Reklama

Turystyka

W kontakcie z naturą

Niedziela sandomierska 30/2013, str. 4-5

[ TEMATY ]

turystyka

Archiwum sanktuarium

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Janów Lubelski leży w południowej części województwa lubelskiego, we wschodniej części diecezji sandomierskiej. Zarówno samo miasteczko jak i okolice urzekają malowniczością, nieskażoną przyrodą i gościnnością mieszkańców. Dobrze się tu poczują ludzie, którzy pragną uciec od zgiełku codzienności, zatopić się w modlitwie, odnaleźć spokój ducha. Z drugiej strony Janówi i okolice to idealne miejsce dla wędkarzy i zbieraczy grzybów. Leśne ostępy zachwycą preferujących aktywny wypoczynek: maszerujących z kijkami, rowerzystów i konnych wędrowców. Malownicze ukształtowanie terenu, ciche wioski i osady śródleśne, unikalna przyroda zachęcają do zatrzymania się tutaj na dłużej i wypoczynku.

Cuda i źródełka

My zaczniemy jednak nie od szlaków turystycznych, ale od miejsca naznaczonego świętością - sanktuarium Matki Bożej Różańcowej. Mieści się ono w samym Janowie, w zespole dawnego klasztoru dominikańskiego. Sanktuarium składa się z kościoła św. Jana Chrzciciela, klasztoru i zabytkowej dzwonnicy. Niedaleko świątyni, znajduje się Kaplica Zjawienia. W jej podziemiu bije znane od wieków źródełko.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dominikanie przez wieki skrzętnie notowali w księgach przypadki cudownych uzdrowień i innych niesamowitych zdarzeń dziejących się za pośrednictwem Pani Janowskiej. Sam obraz, nazywany cudownym, przypomina słynny rzymski wizerunek Matki Bożej Śnieżnej, który znajduje się w bazylice Santa Maria Maggiore. Stanowi dar ordynata Zamojskiego. Obraz wisi w pięknym drewnianym ołtarzu, stanowiącym niewątpliwą ozdobę świątyni. W kościele jest jeszcze wiele innych dzieł sztuki o zabytkowej wartości, m.in.: dziesięć XVIII-wiecznych mniejszych ołtarzy wykonanych w stylu rokokowym, rokokowa ambona, szesnaście XVIII-wiecznych obrazów w krużgankach dokumentujących życie tutejszych zakonników, a także obrazy opowiadające żywot św. Jacka. Na szczególną uwagę zasługuje niewątpliwie XVIII-wieczna Droga Krzyżowa.

Reklama

Kompleks poklasztorny ma zadziwiającą, także tę niedawną historię. We wrześniu 1939 r. Janów Lubelski spalił się niemal doszczętnie. Niemal, bo cudem ocalał jedynie kościół i budynki klasztorne. Bomba spadła na świątynię, przedziurawiła dach, upadła tuż przy ołtarzu, ale... nie wybuchła. Powszechnie uznano, że to wydarzenie cudowne. Wkrótce Niemcy wywieźli miejscowych księży do obozów koncentracyjnych. Po wojnie wrócił jedynie ks. Czesław Dmochowski. W swoich pamiętnikach szczegółowo opisał martyrologię mieszkańców Janowa.

Od roku 1986 kościół jest w stanie renowacji. W kompleksie budynków poklasztornych mieści się muzeum parafialne ze starym, zabytkowym sprzętem kościelnym. Przy świątyni wybudowano też duży Dom Parafialny oraz urządzono Plac Maryjny z ołtarzami różańcowymi.

Wracając do źródełek. Źródełko bije nie tylko w Kaplicy Zjawienia. Kolejne odnajdziemy niemal w centrum miasteczka, przy tzw. Stokach Janowskich. Przy tych naturalnych źródliskach spotykały się onegdaj praczki, miejsce ma więc własne dzieje. Miejscowa tradycja namawia, by w Wielki Piątek obmyć ową źródlaną wodą dłonie i twarz. Niektórzy zanoszą trochę tej wody do domu.

Wirtualny spacer

„Perłą Lubelszczyzny” nazywany jest kościół św. Wojciecha w Momotach. Wygląda na stary i wielowiekowy, ale wczytując się w jego historię dowiadujemy się, że „perła” jaśnieje w Momotach stosunkowo niedawno. W 1930 r. hrabia Zamojski dał miejscowej parafii kawałek ziemi. Momoty, należały wtedy do parafii Janów Lubelski i dzieliło je od kościoła jakieś 15 km. Na podarowanej przez Ordynata ziemi parafia powstała dopiero w 1972 r. Trzy lata później rozpoczęto rozbudowę istniejącej już kaplicy. Komuniści piętrzyli trudności, budowano więc niemal w tajemnicy, nocami, bez zezwolenia, bez planów. Budową kierował Ksiądz Proboszcz. Efekt - po wielu latach powstał kościół o wystroju oryginalnym i niepowtarzalnym. Ludzie przyjeżdżają czasem z odległych miejsc, by zobaczyć ten kościółek. Doceniając jego niezwykłość parafia Momoty zaprasza na swoje strony internetowe, oferując wirtualny spacer po świątyni i jej otoczeniu (www.momoty.sandomierz.opoka.org.pl). Dzieła dopełniają groty Zniewolenia i Wyzwolenia z patriotycznymi akcentami, odwołującymi się do zdarzeń historycznych, jakie miały miejsce onegdaj w Momotach.

