozofii i teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Uzyskał licencjat kanoniczy ze specjalizacją w dziedzinie teologii fundamentalnej. Został wyświęcony na kapłana 6 maja 1989 r. dla diecezji rzymskiej.

Po święceniach kapłańskich pracował w duszpasterstwie parafialnym, zaś w latach 2005-2014 był ojcem duchownym w Papieskim Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Rzymskiej. W latach 2014-2015 był proboszczem parafii San Luca al Prenestino.

6 marca 2015 r. papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej, przydzielając stolicę tytularną Alba Marittima. 6 maja 2019 został mianowany arcybiskupem archidiecezji Siena-Colle Val d’Elsa-Montalcino. Jest sekretarzem Komisji Episkopatu Włoch ds. Migracji.

7. Przeor klasztoru św. Franciszka w Asyżu (Sacro Convrento). Mauro Gambetto urodził się 27 października 1965 r. w Castel San Pietro Terme, w regionie Emilia-Romania, w prowincji Bolonia. Po ukończeniu szkoły średniej studiował budowę maszyn na politechnice w Bolonii, a następnie odbywał służbę wojskową. Do postulatu w Asyżu wstąpił 19 września 1992 roku. Następnie po roku nowicjatu, spędzonym w Osimo, 29 sierpnia 1995 roku złożył profesję czasową. Kontynuował studia filozoficzne i teologiczne w Asyżu (Instytut Teologiczny) i specjalizował się w antropologii teologicznej na Wydziale Teologicznym Środkowych Włoch we Florencji uzyskując licencjat kanoniczny. Profesję uroczystą profesję złożył 20 września 1998 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał 8 stycznia 2000 roku.

Powierzono mu pracę w zakresie krzewienia powołań dla prowincji franciszkanów konwentualnych w Bolonii. W latach 2001-2009 był radnym prowincjalnym; w latach 2005-2009 gwardianem wspólnoty sanktuarium Świętego Krzyża z Longiano. W roku 2009 został wybrany na prowincjała prowincji bolońskiej, a w 2013 r., kustoszem generalnym Sacro Convento w Asyżu w 2013 r

Kardynałowie-nieelektorzy

Podziel się cytatem

1.Arcybiskup senior San Cristóbal de Las Casas w Meksyku. Felipe Arizmendi Esquivel urodził się 1 maja 1940 w mieście Chilteppec w stanie Meksyk (w owym czasie była to archidiecezja Miasta Meksyku, obecnie diecezja Tenancingo). Odbył studia humanistyczne i filozoficzne w seminarium duchownym w Toluce, które powołał do istnienia. W latach 1959-63 kształcił się w zakresie teologii dogmatycznej i liturgii na Uniwersytecie Papieskim w Salamance (Hiszpania). Po powrocie do kraju przyjął 25 sierpnia 1963 w Toluce święcenia kapłańskie, po czym rozpoczął posługę proboszcza w trzech parafiach: miejskiej, wiejskiej i górniczej. W latach 1963-90 (z przerwą w latach 1967-69) był profesorem w swym dawnym seminarium w Toluce, z czego 10 lat piastował urząd rektora tej placówki. Pełnił też szereg ważnych stanowisk w swej diecezji, zajmując się sprawami duszpasterstwa młodzieży i środków przekazu oraz na szczeblu krajowym, działając w duszpasterstwie powołań. W latach 1986-89 stał na czele Organizacji Seminariów Ameryki Łacińskiej i był ekspertem wydziału powołań Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM).

7 lutego 1991 św. Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Tapachula i równo w miesiąc później nominat przyjął sakrę biskupią. W tym okresie był także sekretarzem generalnym CELAM-u. 31 marca 2000 papież przeniósł go na stolicę biskupią San Cristóbal de Las Casas jako 37. ordynariusza tej diecezji, powstałej 19 marca 1539 (jako piątej z kolei na ziemi meksykańskiej, pod obecną nazwą istniejącej od 1965). Z urzędu ustąpił 3 listopada 2017. Jako biskup diecezji, zamieszkanej w większości przez tubylczą ludność indiańską, był i jest bardzo zaangażowany w tematykę społeczną, której poświęcił wiele artykułów (także teologicznych) i rozważań duchowych, zamieszczanych w różnych mediach z internetem na czele.

2. Emerytowany nuncjusz apostolski i wieloletni przedstawiciel Watykanu przy ONZ w Genewie. Silvano Maria Tomasi CS urodził się 12 października 1940 w Casoni di Mussolente (diec. Treviso w płn.-wsch. Włoszech). Kształcił się we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych, gdzie 31 maja 1965 przyjął święcenia kapłańskie w Zgromadzenie Misjonarzy św. Karola Boromeusza (skalabrynianów; CS). Uzyskał doktorat w zakresie socjologii Uniwersytetu Fordham (stan Nowy Jork; USA). Interesował się wówczas historią i dziedzictwem parafii imigrantów włoskich w tym stanie i napisał książkę na ten temat. W latach 1970-74 wykładał socjologię na Uniwersytecie Miasta Nowego Jorku i w tamtejszej Nowej Szkole Badań Społecznych. W tym czasie założył i kierował Ośrodkiem Badań nad Migracją oraz był dyrektorem międzynarodowego kwartalnika, poświęconego tej tematyce. W latach 1983-87 był pierwszym dyrektorem Biura Duszpasterstwa Migrantów i Uchodźców w ramach episkopatu USA.

Pod koniec 1989 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Papieskiej Rady Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących, skąd dokładnie 7 lat później ks. Tomasi przeszedł do służby dyplomatycznej jako arcybiskup i nuncjusz apostolski w Etiopii i Erytrei oraz stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy Unii Afrykańskiej (sakrę przyjął 17 sierpnia 1996), a 23 grudnia 2000 doszło do tego jeszcze stanowisko nuncjusza w Dżibuti.

10 czerwca 2003 abp Tomasi został powołany na stałego obserwatora Stolicy Apostolskiej przy Biurze NZ i Agencji Wyspecjalizowanych w Genewie. Był to bodaj najważniejszy a zarazem bardzo trudny okres w jego życiu kapłańskim i w służbie dyplomatycznej, gdyż na wielką skalę wybuchł wówczas skandal przestępstw seksualnych w Kościele. We wrześniu 2009 skrytykowano go za przemówienie o osiągnięciach Kościoła w walce z tymi wynaturzeniami na tle innych instytucji, które - jak powiedział arcybiskup - też mogłyby postępować podobnie. Arcybiskup miał na swym koncie szereg innych wypowiedzi, które wywoływały sprzeciwy szczególnie środowisk lewicowych i pacyfistycznych. W 2015 działania dżihadystów islamskich nazwał ludobójstwem i wezwał społeczność międzynarodową do powstrzymania ich.

Ustąpił z urzędu 13 lutego 2016, a 9 kwietnia tegoż roku Franciszek mianował go członkiem ówczesnej Papieskiej Rady „Iustitia et Pax“ (obecnie Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Ludzkiego).

3. Kaznodzieja Domu Papieskiego. Raniero Cantalamessa urodził się 22 lipca 1934 w Colli del Tronto (środkowo-wschodnie Włochy). Już w wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego zakonu braci mniejszych kapucynów (OFMCap). Ukończył teologię na uniwersytecie we Fryburgu (Szwajcaria) oraz języki i literatury klasyczne na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 października 1958. Jako duszpasterz posługiwał początkowo w bazylice w Loreto, ale szybko rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną – wykładał dzieje początków chrześcijaństwa i był dyrektorem Wydziału Nauk Religijnych Uniwersytetu Najświętszego Serca (Sacro Cuore) w Mediolanie. W latach 1975-81 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej i przez 12 lat członkiem delegacji katolickiej w Komisji ds. Dialogu z Kościołami Zielonoświątkowymi.

W 1979 zaprzestał działalności naukowej na rzecz głoszenia Słowa Bożego. W 1980 św. Jan Paweł II powołał go na stanowisko kaznodziei Domu Papieskiego, co potwierdził wkrótce po swym wyborze w 2005 Benedykt XVI i 18 lipca 2013 Franciszek. W tym charakterze o. Cantalamessa co tydzień w czasie Adwentu i Wielkiego Tygodnia głosi rozważania dla papieża, kardynałów, biskupów, przełożonych zakonnych i innych duchownych Kurii Rzymskiej. Jako kaznodzieję zapraszają go także Kościoły lokalne w różnych krajach (m.in. był w tym charakterze także w Polsce), a nawet chrześcijanie innych wyznań. Jest doktorem honoris causa w dziedzinie prawa Uniwersytetu Notre Dame z South Bend (stan Indiana w USA) oraz w zakresie komunikacji Uniwersytetu w Maceracie i z teologii Uniwersytetu Franciszkańskiego w Steubenville (stan Ohio, USA).

Od 1982 wygłasza komentarze do Ewangelii na 1. kanale włoskiej telewizji RAI, a w latach 1995-2009 (z dwiema przerwami rocznymi) prowadził tam dział „Powody nadziei“ w ramach programu „Na Jego obraz“, tworząc w ten sposób wielomilionową wspólnotę odbiorców, którą nazwano „największą parafią włoską“, i całą sieć korespondentów, także z zagranicy. Swe programy zawsze kończy z uśmiechem i franciszkańskim pozdrowieniem „Pokój i dobro“.

Napisał wiele książek i artykułów nt. początków chrześcijaństwa, chrystologii Ojców Kościoła, dziejów obchodów Wielkanocy w starożytności, duchowości oraz zbiorów swych kazań; przetłumaczono je na ok. 20 języków.

4. Proboszcz parafii Najświętszej Maryi Panny Miłości Bożej w Castel di Leva. Enrico Feroci urodził się 27 sierpnia 1940 a Pizzoli (region Abruzów w środkowych Włoszech). Już w wieku 11 lat rozpoczął naukę w Niższym Papieskim Seminarium Rzymskim, skąd po zdaniu matury przeszedł do Rzymskiego Seminarium Wyższego. Święcenia kapłańskie przyjął 13 marca 1965, po czym przez rok pomagał w swym dawnym seminarium niższym a w latach 1966-68 był wicerektorem seminarium niższego, by w 1968 powrócić do niższego jako jego wicerektor. W 1976 pozostawił te obowiązki, przechodząc do pracy duszpasterskiej w parafii św. Frumencjusza w Prati Fiscali, najpierw jako wikary (1976-80) a następnie jako proboszcz tej parafii (1980-2004).

Równolegle do tego pełnił szereg funkcji w diecezji rzymskiej, uczestniczył m.in. w synodzie diecezjalnym (1987-92), działał w radzie prefektów i kapłańskiej, ds. Gospodarczych, brał udział w misji miejskiej przed Rokiem Świętym 2000. 13 października 1995 został mianowany kapelanem Jego Świątobliwości (prałatem).

1 lipca 2004 został powołany na proboszcza par. św. Hipolita, skąd 1 września 2009 kardynał wikariusz Rzymu przeniósł go ma stanowisko dyrektora diecezjalnej Caritas i w tym charakterze stanął także na czel Fundacji “Caritas Roma” i Fundacji walki z lichwą “Salus Popoli Romani”. Jest również konsultorem Papieskiej Rady Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących.

10 listopada 2017 papieski wikariusz dla diecezji rzymskiej mianował ks. Ferociego przewodniczącym Publicznego Stowarzyszenia Kapłańskiego Oblatów Synów Maryi Miłości Bożej, powierzając mu obowiązki rektora Sanktuarium Miłości Bożej i 1 września 2018 – rektora seminarium Maryi Miłości Bożej. Mianował go ponadto kanonikiem kamerlingiem papieskiej bazyliki Najświętszego Zbawiciela oraz Świętych Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty na Lateranie i kanonikiem. 1 września 2019 został powołany na proboszcza parafii Najświętszej Maryi Panny Miłości Bożej w Castel di Leva w południowo-wschodniej części Rzymu.