Reklama

Wiara

Emiliano Jimenez Hernandez „Apokalipsa”. Księga nadziei.

Być może, szczególnie obecnie, czasy ostateczne kojarzą się nam z ogólnoludzką katastrofą, napełniającą nas niepokojem i lękiem. Nic bardziej mylnego. Apokalipsa jest przesłaniem nadziei. Ostatecznym objawieniem i finałem historii zbawienia. Historia kończy się radosnym spotkaniem z Bogiem. Triumfem wybranych nad prześladowcami. Zwycięstwem dobra nad cierpieniem i śmiercią. Bramą życia wiecznego.

[ TEMATY ]

wiara

ornitozavr/Fotolia.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„Apokalipsa jest przede wszystkim objawieniem dzisiejszego okresu historii. Daje nam światło do odkrycia intymnego, ukrytego znaczenia obecnej historii, która jawi się jako zawiła i pełna kon-fliktów. Nadzieja na ostateczny cel, do którego zbiegają się czasami poplątane ścieżki ludzkich losów, staje się mocnym oparciem dla teraźniejszości, w której przychodzi nam mierzyć się ze złem i trudem zachowania wierności Panu” - pisze autor.

„Apokalipsa” Jimeneza jest książką nad wyraz optymistyczną, dającą nadzieję, dodającą odwagi na trudne dni. W przystępny sposób odkrywa karty symboliki, którą chcielibyśmy zrozumieć, gdy świat zbliża się do swego kresu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jak pisze autor słowo „apokalipsa”, pochodzące z greckiego oznacza odsłonięcie tego, co zakryte. Jest więc objawieniem przyszłości w teraźniejszości. Przyszłości, która dla chrześcijanina jest wiecznym szczęściem.

Podziel się cytatem

Reklama

Chyba w swojej naturalnej pobożności zbyt często skupiamy się na katastroficznej części księgi - plagach, wojnach i karach. Tymczasem to, co kluczowe w czasach przyszłych dla chrześcijanina znajduje się w ostatecznym odkupieniu. Kresem naszej ziemskiej podróży jest triumf Kościoła i Chrystusa. Pokonanie cierpienia i śmierci. Dlatego janowa księga jest finałem ziemskiego pro-logu, księgą nadziei.

Reklama

Naszym celem jest Niebo, tam zmierzamy. Nie rajska wieś - Eden, lecz wielkie miasto - Jerozo-lima Niebieska. Tam zabrzmi symfonia nowego stworzenia. Nowa Jerozolima jest darem od Boga. „Niebo i ziemia stają się jednością. Kosmos zostaje przyjęty do nieba Bożego” - pisze autor. Czy możemy sobie to wyobrazić, czy możemy wyobrazić sobie coś piękniejszego, co Bóg czyni dla człowieka?

„Wraz ze zstąpieniem nowego Jeruzalem Bóg przywraca ludzkości utracony raj. Z historii zbawienia przechodzi się do historii stworzenia. Obrazem raju zaczyna się pierwsza księga Pisma Świętego opowiadająca o początku historii Boga pośród ludzkości; obrazem raju kończy się też ostatnia księga. Początek i ostateczne spełnienie są ze sobą powiązane. Miasto Boga jest miastem wiecznego światła, a także miastem życia wiecznego, które powstaje i pozostaje w raju” - czytamy.

Jerozolima Niebieska jest miejscem najpiękniejszym, gdzie każdy zbawiony będzie miał swoje mieszkanie, zbudowane z drogocennych kamieni. W jego centrum, na rynku miejskim, będzie stał przeźroczysty namiot ze złota, w którym Bóg zamieszka wraz ze swoim ludem.

Pod boskim tronem będzie morze ze szkła. Bóg będzie jedynym światłem, więc słońce i księżyc znikną. Zniknie też noc i konieczność wypoczynku. Raj będzie wypełniony drzewami życia, wiecznie owocującymi i dającymi owoce nieśmiertelności. Wszyscy zostaną uzdrowieni.

Jednak kluczowe będzie to, że Bóg będzie stale mieszkał ze swoim ludem. Będziemy mogli oglądać Boga i nieustannie uczestniczyć w liturgii uwielbienia. Chrystus będzie przedstawiał nas Ojcu jako swoich braci. Osiągniemy pełnię szczęścia.

Reklama

Tygodnik Katolicki Niedziela objął patronatem to wartościowe wydawnictwo. Książkę można za-mawiać na stronie Zobacz lub pod nr tel. 698 072 731

Emiliano Jimenez Hernandez (1941-2007) to jeden z najpopularniejszych autorów hiszpańskich, mających na koncie kilkadziesiąt książek, prezbiter, teolog, biblista. Studiował w seminarium diecezjalnym w Ávili gdzie, otrzymał święcenia kapłańskie. W Rzymie studiował teologię moralną w Akademii Alfonsjańskiej, gdzie w 1988 r. uzyskał doktorat z eklezjologii i teologii moralnej. Był także katechistą wędrownym: 5 lat posługiwał w Kostaryce, Panamie, Dominikanie, Szwajcarii i USA. Wykładał jako profesor w Wyższym Instytucie Studiów Teologicznych oraz na Wydziale Teologii Papieskiej i Cywilnej w Limie (Peru). Został także mianowany prorektorem Seminarium misyjnego Redemptoris Mater w tym kraju. Wykładał w Holandii, Niemczech, Japonii, Tajwanie i Australii.

Materiał prasowy

2021-04-08 14:47

Ocena: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ogień jest źródłem światła i ciepła

[ TEMATY ]

wiara

BOŻENA SZTAJNER

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Poligon świata i pokój serca

2024-04-25 07:30

[ TEMATY ]

felieton (Łódź)

Adobe Stock

Sporo jeżdżę po Łodzi: odwożę wnuczki ze szkoły do domu albo na zajęcia muzyczne. Dwa, trzy razy w tygodniu. Lubię to, chociaż korki i otwory w jezdniach dają nieźle popalić. Ale trzeba jakoś dzieciom pomóc; i na stare lata mieć z żoną poczucie przydatności. Poza tym: zakupy, praca – tak jak wszyscy. Zatem: jeżdżę, widzę i opisuję.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję