Szansa na przyjaźń z Jezusem

Anita Piecha, katechetka we wspólnocie Hallelujah oraz w parafii na Sołtysowicach:

– To oczywiste, że przygotowania do I Komunii dotyczą całej rodziny. Od wielu już lat przypominamy, że do tej uroczystości przygotowują się rodziny, a nie tylko dzieci.

Program przygotowań – zarówno w parafii jak i naszej wspólnocie Hallelujah – to roczny cykl comiesięcznych katechez, na które zapraszamy oboje rodziców. Ich tematy dotyczą wychowania religijnego w rodzinie, czyli np. świętowania niedzieli, rodzinnej modlitwy, przeżywania Mszy św., etc. Pojawiają się też tematy wychowawcze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Trwając w roku liturgicznym staramy się włączyć te rodziny bardziej w poszczególne jego okresy, święta, nabożeństwa, by to był rok pogłębionej refleksji.

We wspólnocie prowadzenie takiej formacji okazuje się prostsze niż w parafii. Wynika to często z braku świadomości rodziców, że ich postawa jest tak istotna dla dziecka. Bywa, że dopiero na katechezach dowiadują się, jak kluczową rolę mają do odegrania: swoją postawą, obecnością, faktem, że to oni są nauczycielami wiary dla swoich dzieci.

Zaletą formacji we wspólnocie jest kameralna atmosfera, sprzyjająca pogłębianiu tematów. W parafii jest to trudniejsze, bo w większej grupie często nieznanych sobie osób komunikacja jest zdecydowanie mniej komfortowa.

Cały plan naszych zabiegów ma jeden główny cel: zaprzyjaźnić dzieci i rodziców z Panem Jezusem. Wszystko inne jest podporządkowane celowi nadrzędnemu.

Reklama

Ogromną uwagę zwracamy na spowiedź, bo bywa, że ten sakrament schodzi gdzieś na dalszy plan. Proponujemy rodzicom i dzieciom wspólne nabożeństwo z adoracją Najświętszego Sakramentu. W czasie, kiedy dziecko podchodzi do konfesjonału, jego rodzice wraz z innymi trwają na adoracji. Po spowiedzi dziecka następuje ważny moment: rodzice z dzieckiem razem podchodzą do ołtarza i klękają przed Najświętszym Sakramentem. Dzieci, trzymając w ręku kwiatek, składają go Panu Jezusowi w dziękczynieniu za dar sakramentu spowiedzi.

To wzruszające chwile, kiedy 90% rodziców przychodzi razem, mama i tata, kiedy mają odwagę razem uklęknąć, dając świadectwo wiary, modlitwy, wspierając w niej dziecko.

Dzieci bardzo dobrze przyjmują te wspólne przygotowania. Chętnie słuchają, kiedy rozmawiamy podczas lekcji katechezy o rodzinie, o tym, jak powinno wyglądać życie w rodzinie, nie tylko w aspekcie religijnym.

Iwona i Tomasz Wilczak, prowadzą przygotowanie w parafii św. Wawrzyńca we Wrocławiu:

Tomasz: Działamy w ruchu Domowego Kościoła, którego założyciel ks. Blachnicki wskazywał, że jego członkowie powinni aktywnie uczestniczyć w życiu swoich parafii. Kiedy zaproponowano nam prowadzenie kursu przygotowującego rodziny do I Komunii św., z chęcią zgodziliśmy się. Jesteśmy po doświadczeniu I cyklu takich spotkań, który prowadziliśmy w dwa małżeństwa. Dzieliliśmy się na dwie grupy: rodziców i dzieci – i w dwa małżeństwa prowadziliśmy dla nich zajęcia.

Forma spotkań okazała się bardzo efektywna. Kiedy jako małżonkowie przekazujemy jakąś wiedzę małżeństwom, rozmawiamy z nimi z perspektywy takich samych doświadczeń w rodzinie. Dlatego główne prawdy wiary wykładamy jako kerygmat, uzupełniając to przykładami i historiami z naszego życia. Opowiadamy, jak nasze dzieci przystępowały do I Komunii św., o pięknie przeżycia duchowego, o tym, co wtedy było dla nich ważne i widzimy zasłuchane twarze rodziców, czasem zdziwione, że tak można.

Reklama

Zachęcamy do pewnych prób – żeby zmieniać zwyczaje rodzinne, tak, by kształtować sferę duchową, nie ograniczając się do kwestii organizacyjnych. Włączamy także nasze dzieci, które prezentują scenki z życia rodzinnego, pokazujemy jak zmieniać swoje zachowanie, jak podejść do sakramentu spowiedzi. Te przekazy są dobrze przyjmowane przez rodziny, nawiązuje się rozmowa, czasem spotkania na gruncie prywatnym.

Próbujemy też formacji poprzez wspólne świętowanie, zabawę – np. kolędowanie przy kominku u Orzecha, konkursy dla dzieci. Rodzicom dużo daje, kiedy patrzą na reakcje swoich dzieci – np. ich odbiór scenek, zaangażowanie w proponowane zajęcia. Odkrywają nowe cechy u swoich dzieci, zauważają takie reakcje, których być może nie dostrzegliby na żadnym innym gruncie. Dzieci cieszą się, chętnie włączają, są autentyczne w swoim przeżywaniu.

Dlatego zależało nam, by na takich spotkaniach byli oboje rodzice z dziećmi.

Po tym roku formacji rodzin obserwujemy pewne ożywienie w parafii, chętny udział dzieci, rodziców w nabożeństwach, Mszach św. Obserwują to też kapłani podczas kolędy.

Reklama

Iwona: Przez cały rok pracy przyświecała nam myśl: że Pan Bóg ma być przyjacielem dzieci na całe życie. To był nasz cel: zmotywować rodziców, by pokazali dziecku, że Jezus jest jego przyjacielem i może nim być zawsze. Pokazywaliśmy, jak to wyglądało w naszej rodzinie, jak z naszymi dziećmi pokonywaliśmy np. trudny czas młodzieńczego buntu. Mówiliśmy, że ta przyjaźń z Panem Bogiem jest ważna, że nie kończy się na tym czasie przygotowań i na sakramencie. Proponowaliśmy np. przed spowiedzią dzieci scenkę, mającą przybliżyć tajemnicę sakramentu: najpierw dzieci w zabawie trochę się pobiły, zabrudziły swoje białe alby – i tak poszły do spowiedzi. Podczas spowiedzi dostały znów białe szaty. Miały też szkiełka, symbolizujące ich dusze, najpierw zamazane – po spowiedzi piękne i czyste. Prowadziliśmy co miesiąc adorację przed Najświętszym Sakramentem, modlitwę koronką do Miłosierdzia Bożego.

Osobiście byłam bardzo wzruszona dziećmi – które były zaangażowane, słuchały z wielką uwagą i radością, chłonęły, jak gąbki wszystko, co dla nich przygotowaliśmy. Zadawały pytania, komentowały, żywo reagowały.

Przeżycie takiego roku pogłębionego kontaktu z Bogiem daje rodzinom niezwykłą szansę na całe życie: pozwala mieć do czego wrócić.

* * *