Błogosławiona obecność w znaku relikwii

Niedawno relikwie I stopnia bł. Jana Pawła II trafiły do kolejnej parafii archidiecezji łódzkiej. Relikwiarz z kosmykiem włosów Papieża Polaka został umieszczony w kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Łodzi-Radogoszczu, ul. Zgierska 230/232. Uroczystego wprowadzenia relikwii do parafii dokonał arcybiskup metropolita lwowski Mieczysław Mokrzycki, który wniósł misternie wykonany, pozłacany relikwiarz do świątyni. Procesję otwierała liturgiczna służba ołtarza, następnie szli księża diecezjalni i zakonni, a na końcu abp Mieczysław Mokrzycki niósł relikwie bł. Jana Pawła II.

Reklama

- Jesteśmy szczęśliwi, że Arcybiskup Metropolita lwowski wprowadził do naszej parafii relikwie Błogosławionego Papieża - podkreślił w słowie powitania ks. prał. Jan Szadkowski, miejscowy proboszcz. - Ksiądz Arcybiskup przez dziesięć lat wypełniał obowiązki sekretarza Jana Pawła II. Dzięki życzliwości Księdza Arcybiskupa mamy w naszej świątyni pamiątki związane z Janem Pawłem II, a teraz będziemy mieli jego relikwie. W dalszej części powitania Ksiądz Proboszcz dziękował abp. Mokrzyckiemu za jego niezwykłą życzliwość i prosił, by włączył w intencje Mszy św. modlitwę o rychłą kanonizację bł. Jana Pawła II, który jest obecny wśród nas przez znak swoich relikwii. Ks. prał. Szadkowski zapewnił, że wspólnota parafialna będzie prosiła Królową Polski, aby otoczyła swą opieką Pasterza Kościoła lwowskiego i jego posługę. Serdeczne słowa powitania skierował również do kilkudziesięciu księży, sióstr zakonnych, parafian i gości. Prosił o włączenie się we wspólną modlitwę, a także o ofiary na rzecz Kościoła we Lwowie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Mszy św. przy papieskich relikwiach przewodniczył abp Mieczysław Mokrzycki, a wraz z nim przy ołtarzu stanęli: kanclerz Kurii Metropolitalnej Łódzkiej - ks. prał. dr Zbigniew Tracz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi - ks. prał. dr Janusz Lewandowicz, ks. prał. Jan Szadkowski i ks. kan. Jarosław Kaliński. Podczas Eucharystii modlono się w intencji wszystkich uczestników liturgii.

Człowiek zawierzenia i modlitwy

- Jan Paweł II był wyjątkowym człowiekiem - stwierdził Arcybiskup Lwowski, wspominając Ojca Świętego. - Swoim zachowaniem, postawą, sposobem mówienia czy reagowania różnił się od innych ludzi. W szczególny sposób oddziaływał też na innych. Przy nim miało się poczucie bezpieczeństwa, odczuwało się pokój, życzliwość. Co na to wszystko się złożyło? Skąd był ten charyzmat? Do tego wszystkiego dorastał już od wczesnej młodości. Był pilnym i obowiązkowym uczniem. Zdobywał wiedzę, dzięki której mógł potem podjąć odpowiedzialne obowiązki.

Reklama

Jego myśli ciągle zwracały się ku Panu Bogu. To była jakby nieustanna modlitwa. Głęboko w serce zapadły mu słowa św. Anzelma: „Karmię was tym, czym sam żyję”. Jako kapłan miał świadomość, że posługa Słowa jest objawieniem tego, co zostało najpierw przygotowane na modlitwie, iż prawdy głoszone muszą być wewnętrznie przeżyte. Muszą znaleźć się w przestrzeni modlitwy, medytacji. Ojciec Święty nigdy nie żałował czasu na modlitwę, ten czas był dla niego najważniejszy. Nigdy też nie poświęcał go kosztem innych zajęć. Zaraz po powstaniu ze snu odmawiał cząstkę Różańca, leżąc krzyżem w swojej sypialni. Dopiero potem szedł do kaplicy na poranne modlitwy i rozmyślania. Codziennie rano śpiewał godzinki. Pan Bóg obdarzył go łaską odkrycia skarbu modlitwy, a przez modlitwę zjednoczenia ze Sobą.