Reklama

W poszukiwaniu natury

Latem większość z nas ciągnie do wody, zwłaszcza gdy aura sprzyja. Chlubą Janowa jest niewątpliwie zalew, który powstał w latach 60. XX wieku na ogromnej powierzchni 30 ha. Z czasem wokoło pojawiły się miejsca noclegowe. Niektóre domki są całoroczne i można je wynajmować także poza sezonem. Dla tych, którym plażowanie i pływanie niespecjalnie odpowiada, proponujemy np. wędkowanie - tutejsze karpie i amury osiągają wagę nawet do 20 kg. Obok nich w akwenie sporo jest szczupaków, sumów, karasi, a nawet węgorzy. Letnikom o sportowym zacięciu polecamy kajaki i rowery wodne. Wokoło sporo jest też szlaków rowerowych, a niedaleko - stadnina koni.

Łążek i...

W lipcu w Łążku Garncarskim odbywają się arcyciekawe warsztaty prowadzone m.in. przez garncarzy łążkowskich. Można wtedy prześledzić cały proces powstawania ceramiki. Można samemu coś stworzyć, podejrzeć jak czyniono to przed wiekami przy użyciu tradycyjnych metod i narzędzi, np. koła napędzane nogą. W tym roku zaplanowano jeszcze rekonstrukcję średniowiecznego pieca kopułowego, w którym pieczono i ceramikę i chleb. Można też skosztować potraw przygotowanych w takim piecu - i przekonać się, jak bardzo różnią się one od współczesnych.

... Kruczek

No i Kruczek z kapliczką św. Antoniego - jedno z lokalnych miejsc pamięci narodowej. Według legendy w Kruczku odpoczywał św. Antoni w drodze z Leżajska do Radecznicy. Spod kamienia, na którym odpoczywał wytrysnęło źródełko. Wodzie przypisuje się lecznicze właściwości.

Reklama

Obok kapliczki dedykowanej Świętemu, znajduje się ołtarz polowy i stacje Drogi Krzyżowej, które nawiązują do martyrologii Polaków w okresie II Wojny Światowej. Przed Kruczkiem, na drzewach, znajduje się kilkadziesiąt małych drewnianych kapliczek z nazwami najważniejszych bitew II Wojny Światowej.

Podwieszeni na linie

Lokalną atrakcją jest niewątpliwie Park Linowy. Świetne miejsce dla aktywnego rodzinnego wypoczynku. Park powstaje od kilku lat w ramach projektu Park Rekreacji Zoom Natury. Są tu trzy trasy linowe dla dorosłych i jedna dla dzieciaków od 3. roku życia. Spragnieni mocnych wrażeń powinni wdrapać się na wieżę i zjechać z niej, oczywiście na linie, fruwając ponad wodą i plażą całe 220 metrów. W tym roku w Parku pojawiają się sukcesywnie nowe elementy - w tym ogrody, poletka z unikalna już, chronioną roślinnością i kilka innych, powstających w ramach ww. Zoomu Natury.

Janów słynie z pięknych lasów, mających swoją własną historię. Należą do niej także dzieje kolejki wąskotorowej, która jeździła onegdaj po tutejszych borach. Kolejkę budowali najpierw Austriacy, potem Rosjanie, wreszcie podczas ostatniej wojny - Niemcy. Po wojnie dobudowano trasę aż do Biłgoraja. Kolejka służyła do transportu drewna. Zaniedbana i zapomniana popadała z czasem w coraz większą ruinę. Całkowicie rozebrano ją w 1993 r. Pozostałościami po niej są dziś, ciągle dostrzegalne, zarysy nasypów, ślady po torowiskach i urokliwe mostki nad strumieniami. Stąd warto zwiedzić Muzeum Kolejki Wąskotorowej.

Słowem, jeśli czas pozwoli nie omijajmy Janowa Lubelskiego. W otoczeniu przyrody, wśród śpiewu ptaków, w leśnych ostępach czy na plaży nad zalewem świetnie odpoczniemy całą rodziną. Polska jest pięknym krajem, wystarczy tylko rozejrzeć się dokoła.

2013-07-24 09:52

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Mikropaństwo w Pirenejach

Największymi atrakcjami Andory są góry i… tanie zakupy. Turystyka zimowa i letnia, a także sklepy wolnocłowe – to największe źródła dochodów tego niewielkiego państwa

Andora to rzeczywiście mały kraj – jeden z kilku najmniejszych na świecie, o powierzchni nieco mniejszej niż Warszawa i z liczbą mieszkańców wielokrotnie mniejszą – ale nieprzeciętnie piękny. Przesądza o tym jego położenie w dość wysokich górach – w Pirenejach, na wysokości średnio 2 tys. m n.p.m.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Mokrsko. Maryja przywitana wierszem

2024-04-25 15:27

[ TEMATY ]

peregrynacja

parafia św. Stanisława BM

Mokrsko

Maciej Orman/Niedziela

Kolejnym etapem peregrynacji kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej była parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Mokrsku.

W imieniu wspólnoty Maryję w kopii jasnogórskiego wizerunku powitał proboszcz ks. Zbigniew Bigaj. Duszpasterz jest poetą, wydał cztery tomiki ze swoimi utworami: „Po życia drogach”; „Aniele, przy mnie stój”; „Po drogach wspomnień” i „Mojej Mamie”. Do Matki Bożej zwrócił się słowami wiersza pt. „Mama”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję