By sól nie utraciła smaku

Młodzi katolicy, prawosławni i protestanci reprezentowali 65 krajów, a ich największa liczba przybyła z Polski (ponad 6700 osób), Ukrainy (2500), Białorusi (1100). Było też wielu młodych z Niemiec, Włoch, Francji i Chorwacji. By wyżywić przybyłych, przygotowano 105 tys. jabłek i 100 tys. mandarynek, 22 tys. kg chleba i ponad 500 pojemników z żywnością. W historycznym centrum Pragi na modlitwę południową 30 i 31 grudnia otworzyło swoje podwoje 17 kościołów. 5 miejsc na modlitwę wieczorną zostało przygotowanych w Centrum Wystawowym Letňany, a wśród nich wielki namiot postawiony dodatkowo z powodu dużej liczby zgłoszeń. W sylwestra młodzi modlili się o pokój na świecie, tańczyli i śpiewali podczas radosnego Święta Narodów. 1 stycznia 14 przedstawicieli Czeskiej Rady Kościołów wzięło udział wraz z młodymi w modlitwie w katedrze Świętych Wita, Wacława i Wojciecha, bezpośrednio transmitowanej przez czeską telewizję.

Sól ziemi

Motywem przewodnim Spotkania Młodych były słowa Pana Jezusa: „Wy jesteście solą ziemi”, zachęcające, by być budowniczymi pokoju na ziemi. Już w przeddzień spotkania Wspólnota opublikowała cztery „Propozycje na rok 2015”, jak być „solą ziemi”: 1. Sprawić, by w naszym otoczeniu życie miało smak. 2. Zrobić wszystko dla pojednania. 3. Wprowadzać pokój. 4. Troszczyć się o ziemię.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Na to, jak będąc mniejszością w społeczeństwie, być zarazem solą ziemi, zwrócił uwagę brat Alois, przełożony ekumenicznej wspólnoty z Taizé. – Musimy szukać racji, które przywrócą współczesnej Europie nadzieję i które dadzą ją także młodym ludziom. Musimy pomóc im zaufać Bogu i uczyć żyć nadzieją, którą On daje. Chrześcijanie w Republice Czeskiej są mniejszością, być może uda nam się tu doświadczyć tego, co to znaczy być mniejszością, a zarazem solą ziemi. Tyle lat od obalenia muru berlińskiego nadal musimy budować wspólną Europę. Są wśród nas m.in. młodzi z Ukrainy i chcemy wyrazić naszą solidarność z nimi. Będziemy też wspólnie modlić się o pokój. Brakuje go przecież nie tylko na Bliskim Wschodzie, ale i w Europie. Chcemy być solidarni z cierpiącymi i dać im odczuć naszą bliskość – mówił brat Alois. Przypomniał również świadków wiary, zarówno świeckich, jak i duchownych różnych wyznań, i podkreślił, że m.in. obecny prymas Czech – kard. Dominik Duka był więziony przez reżim komunistyczny za wiarę i konspiracyjne kierowanie Zakonem Dominikanów. Przełożony Wspólnoty z Taizé wspomniał, że jedną z propozycji dla młodych uczestników spotkania na rok 2015 jest apel o wspólną półgodzinną modlitwę w milczeniu każdego niedzielnego wieczoru w intencji pokoju na świecie. – Dla nas tym źródłem jest pokój, który przekazuje nam Chrystus. Chcielibyśmy być zaczynem pokoju pośród ludzi. Żeby tak było, trzeba przyjąć Boży pokój do swojego serca – mówił w rozważaniu 29 grudnia 2014 r. brat Alois. – W najbliższych miesiącach pozwólmy, żeby prowadziły nas te słowa z Ewangelii: „Wy jesteście solą ziemi”. Chrystus nas ostrzega: czuwajcie, aby sól nie utraciła smaku! Nie pozwólmy, żeby ogarniało nas zniechęcenie i pesymizm. Podczas ostatniej wieczornej modlitwy w praskiej katedrze przełożony Wspólnoty z Taizé wezwał natomiast do przemyślenia zdecydowanych kroków prowadzących ku jedności chrześcijan.

Drogi wolności

Europejskie Spotkanie Młodych odbywało się w Pradze po raz drugi. Pierwsze miało miejsce na przełomie 1990 i 1991 r., rok po czeskiej „aksamitnej rewolucji”. Do wydarzeń tych nawiązał papież Franciszek w liście skierowanym do uczestników spotkania, wyrażając wdzięczność tym, którzy przyczynili się do przywrócenia pełnej wolności i demokracji. „Podczas gdy Republika Czeska obchodzi 25. rocznicę swego powrotu do demokracji, pamiętajcie w swoich modlitwach wyznawców i męczenników za wiarę, mężczyzn i kobiety dobrej woli, którzy dzięki bezinteresownemu darowi z siebie samych, a czasem za cenę wielkich cierpień, sprawili, że ich kraj odnalazł drogę do wolności. Wy również jesteście wezwani, by torować drogi wolności, oddając swoje życie z taką samą gotowością, jaką miała Maryja z Nazaretu, kiedy przyjęła w sobie życie Syna Bożego. Wy także jesteście powołani, by to życie rozwijało się w was” – pisał w liście papież Franciszek. Wyraził również ufność, że dzięki wyobraźni i kreatywności młodych radość Ewangelii będzie dzisiaj głoszona i słuchana w różnorodnych krajach, z których młodzi przybyli na praskie spotkanie.

Powołanie młodych

Reklama

Listy do młodych zgromadzonych w Pradze nadesłali również m.in.: patriarcha ekumeniczny Bartłomiej I, patriarcha moskiewski i całej Rusi Cyryl I, arcybiskup Canterbury, zwierzchnik światowej Wspólnoty Anglikańskiej Justin Welby, sekretarz generalny Światowej Federacji Luterańskiej ks. Martin Junge, sekretarz generalny Światowej Wspólnoty Kościołów Reformowanych ks. dr Setri Nyomi, sekretarz generalny Światowej Rady Kościołów ks. dr Olav Fykse Tveit, sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon i przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schulz.

„Młodzi ludzie są wezwani, by być «solą ziemi», są wezwani, by wprowadzać pokój tam, gdzie panują konflikty, być pośrednikami wiary i miłości tam, gdzie królują przemoc i nienawiść – napisał ks. dr Olav Fykse Tveit. – Jako Kościoły i jako chrześcijanie codziennie modlimy się, żeby przyszło królestwo Boga, żeby wypełniła się wola Boga «jako w niebie, tak i na ziemi». Świat potrzebuje mężczyzn i kobiet wiary, którzy wierzą w Boga i są gotowi wyruszyć w drogę, kiedy Bóg wzywa. Świat potrzebuje młodych ludzi, którzy wierzą i są gotowi być «solą ziemi» w tych czasach globalizacji i sekularyzacji”.

Współorganizatorami 37. Europejskiego Spotkania Młodych były Episkopat Czech i Czeska Rada Kościołów.

W 2015 r. przypada 75. rocznica powstania Wspólnoty z Taizé oraz 100. rocznica urodzin jej założyciela Brata Rogera (12 maja 1915 – 16 sierpnia 2005). Uroczystości pod hasłem „Odnowić więzy solidarności” potrwają przez cały rok.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”