Odpuszczenie grzechów, jak wiadomo, zyskujemy w sakramencie pokuty i pojednania. Najlepiej byłoby więc chwilę przed odejściem z tego świata świadomie i dobrze wyspowiadać się. Ale wiadomo również, że większość z nas takiej szansy mieć raczej nie będzie. Co zatem robić w sytuacji, gdy człowiek wie, że za chwilę przyjdzie mu się pożegnać z tym światem, i jest również świadomy, że jego sumienie obciążają grzechy?
Reklama
W takich sytuacjach ratunkiem może być żal doskonały. Gładzi grzechy powszednie, lekkie, a w niektórych przypadkach także grzechy ciężkie, śmiertelne. Jest możliwy przynajmniej w teorii, bo w praktyce, znając naszą, ludzką, duchową kondycję - trudno osiągalny. Na czym polega? Krótko wyraża go strzelisty akt skruchy, którego zwykle uczy się każde dziecko podczas przygotowania do I Komunii św.: „Ach żałuję za me złości jedynie dla Twej miłości. Bądź miłościw mnie, grzesznemu, całym sercem skruszonemu”. To więc żal, którego motorem jest miłość, a nie np. strach przed karą, która słusznie należy się nam za grzechy, czy umiłowanie prawdy lub wstręt do fałszu. Nawet gdyby jednak udało nam się wzbudzić doskonały akt żalu, to pozostaje jeszcze jeden warunek do spełnienia, aby uzyskać od Pana Boga odpuszczenie grzechów ciężkich. Jak przypomina katechizm Kościoła, musi być z nim złączone „mocne postanowienie” przystąpienia do spowiedzi św., gdy tylko stanie się to możliwe. Gdyby więc przeszkoda w przystąpieniu do kratek konfesjonału ustała, człowiek powinien jak najszybciej przystąpić do spowiedzi i wyznać przed kapłanem te grzechy, za które żałował.
Wcześniej należałoby może jeszcze wspomnieć o czymś, co w nauce Kościoła jest nazywane „radykalnym oczyszczeniem”, czyli zgładzeniem absolutnie wszystkich grzechów. Są dwa takie sposoby, które na oścież otwierają bramę do nieba.
Pierwszy to chrzest. Wiadomo powszechnie, że gładzi wszystkie grzechy: pierworodny, lekkie oraz ciężkie. Przyjmujemy go jednak tylko raz w życiu, i to zazwyczaj w wieku niemowlęcym. Jest jeszcze możliwy drugi, nieco inny chrzest. Chrzest krwi. Tak czasem nazywa się śmierć męczeńską. Dlaczego ma taką moc? Bo jak przypomina katechizm - „jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary”. To z racji tego radykalnego oczyszczenia, jakie dokonuje się w męczeństwie, w procesie beatyfikacyjnym nie jest wymagany cud za wstawiennictwem kandydata na ołtarze. Męczeńska śmierć na oścież otwiera bramy do nieba. Sama przez siebie gładzi grzechy oraz znosi wszystkie kary, które się za nie należą.
Życie w łasce
Reklama
Wszystko powyższe to sytuacje wyjątkowe. Nikomu nie życzymy, aby znalazł się w takiej sytuacji, w której świadomy nieodpuszczonych grzechów staje w obliczu śmierci. Nasza niedoskonałość sprawia, że trudno być pewnym doskonałości wzbudzonego w chwili zagrożenia aktu żalu. Zresztą prawdopodobnie chrześcijanin, który rzadko korzysta z sakramentu pokuty, w chwili zagrożenia życia nawet nie pomyśli o kwestii żalu. Najpewniejszą drogą jest ciągłe życie w przyjaźni z Bogiem, a w przypadku popełnienia grzechu ciężkiego - jak najszybsze skorzystanie ze zwyczajnej drogi przywrócenia stanu łaski uświęcającej, czyli z sakramentu pokuty. Trzeba więc żyć tak, jakby śmierć miała nastąpić w każdej chwili, i w każdym momencie być gotowym do spotkania z Bogiem.
Ostatnie przebaczenie
„Chrześcijanin, który łączy własną śmierć ze śmiercią Jezusa, widzi śmierć jako przyjście do Niego i jako wejście do życia wiecznego. Gdy Kościół po raz ostatni wypowiedział nad umierającym chrześcijaninem słowa przebaczenia i rozgrzeszenia Chrystusa, gdy naznaczył go po raz ostatni umacniającym namaszczeniem i w Wiatyku dał mu Chrystusa jako pokarm na drogę, mówi do niego ze spokojną pewnością:
«Duszo chrześcijańska, zejdź z tego świata w imię Boga Ojca wszechmogącego, który cię stworzył; w imię Jezusa Chrystusa, Syna Boga żywego, który za ciebie cierpiał; w imię Ducha Świętego, który na ciebie zstąpił. Obyś dzisiaj spoczęła w pokoju i zamieszkała na świętym Syjonie z Najświętszą Boga Rodzicielką, Maryją Dziewicą, ze świętym Józefem i wszystkimi Aniołami i Świętymi Bożymi...»” (KKK 1020).
Pod hasłem „Żyć Rokiem Wiary” Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji opublikowała program duszpasterski. Odpowiada on zamysłowi Benedykta XVI. Jego celem jest syntetyczne ujęcie czterech wskazań dotyczących wiary: wyznawać, celebrować, przeżywać i modlić się. Dokument ten jest owocem wspólnej refleksji teologów, praktyków katechezy i proboszczów.
Program składa się z czterech części: katechetycznej (zagadnienia prawd wiary zawarte w Credo), wprowadzającej w celebrację sakramentów w ciągu roku liturgicznego, stanowiącej pomoc dla wspólnoty parafialnej w przeżywaniu Roku Wiary dzięki różnym inicjatywom, ukazującą wartość modlitwy osobistej i wspólnotowej. Dwa pierwsze rozdziały programu zawierają cykl katechez na temat wyznania wiary. Pierwszy rozdział rozważa sam temat wiary. Najpierw w aspekcie podmiotowym jako rozumne zawierzenie się człowieka Bogu, a następnie w aspekcie przedmiotowym jako przyjęcie objawienia Bożego, takiego, jakie manifestuje się w ekonomii zbawienia oraz w żywym przekazie z pokolenia na pokolenie. Drugi rozdział jest obszernym komentarzem podanym w postaci sześciu spotkań katechetycznych zaproponowanych na kluczowe okresy roku duszpasterskiego. Mają one dotyczyć podstawowych artykułów wyznania wiary.
Dokument zachęca, by przez najbliższy rok przewodziło pytanie Jezusa - „A wy za kogo Mnie uważacie?” i zdecydowana odpowiedź Szymona - „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16,13-16). Z tej bowiem odpowiedzi, a zwłaszcza z tej świadomości, która z pewnością odnosi się do historycznych wydarzeń, kiedy narodził się, żył, umarł i wskrzeszony został Jezus z Nazaretu - zrodziła się chrześcijańska wiara. Gdyby po śmierci ostatniego Apostoła żywotna już wówczas wspólnota wierzących w Chrystusa nie wiedziała o tym pytaniu i gdyby nie osadziła na nim swojej egzystencji, z pewnością nie dokonałby się ten nagły i konsekwentny wzrost ruchu zwanego chrześcijaństwem, który trwa do naszych czasów. Wspólnota powstała zgodnie z zamiarem Chrystusa i przyjęła nazwę Eklezji, czyli Kościoła, co oznacza zgromadzenie wielu w jedności.
Zostaliśmy więc zaproszeni i zachęceni do bardziej zaangażowanego uwzględnienia w naszym życiu wiary, by ją wyjaśniać i ożywiać, obwieszczać jej prostotę, odkrywać ponownie. Katechizm ukazuje, że wiara dojrzała to: wiara wyznawana, celebrowana, przeżywana i wyrażana w modlitwie. Jedna i ta sama wiara przyjmuje Boga, który się objawia, a jednocześnie celebruje Jego obecność w swoich sakramentach. Katechizm Kościoła Katolickiego rozróżnia i omawia w przejrzysty sposób siedem sakramentów przedstawionych w trzech częściach: sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie, Eucharystia), sakramenty uzdrowienia (pojednania i namaszczenia chorych) i sakramenty w służbie wspólnoty (kapłaństwo i małżeństwo). Katecheza na temat poszczególnych sakramentów - jak zaznacza program - w Roku Wiary może być bardzo pożyteczna dla zrozumienia głębokiego związku między tym, co Kościół wyznaje, i tym, co mamy pojąć, a co jest już obecne w sakramencie. Stają się one prawdziwym wsparciem dla wyznawania wiary i świadectwa.
Wspólnota chrześcijańska od zawsze starała się podawać światu racje własnej wiary i nadziei, głosząc Ewangelię. W każdym czasie i w dowolnym środowisku społeczno-kulturalnym chrześcijanin powołany jest do głoszenia nadziei, która w nim jest, do deklarowania racji tego, w co wierzy, do przedstawiania siebie samego i swojej wiary bez kompleksów i fałszywego wstydu w całości i jasno, czyli bez uszczerbku dla prawdy. Dokument Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji proponuje refleksje i metody duszpasterskie, by wiara stała się wartością dla wszystkich, a uczniowie Jezusa w coraz większym stopniu przekazywali ten zdumiewający dar. Program zachęca, by w Roku Wiary wierni odbyli pielgrzymkę na przykład do Stolicy Piotrowej, aby tam wyznać wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego w zjednoczeniu z Papieżem, czy też do Ziemi Świętej - miejsca, które jako pierwsze ujrzało obecnego Jezusa Zbawiciela i Jego Matkę Maryję (zob. Żyć Rokiem Wiary. Program duszpasterski, s. 140-141).
Ostatnia część dokumentu krótko podejmuje temat modlitwy osobistej. Do celów Roku Wiary należy znajomość treści, które składają się na misterium, w które człowiek wierzy. Wyznanie wiary stanowi syntezę posługi wiary. Dlatego też Credo powinno stać się codzienną modlitwą każdego wierzącego. Program po prezentacji wartości modlitwy motywuje praktyką pierwszych wieków historii Kościoła. Propozycje celebracji inspirowane dawną kościelną praktyką katechumenalną, których centrum stanowi Credo, kończą dokument Papieskiej Rady.
Na skrzyżowaniach ulic, gdzie zazwyczaj pędzi codzienność i rozbrzmiewają klaksony samochodów, nagle zapada cisza. Grupa ludzi staje w kręgu, w dłoniach ściska różaniec i zaczyna powtarzać słowa, które od dziesięcioleci prowadzą tysiące serc ku nadziei.
To nie polityczny manifest ani protest społeczny, ale wołanie do Boga. I zarazem – modlitwa o miłosierdzie dla świata, który zbyt często zdaje się wymykać spod ludzkiej kontroli. Tak wygląda „Koronka na ulicach miast świata” – akcja, której skala z roku na rok rośnie i która swoją prostotą przypomina nam, że modlitwa naprawdę może przenosić góry.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
