O tym, że w naszej globalnej wiosce trwa wojna cywilizacji śmierci z cywilizacją miłości, myślących ludzi przekonywać nie trzeba. Przed ponad 30 laty Jan Paweł II wzywał Ducha Świętego, aby odmienił oblicze ziemi. I polska ziemia tej odmiany dostąpiła.

Dziś krzykliwe rzesze fałszywych proroków też próbują odmienić oblicze ziemi, a nade wszystko oblicze jej gospodarza – człowieka. A polskie pole jest wcale niemałym obszarem działań tych speców od transformacji myśli, uczuć i sumień – różnych ideologów LGBT, gender, obrońców in vitro. Katolicka wspólnota Polaków nie dopuściła do wystawienia na poznańskim festiwalu Malta bluźnierczego i pornograficznego spektaklu „Golgota Picnic”. Cóż z tego – znalazły się siły, dzięki którym „dzieło” było czytane, wyświetlane na wideo w licznych polskich teatrach. A już przy pomocy niezastąpionej „Gazety Wyborczej” powstaje Otwarta Akademia, której członkowie, przejęci protestami polskiego społeczeństwa przeciwko „Golgocie Picnic”, postanowili walczyć ni mniej, ni więcej tylko z upostaciowaną w tych protestach... ideologią faszyzmu. Tak to się dziś, proszę obywateli, robi – obronę wartości chrześcijańskich określa się mianem inwazji faszyzmu.

Ostatnie dni przyniosły kolejne „występy” nieocenionego posła Niesiołowskiego, ponoć katolika, niegdyś członka ZChN. Nie przebierając w słowach, nie przebierając też w ewidentnych łgarstwach historycznych – odsądza on od czci i wiary kard. Dziwisza, który w homilii, zgodnie z nauczaniem Kościoła i Jana Pawła II, potępił metodę in vitro. Część biskupów pan poseł określa jako targowicę, a do piekła „faszyzmu” zsyła Radio Maryja, Telewizję Trwam, „Nasz Dziennik” i tygodnik „Niedziela”. Inne przykłady można by mnożyć...

Wobec tej inwazji rycerzy cywilizacji śmierci trudno się dziwić, że film Juana Cotelo „Mary’s Land” (Ziemia Maryi) w dużych miastach grany jest tylko w jednym kinie (np. w Krakowie), na jedynym seansie. Podobnie jak to było z „Cristiadą”. Pewnie niejeden cenzor czuwa, abyś, widzu, nie został zatruty katolickimi „toksynami”. Juan Cotelo jest mało jeszcze znanym reżyserem hiszpańskim, pracującym w telewizji. Jego film urzeka prostotą.

Scenariuszowy pomysł to świetny haczyk na wrażliwość współczesnego odbiorcy, którego trzeba koniecznie albo olśnić, albo przynajmniej zaintrygować. Cotelo wciąga widza w quasi-detektywistyczną intrygę. Oto w katedrze w hiszpańskiej Walencji jakaś ważna figura, szefowa zapewne globalnego już imperium, zleca swojemu ministrowi spraw wewnętrznych (gra go sam Cotelo) zbadanie, jak groźna jest dla świata „sekta”, do której przed wiekami przynależało zaledwie dwunastu. Minister wciela się w postać „advocatus diaboli” i podejmuje w różnych częściach świata rozmowy z nawróconymi na katolicyzm.

Pierwsze sceny filmu utrzymane są w konwencji pięknej baśni, trochę „ad usum Delphini” (a kimże jest współczesny odbiorca kultury masowej, jeśli nie dzieckiem karmionym wyłącznie przeżutą papką?). Opowiadają o stworzeniu świata, człowieka, wygnaniu z raju. Ta opowieść w filmie Cotelo to „skrócona wersja Biblii”, zapisana na wideo. Pierwsza część filmu wnosi wiele ciepłego humoru oraz zapisanego czułą kamerą piękna naszego świata i stworzeń na nim żyjących. Druga – to spotkania „adwokata diabła” z nawróconymi. Ukazuje proste świadectwa ludzi z różnych warstw i krajów: m.in. angielskiego biznesmena z City, latynoskiego księdza z Panamy, meksykańskiego wolontariusza, głoszącego Ewangelię prostytutkom na ulicach wielkiego miasta, samych prostytutek, lekarza aborcjonisty, który przestał zabijać, top modelki. W prostych słowach wszyscy ci ludzie opowiadają, dlaczego ich życie – w wielu przypadkach życie ludzi sukcesu – nagle objawiło im swoją pustkę i dlaczego zaczęli szukać drogi do Boga. Nie ma, poza jedną opowieścią – uzdrowionej z paraliżu dziewczyny – historii o cudach. Największymi cudami są tu nawrócenia. W filmie Cotelo pada też pytanie, tak często zadawane przez ludzi, którzy zwątpili: „Gdzie był Bóg, kiedy runęły wieże World Trade Center?” (przybiera ono często inną, dramatyczniejszą postać: „Gdzie był Bóg w Auschwitz?”). Odpowiedź, która pada z ekranu, jest prosta i wstrząsająca: „Dawno wygnaliśmy Boga ze swoich miast”.

Film „Mary’s Land” nie ma charakteru dewocyjnego ani propagandowego. Jego wewnętrzna, najgłębsza struktura oparta jest na zasadzie, w myśl której przed wiekami sformułował swój zakład Pascal, przedkładając swoim współczesnym i ich następcom proste równanie logiczne, z którego wynika, że „opłaca się” wierzyć, bo tylko wierząc, nie tracimy, a zyskujemy – szansę życia wiecznego. W myśl tego sylogizmu adwokat diabła i w jednej osobie reżyser filmu podejmuje w finale swoją wspinaczkę ryzyka – kamienistą Drogą Krzyżową na szczyt wzgórza w Medjugorie. Drogę, którą Juan Cotelo przedkłada z ufnością i spokojem mieszkańcom naszej globalnej wioski, nieustannie wodzonym na pokuszenie przez fałszywych proroków.