W życiu Jana Pawła II uderza ewangeliczna prostota. Często mówił do ludzi: „Modlę się za ciebie”. Kiedyś wyznał, że zawsze modli się za tych, z którymi ma się spotkać i po spotkaniu z nimi. Z całego świata nadchodziły do niego listy z prośbą o modlitwę. Prośby te trafiały do prywatnej kaplicy. Kartki były ułożone na klęczniku i Ojciec Święty przychodząc do kaplicy, brał je do ręki, czytał, a nad załączonym zdjęciem robił znak krzyża. Raz w tygodniu w tych intencjach sprawował Najświętszą Ofiarę.

Klęczeć przed Bogiem to nade wszystko być przed Jezusem Eucharystycznym. Msza św. w życiu bł. Jana Pawła II była sprawą najważniejszą i najświętszą. Stanowiła centrum jego życia i każdego dnia. Wyznał, że jako kapłan nigdy nie opuścił sprawowania Najświętszej Ofiary. Każdego dnia do swojej prywatnej kaplicy zapraszał gości, a po Mszy św. znajdował czas, aby z każdym się przywitać i przekazać mu papieski różaniec. Jego umiłowanie Eucharystii wyrażało się również w trwaniu u stóp Chrystusa utajonego w Najświętszym Sakramencie. Modlił się bardzo wiele w kaplicy. A w każdy czwartek odprawiał godzinę świętą.

Reklama

Swoje modlitwy, medytacje, rozmyślania przeplatał polskimi pieśniami eucharystycznymi. Ojciec Święty nigdy nie opuścił godziny świętej. Nawet podczas swoich pielgrzymek apostolskich. Organizatorzy wiedzieli, że muszą zostawić czas na jej odprawienie. Podobnie, jak w piątek na Drogę Krzyżową. W Sakramencie Eucharystii Jezus Chrystus Odkupiciel człowieka uobecnił swoją zbawczą ofiarę, którą złożył na ołtarzu krzyża. Dlatego pobożność eucharystyczna w życiu Jana Pawła II niejako organicznie związała się z miłością do Jezusa Ukrzyżowanego. Jako kapłan rozważał na kalwaryjskich dróżkach tajemnice cierpienia Jezusa i Jego Matki. W każdy piątek klęczał przed stacjami Drogi Krzyżowej. W czasie Wielkiego Postu jednoczył się z Chrystusem cierpiącym, śpiewając w swej kaplicy papieskiej pieśni o męce Chrystusa i Gorzkie Żale.

- Bł. Jan Paweł II trwał na kolanach przed Bogiem, żył Bogiem i dla Boga. Kto się z nim zetknął, mógł dostrzec jego głębokie zjednoczenie ze Stwórcą. Kontakt z bł. Janem Pawłem II zbliżał do Boga, człowiek zostawał włączony w tajemnicę Bożej Opatrzności - powiedział na zakończenie abp Mieczysław Mokrzycki.

Naśladujcie bł. Jana Pawła II

Przed błogosławieństwem Metropolita lwowski prosił uczestników Mszy św., aby się starali naśladować bł. Jana Pawła II. Ta bliskość Błogosławionego poprzez znak jego relikwii powinna zachęcać do świętego życia, do spowiedzi, Komunii św., codziennej modlitwy. Nie można zapomnieć, że Jan Paweł II nieustannie powtarzał, iż prawdziwi uczniowie Chrystusa są zakorzenieni w glebie świętości i nauczył nas prostej modlitwy o świętość: „Panie, przyjmij mnie takim, jakim jestem. Z moimi wadami i słabościami. Ale spraw, bym stał się takim, jak tego pragniesz”. Nie możemy mieć żadnej wątpliwości co do skuteczności tej modlitwy. Dzisiaj każdy z nas powinien tę modlitwę uczynić swoją.

Po Mszy św. wszyscy jej uczestnicy mogli ucałować relikwie bł. Jana Pawła II.

Karol Wojtyła - kapłan, teolog, filozof, poeta, mistyk, papież. Antoni Kępiński - lekarz psychiatra, profesor, szef Katedry Psychiatrii w krakowskiej Akademii Medycznej, humanista, twórca psychiatrii aksjologicznej, samarytanin naszych czasów. Biografie obu przypadły na okres dwudziestowiecznej apokalipsy - drugiej wojny światowej, z niemieckimi obozami koncentracyjnymi i sowieckimi gułagami. Karol Wojtyła po maturze podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie okupacji pracował fizycznie w kamieniołomie, był świadkiem tragedii wielu polskich i żydowskich rodzin, sam cudem uniknął obozu i śmierci. Antoniemu Kępińskiemu wojna przerwała studia medyczne po III roku. Ochotniczo wstąpił do wojska. Dostał się do niewoli, tułał się po obozach jenieckich, aby w końcu trafić do obozu koncentracyjnego w Miranda de Ebro w Hiszpanii. Po uwolnieniu ukończył studia medyczne na Polskim Wydziale Uniwersytetu w Edynburgu. Po wojnie wrócił do Krakowa i podjął pracę w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej UJ. Warto wspomnieć, że Wojtyła i Kępiński poznali się w latach licealnych, jako prezesi Sodalicji Mariańskiej: Wojtyła w Liceum Wadowickim, Kępiński w Liceum Nowodworskiego w Krakowie. Przypomniał ten epizod abp Wojtyła podczas sympozjum, jakie w kilka lat po śmierci Kępińskiego zorganizował w Pałacu Biskupim w Krakowie. Młodzieńcza przyjaźń przetrwała do śmierci Kępińskiego w 1972 r. Bp Wojtyła był celebransem na jego pogrzebie na cmentarzu Salwatorskim. Fenomen ludzkiego cierpienia był jednym z głównych wątków zarówno w refleksji Karola Wojtyły, jak i Antoniego Kępińskiego. Karol Wojtyła pozostawił nam swoistą katechezę cierpienia z perspektywy teologicznej i filozoficznej, a Kępiński w oparciu o kliniczne doświadczenie zbudował podstawy pod psychiatrię humanistyczną i aksjologiczną. Z perspektywy 40 lat od śmierci Kępińskiego i 7 lat od śmierci Jana Pawła II widać wyraźnie, że te różne perspektywy łączy wspólny nurt: poszukiwanie sensu i nadanie sensu ludzkiemu cierpieniu. Z rozważań Karola Wojtyły wynika, że ból i cierpienie nie są daremne, ich wymiar wykracza poza osobiste doświadczenie człowieka, a sens staje się zrozumiały niekiedy dopiero w perspektywie transcendentnej. Słowo „cierpienie” posiada szerszy zasięg i dotyczy nie tylko fenomenu choroby, fizycznej czy psychicznej. Można bowiem cierpieć zarówno w chorobie, jak i w zdrowiu. Źródłem cierpienia mogą być ogólniejsze przyczyny, jak głód, pragnienie, klęski żywiołowe, pozbawienie wolności, oraz czynniki subiektywne, jak lęk, zagrożenie, nieszczęśliwa miłość, zdrada, poniżenie godności, doświadczanie zła itp. Pojęcie bólu odnosimy najczęściej do bólu cielesnego, a pojęcie cierpienia moralnego do bólu duszy. Pierwszym zajmuje się lekarz, natomiast drugi jest bliższy kompetencjom kapłana. Jan Paweł II zwrócił uwagę, że cierpienie ma również wymiar społeczny, a nawet ogólnoludzki. Cierpienie może ogarniać całe narody lub grupy etniczne, np. podczas wojen, powstań, zaborów czy naruszania praw człowieka. Wyznawcy różnych religii cierpią za swoją wiarę, w jej obronie są gotowi oddać życie. Heroiczne postawy męczenników za wiarę stały się podstawą wyniesienia ich na ołtarze. Użycie przez Jana Pawła II słów Chrystusa: „Nie lękajcie się!” zapoczątkowało swoistą psychoterapię uniwersalną, jaką roztoczył Papież nad zalęknionym i poniżonym człowiekiem w różnych częściach świata. Nie bez powodu mówi się, że wybór Karola Wojtyły na papieża był znakiem czasu. XX wiek był bezprzykładny w wyrafinowaniu i masowości zadawania cierpienia - niezawinionego! Poczucie sprawiedliwości przybrało paradoksalny kształt w doznaniach byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Niektórzy z nich czują się winni, że przeżyli, podczas gdy inni, może lepsi od nich - zginęli. To, że żyją, odczuwają paradoksalnie jako akt niesprawiedliwości - to tamci powinni przeżyć, bo bardziej na to zasłużyli. W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia warto przekształcić pytanie: dlaczego cierpię? w pytanie: dla kogo lub w jakiej intencji cierpię? W kontakcie z chorym, zwłaszcza w stanie terminalnym, pozwala to przejść z płaszczyzny przyczynowej na płaszczyznę intencjonalności, a to pomaga w odnalezieniu sensu w każdym cierpieniu. W tym zapewne kryje się jeden z paradoksów cierpienia, polegający na tym, że osoby bardzo cierpiące mogą się czuć szczęśliwe. Choroba i cierpienie nie zawsze wiążą się z przeżywaniem nieszczęścia. Mówi się, że wielkie dzieła rodzą się w cierpieniu. Wiele mogą o tym powiedzieć twórcy, artyści, wiele przykładów dają żołnierze oddający życie w obronie wyższych wartości, a także męczennicy czy święci. Przykładem może być postać Adama Chmielowskiego - św. Brata Alberta. Doświadczał cierpienia we wszystkich wymiarach: fizycznym, psychicznym i duchowym. Przebyta melancholia z urojeniami depresyjnymi była zapewne kulminacją i wymiarem psychicznym bólu jego duszy czy bólu egzystencjalnego („dolor existentiae”). W tym skrajnym wymiarze cierpienia dokonywała się filozoficzna transformacja osobowości Adama Chmielowskiego. W jej zrozumieniu pomocna jest jedna z koncepcji Antoniego Kępińskiego, w której traktuje on pewne zaburzenia psychiczne jako skutek zakłócenia porządku wartościującego (aksjologicznego), a więc przede wszystkim porządku moralnego. Kępiński w „Melancholii” pisze: „Ludzie dotknięci tymi zaburzeniami znoszą piekło życia za przekroczenie tkwiącego w przyrodzie prawa moralnego. Wydaje się, że człowiek nie może się wyzwolić z ludzkiego porządku moralnego; jest skazany na własne sumienie. Ono jest często przyczyną nerwicowego obniżenia nastroju czy nastawienia hipochondrycznego; poczucie choroby staje się wówczas swoistą karą”. Życie i postawa Brata Alberta po przebyciu melancholii zaświadcza o twórczym charakterze cierpienia. Nie sposób oderwać się od myśli, że Jan Paweł II w liście apostolskim „Salvifici doloris” stał blisko Brata Alberta. Jak niewielu poznał tajemnice jego duchowości i poświęcił mu sztukę teatralną. To właśnie do tej postaci możemy odnieść stwierdzenie, że człowiek w cierpieniu i poprzez cierpienie „znajduje jakby nową miarę całego swojego życia i powołania. Odkrycie to jest szczególnym potwierdzeniem wielkości duchowej, która w człowieku całkiem niewspółmiernie przerasta ciało” („Salvifici doloris”, s. 47) Bezpośrednio po kanonizacji Brata Alberta Ojciec Święty powiedział do nas, że choroba psychiczna nie musi być przeszkodą do świętości, lecz może być też drogą do świętości. Myśl ta zakiełkowała w praktyce psychiatrycznej nie tylko w środowisku krakowskim. Kiedy w psychoterapii cierpiących z powodu melancholii brakowało argumentów racjonalnych, sięgano nieraz do owej papieskiej refleksji: „Choroba psychiczna może być drogą do świętości”. Jan Paweł II podzielił się wówczas przejmującym wspomnieniem, że kiedy jako młody ksiądz pisał sztukę „Brat naszego Boga”, nie wyobrażał sobie, że kilkadziesiąt lat później będzie wynosił na ołtarze bohatera swej sztuki. Jakże bliska jest ta refleksja temu, co powiedział później w Krakowie-Łagiewnikach, poświęcając sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Nawiązał do swej pracy w pobliskim kamieniołomie na Zakrzówku. Wówczas także nie mógł sobie wyobrazić, że po latach ten sam robotnik w drewniakach będzie poświęcał to sanktuarium i mówił o potrzebie wyobraźni Bożego Miłosierdzia. Zgodnie ze współczesną wiedzą psychologiczną Jan Paweł II wskazywał chorym trzy etapy przeżywania cierpienia: uświadomienie cierpienia, jego twórczą akceptację i etap ofiary, etap dedykacji. W tym duchu przeżywał własne cierpienie po zamachu na swoje życie: „doświadczyłem wielkiej łaski, cierpieniem i zagrożeniem własnego życia i zdrowia mogłem dać świadectwo...”. Nie bez powodu Jan Paweł II sięgał do myśli swego licealnego kolegi w przygotowywaniu homilii i listów apostolskich do chorych na całym świecie oraz w redagowaniu katechezy o ludzkim cierpieniu. Lekarz koncentruje się na ogół na pierwszych dwóch etapach: diagnozy i adaptacji do cierpienia w poszukiwaniu skutecznego leczenia. Kępiński rozszerzył tradycyjne zasady deontologiczne lekarza o istotną powinność, jaką jest zwiększanie poczucia wartości samego chorego, także jego godności, co w odniesieniu do chorych psychicznie ma szczególne znaczenie, gdyż często na tym zasadza się źródło cierpienia psychicznego. Wyrazem tego może być jedna z sentencji Kępińskiego, którą zawarł w zdaniu: „Pacjent zawsze ma rację”. Z przykazania miłości wywodzi się nakaz afirmacji wartości osoby i afirmacji życia: w zdrowiu i w chorobie. Według Kępińskiego, tylko związek lekarza i chorego oparty na miłości ma walor terapeutyczny. Głosząc apoteozę miłości, Kępiński nie dopuszczał żadnej formy władzy nad drugim człowiekiem. Uważał to bowiem za sprzeczne z naturalnym porządkiem moralnym i istotą człowieczeństwa. Wyraził to może najdobitniej w eseju oświęcimskim, zatytułowanym „Refleksje oświęcimskie. Psychopatologia władzy”. Z doświadczenia obozowego zrodziły się Kępińskiego rozważania nad patologią wojny, obozów koncentracyjnych i gułagów XX wieku, uznanych za współczesną apokalipsę. Osiowym stwierdzeniem psychiatrii aksjologicznej jest przekonanie, że człowiek nie może się wyzwolić z ludzkiego porządku moralnego; jest skazany na własne sumienie. Człowiek jest w sposób nieuchronny istotą moralną. Jego zdaniem, warstwa konstytucyjna, a więc wrodzona, obejmuje naturalny porządek moralny, niezależny od kręgu kulturowego czy uwarunkowań społecznych. Dlatego tak ważną rolę w życiu człowieka odgrywa wiara: chroni przed chaosem aksjologiczno-moralnym, porządkuje życie wewnętrzne, nadaje życiu sens, wreszcie - jak widzimy to w praktyce lekarskiej - mobilizuje fizycznie i psychicznie. W życiu Wojtyły i Kępińskiego ukazał się nurt cierpienia w skrajnym wymiarze. W życiu Ojca Świętego kulminacyjnym momentem był zapewne zamach na jego życie, a w życiu Kępińskiego - pobyt w obozie koncentracyjnym. Kępiński umarł z Biblią w ręku, o której mówił nieraz, iż jest najlepszym podręcznikiem psychiatrii. Nie bez powodu w biografii Kępińskiego użyto określenia „homo religiosus”. Ci, którzy go dobrze znali - napisał jeden z uczniów - pamiętają, że był przepojony pierwiastkiem religijności, czyli posiadał coś w rodzaju immanentnej potrzeby wiary.