Bóg jest miłością, powołuje nas wszystkich do życia w miłości. Chrystus – Syn Boży, także w ludzkiej naturze, stał się nam przykładem i pomocą jak tę miłość realizować na różnych drogach życia. Mocą Chrztu Świętego wprowadza nas w krąg swojego życia. Jest to swoista konsekracja naszej istoty. Stajemy się przybranymi dziećmi Bożymi. Braćmi i siostrami Chrystusa. Zostajemy wszczepieni w Kościół i uczestniczymy w jego posłannictwie. W profesji zakonnej ta fundamentalna konsekracja wszystkich chrześcijan pogłębia się i w pełni ją wyraża. Termin „konsekracja odnośnie rzeczy” oznacza wyłączenie jej z użytku ludzkiego i przeznaczenie wyłącznie do służby Bożej. Konsekracja zakonna polega na całkowitym oddaniu się Chrystusowi - jako Jego własność, z pragnieniem służenia Mu w Jego Kościele. W ten sposób siostra zakonna staje się znakiem i świadkiem Boga w Kościele i w świecie. Jest to wymiar społeczny powołania zakonnego. Oddanie się Chrystusowi i naśladowanie w sposób szczególny Jego życia dokonuje się poprzez praktykowanie 3-ech ślubów, czyli rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Ślub czystości jest wyrazem pełnej i wyłącznej miłości Boga – darem duszy i ciała, który jest również włączone w duchową ofiarę. Dobrowolna rezygnacja z małżeństwa i charyzmatyczny wybór Chrystusa, jako wyłącznego Oblubieńca, stanowi istotną treść powołania zakonnego.

Konsekracja zakonna w pewnym sensie przybliża i uobecniania eschatologiczne Królestwo Boże. Ślub ubóstwa wyrasta ze słów: „Jeśli chcesz być doskonały idź, sprzedaj co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w Niebie, potem przyjdź i chodź za mną” [Mt 9,21]. Ubóstwo w duchu wymienia Pan Jezus jako pierwsze błogosławieństwo. „Przemija bowiem postać tego świata” [1 Kor 7,31]. Dobra ziemskie mogą przesłonić nawet Boga, a ślub ubóstwa zapewnia nam wolność i zabezpiecza przed pożądliwością oczu. Poprzez ślub posłuszeństwa naśladujemy Chrystusa, którego ludzka wolna byłą całkowicie podporządkowana woli Boga. Świadomy zbliżającej się męki Jezus modlił się na Górze Oliwnej „Ojcze, jeżeli chcesz, zabierz ode mnie ten kielich, jednak nie moja wolna, lecz Twoja wolna niech się stanie” [Łk 22,42]. W ramach zakonu oddajemy naszą wolę w ręce przełożonych, jako wyraz całkowitego oddania Bogu. Oczywiście zobowiązuje to władze zakonne do odpowiedzialnego ukierunkowania tej woli - ku dobru wspólnemu i każdemu z członków wspólnoty.

W ramach zakonu naśladujemy Chrystusa, który nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na „okup za wielu” [Mt 20,28]. Z miłości ku Niemu spełniamy naszą służbę - wszystkim potrzebującym, opuszczonym, osieroconym dzieciom, ubogim, czy głodnym prawdy Bożej. Każde zgromadzenie zakonne rodziło się w związku z zaistniałą potrzebą społeczną, a śluby zakonne ułatwiają służbę bliźniemu. Ślub ubóstwa uwalnia od trosk, chroni przed chciwością i uwrażliwia na ubóstwo ludzi biednych. Posłuszeństwo to zespolenie woli wielu ludzi, stanowi ważny i konieczny kapitał w realizacji większych przedsięwzięć pasterskich. Zakony świadczą o Chrystusie swoim życiem i pracą, służą Kościołowi, biorą udział w jego apostolstwie. Są znakiem czytelnym dla wiernych i dla niewierzących, że można realizować świętość żyjąc, realizując i pracując dla innych ludzi - z motywu miłości do Boga. Tą drogą szerzyło się chrześcijaństwo od początku istnienia Kościoła. „Jeden duch - jedno serce ożywiały wszystkich wierzących” [Dz 4,32]. Wzorem i ideałem życia zakonnego jest Maryja. Szła przez życie z Chrystusem ubogim, posłuszna woli Bożej i oddana całkowicie sprawie Królestwa Bożego. Noszona przez siostry zakonne obrączka jest znakiem zaślubin z Chrystusem Oblubieńcem.