Reklama

GPS na życie

Puzzle z owocem (3)

Jak blisko Jezusa żyjesz? Na ile pozwalasz się prowadzić Duchowi Świętemu? Zastanawiasz się czasem, skąd u Ciebie tyle cierpliwości albo pokoju? A może przeciwnie... Dziś w PUZZLACH Z OWOCEM, czyli w opowieściach ludzi, którzy starają się każdego dnia współpracować z Chrystusem, zapraszamy do świadectw o cichości, radości i wstrzemięźliwości.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Cichość

Siostra Faustyna Kowalska.

Zakonnica drugiego chóru, a więc ta „gorsza”, przeznaczona do najbardziej pospolitych, fizycznych posług w pralni, kuchni, ogrodzie czy przy furcie. Skończyła zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej. Pisanie – o które poprosił ją kierownik duchowy, a które pochwalał Pan Jezus – niepozbawione błędów ortograficznych, sprawia jej wręcz trudność.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Niesprawiedliwe oceny, posądzenia, złośliwości, upokorzenia czy przykrości ze strony współsióstr to dla niej chleb powszedni. Ale też walka ze sobą, ze swoją niedoskonałością, ograniczeniami, wreszcie z chorobą. Nie skarży się jednak nikomu. Poza Jezusem. Jemu ofiarowuje to wszystko, co boli, co dotyka, co sprawia cierpienie. Za grzeszników. W kaplicy szuka pocieszenia.

Objawieniami Jezusa dzieli się wyłącznie z kierownikiem duchowym i przełożonymi. Nie chce wzbudzać sensacji. Wie, że siostry patrzą podejrzliwie na jej zapiski. Że niektóre nie wierzą w jej chorobę. A ona? Nic nie mówi i modli się za tych, którzy sprawiają jej przykrość. Choć zwrócić uwagę też potrafi. Ma na tyle odwagi, że mówi o złym postępowaniu i przełożonym, i nowicjuszkom.

I jej niesłabnące „Jezu, ufam Tobie”. W każdej sytuacji. Całkowite zdanie się na Boga. Pozwolenie, żeby robił z jej życiem to, co tylko zechce.

Moja ulubiona święta.

Reklama

Która przekonuje, że Bóg patrzy w serce, nie tak jak człowiek, i wybiera to, co głupie w oczach świata.

A w tym wszystkim ja. I moja chyba największa słabość – gadatliwość. W najtrudniejszych chwilach. W wyjątkowych sytuacjach. Tych, które zabierają spokój, poczucie bezpieczeństwa, ufność. Tych, które stają wbrew mojemu planowi dnia, mojej wizji życia, wbrew mojemu wyobrażeniu o drugiej osobie. O sobie samej.

Faustyna zawstydza mnie. Przekonuje, że można zamilknąć. Że można nie powiedzieć po prostu nic. Że własna duma nie zawsze musi być na wierzchu. Że walka o nią to nie walka o niepodległość. Ale przeciwnie.

I przypomina, że to, co trudne, nie musi niszczyć, ale może budować i przynosić konkret – ofiarowanie za coś, za kogoś.

Święta Faustyna. Moja przewodniczka.

Katarzyna

Radość

Gdy uczestniczyłam w cyklu spotkań „Seminarium Odnowy Obrazu”, kapłan powiedział, że można modlić się o różne dary. Moją pierwszą myślą była prośba o dar radości. Szybko jednak zrezygnowałam, gdyż wydawało mi się, że nie nadaję się do radości, że nie jestem do niej zdolna. Paradoksalnie podczas modlitwy wstawienniczej zostałam obdarowana właśnie tym darem.

Reklama

Nic nie zadziało się od razu... Jedną z rzeczy, które blokowały we mnie radość, było ciągłe poczucie niezadowolenia, szczególnie gdy sprawy nie układały się po mojej myśli bądź ktoś zachowywał się niezgodnie z moimi oczekiwaniami. Nauczyłam się jednak przyjmować sytuacje i ludzi takimi, jakimi są. Z czasem zaczęłam odkrywać, że drugi człowiek jest darem – niezależnie od tego, czy relacja z nim jest piękna, czy trudna; że darem jest każda chwila i że tracę ją, gdy dąsam się w swoim niezadowoleniu lub narzekam, zamiast przyjmować to, co niesie ze sobą życie, zawierzając wszystko Bogu. Kolejną trudną rzeczą – którą, jak wierzę, Pan cały czas jeszcze we mnie przemienia – jest fakt, że często nie umiem przyjąć samej siebie. Gdy zdarzało mi się popełnić błąd, nie sprostać własnym ambicjom, załamywałam się, nie potrafiąc zaakceptować swojej słabości. Z czasem uczę się, że Bóg jest moim Ojcem i że patrzy na mnie z miłością, a ja jestem Jego umiłowaną córką i On bardzo się mną cieszy. Ta świadomość i uwierzenie w Bożą Miłość pozwala mi coraz bardziej cieszyć się sobą i inaczej postrzegać nie tylko siebie, ale i drugiego człowieka. Radość odbierał mi też ciężar życia, w którym często liczyłam tylko na własne siły. Ciągłe zamartwianie się owocowało ociężałością umysłu i smutkiem. Przemiana nastąpiła, gdy nauczyłam się w każdej trudności mówić „Bądź wola Twoja”, „Jezu, ufam Tobie”, szukać pokoju serca w Bogu i dziękować Mu za każdą sytuację.

Nie ustawać w dziękowaniu! Nie jest to łatwe na początku, bo czasami te wszystkie rzeczy, o których wcześniej pisałam, jak czarna chmura zasłaniają widok nieba i trudno dostrzec dobroć Boga, Jego hojność i łaskawość. Mocno wierzę, że gdy otwieram się na Jego Ducha, dzieją się rzeczy, które wydawały mi się niemożliwe. Jestem przekonana, że wszystkich tych przemian we mnie dokonał Bóg, uzdrawiając w sakramentach, przez swoje Słowo, chwile przebywania w Jego obecności na adoracji. Ja tylko otworzyłam się na ten dar, wierząc, że On mocą działającą w nas, może uczynić nieskończenie więcej niż prosimy czy rozumiemy. Chwała Panu!

Ewelina

Wstrzemięźliwość

Wstrzemięźliwość rozumiem jako samokontrolę, opanowanie w dwóch sferach – w kontakcie z ludźmi (na zewnątrz) i w kontroli samego siebie (do wewnątrz). Myślę, że to ona niesie ze sobą mądrość, równowagę, pokój i bez wątpienia ratuje mi życie każdego dnia.

Przed kilku laty stanęłam na rozdrożu. Patrzyłam na swoje dotychczasowe życie uwikłane w relacje i środowisko homoseksualne. Życie, które było pogonią za pragnieniami i chęcią zaspokojenia braku miłości. Bez zasad. Realizując każdy podszept serca, czułam, jak kroczę ku śmierci. Druga droga wiodła do Kogoś, kto mocno upominał się o mnie, dając obietnicę życia.

Dzięki wsparciu i modlitwie bliskiej mi osoby, nie mając nic do stracenia, rzuciłam się w ramiona Jezusa. Ruszyłam w podróż, która nie jest łatwa, która obnaża mnie z fikcji i pokazuje ogrom niechcianych pragnień. Podróż, która już na początku wymagała ode mnie zmiany stylu życia, otoczenia, samodyscypliny i przede wszystkim otworzenia się na działanie łaski Bożej.

Powtórzę za św. Augustynem słowa, które są mottem mojego życia „Raz wybrawszy, ciągle wybierać muszę”. Każdy dzień to podejmowanie szeregu decyzji z miłości do Boga. To konfrontowanie się z pragnieniami, często bycie strażnikiem dla siebie, to wierność sakramentom i ufność Chrystusowi. Nikt nie rodzi się herosem, ja swoją determinację zawdzięczam codziennej Eucharystii i modlitwie. Nie odpuszczam tylko dlatego, że pragnę iść za Chrystusem. Jak każdy miewam lepsze i gorsze dni, przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, ale nie wpadam w panikę. Modlę się do Ducha Świętego o wstrzemięźliwość, o wolność dla rozumu, serca i woli. O to, abym nie szła za złymi pragnieniami i aby moje decyzje były na chwałę Pana. Doświadczenie ostatnich dni pokazuje mi, jak ogromna łaska jest mi dana i jak krucha jestem, gdy zaczynam odpuszczać, a przecież prawdziwa miłość to ofiara. Chwała Panu!

Agnieszka

2015-05-05 14:33

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Na pomoc Ukrainie

Gdy rozmawiamy, jest koniec stycznia, na Ukrainie panuje bardzo napięta sytuacja. Pytam Kasię, o czym powinniśmy informować w polskich mediach.
CZYTAJ DALEJ

Zapomniany patron leśników

Niedziela zamojsko-lubaczowska 40/2009

wikipedia.org

św. Jan Gwalbert

św. Jan Gwalbert

Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.

Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach. Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić. Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
CZYTAJ DALEJ

Diakon Norbert Ryznar z żoną na ogólnopolskim spotkaniu diakonów stałych

2025-07-09 15:00

[ TEMATY ]

diakonat stały

Norbert Ryznar

Krzysztof Kaput

W rekolekcjach udział wzięło 17 diakonów stałych

W rekolekcjach udział wzięło 17 diakonów stałych

Wyświęcony przed kilkoma miesiącami w Rzymie na diakona stałego Norbert Ryznar z Bystrzycy Kłodzkiej uczestniczył wraz z rodziną w ogólnopolskich rekolekcjach dla diakonów stałych, które odbyły się w dniach 2–5 lipca w Rudach na Górnym Śląsku.

Rekolekcje pod hasłem „Nie pozwólcie odebrać sobie nadziei” zgromadziły siedemnastu diakonów stałych wraz z rodzinami oraz osoby rozeznające to powołanie. Spotkanie odbywa się co roku w innej diecezji – tym razem gospodarzem była diecezja gliwicka, a uczestników gościł Pocysterski Zespół Klasztorno-Pałacowy w Rudach i Sanktuarium Matki Bożej Pokornej.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję