Reklama

Niedziela w Warszawie

Na drodze do normalnego życia

Ludzie w domach Wspólnoty „Chleb Życia” to cały koloryt losów i sposobów radzenia sobie z bezdomnością. Jednym udaje się wyjść na prostą, inni nie są w stanie uporać się z codziennością

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na ścianach domu „Emaus” przy ul. Stawki 27 wiszą fotografie. Niemal wszystkie zdjęcia dokumentują życie schroniska dla kobiet Wspólnoty „Chleb Życia”. Jego założycielką jest s. Małgorzata Chmielewska. Uśmiechnięty portret zakonnicy wyróżnia się w tej niezwykłej galerii.

Wchodząc do baraku, dostrzegam od razu grafik obowiązków na dany dzień. Śniadanie, obiad, kolacja wyznaczają codzienny rytm życia w schronisku. O 21.00 pora na sprawdzenie listy obecności i wyznaczenie osób dyżurujących następnego dnia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W grafiku imiennie wymieniono, kto danego dnia sprząta pomieszczenia, kto podwórko, a kto „siedzi na zmywaku”. To ostatnie cieszy się największym wzięciem wśród mieszkanek „Emaus”. Najmłodsze z nich mają lat 20, najstarsze przekroczyły 80. Wszystkie panie obowiązują te same zasady. Po pierwsze, być trzeźwym; po drugie, współpracować z personelem w celu wyjścia z bezdomności; po trzecie, uczestniczyć w życiu domu.

Przemoc, sieroctwo i samotność

Reklama

– Walczymy z paniami o nie same, bo każdy obowiązek uczy odpowiedzialności i zaradności. Im więcej nauczą się tutaj, tym lepiej poradzą sobie w samodzielnym życiu. Z dyżurów wyłączone są tylko te, które nie są w stanie pomóc ze względu na stan zdrowia – wyjaśnia Sylwia Wajs, kierownik schroniska. Absolwentka dwóch fakultetów przyjechała do Warszawy z Poznania, pochodzi spod Zielonej Góry. Młoda, nie wygląda na swój wiek, czasem ostra, czasem urokliwie uśmiechnięta. Zdecydowana. Od pięciu lat należy do Wspólnoty „Chleb Życia”, odnawia co roku przyrzeczenia ubóstwa i posłuszeństwa.

Ściany korytarza w schronisku pomalowane są na pomarańczowy kolor. W jego głębi kryją się kolejne sale. Na początku zaglądam do czystej, świeżo po remoncie łazienki. Potem wchodzę do skromnego pomieszczenia, w którym stoi kilka drewnianych, piętrowych łóżek – to jedna z kilku sypialni. Dalej jest jadalnia, a w niej długie stoły i dużo zieleni na parapetach. Pracownicy i mieszkanki posiłki jedzą wspólnie. Przy ścianie zaś stoi stary, teleskopowy telewizor, w który wpatrują się zebrane kobiety. Zaraz będzie kolacja.

Niektóre twarze mieszkanek wyróżniają się młodym wiekiem, urodą i delikatnością na tle zniszczonych alkoholem starszych kobiet. – Jakie zdarzenia je tutaj sprowadziły – chciałoby się zapytać, ale nie można wkraczać w ich prywatność. Zresztą kobiety unikają kontaktów z prasą. Nikt tutaj nie chwali się pobytem i nie tłumaczy swoich zawiłych dróg życia, które spowodowały bolesną bezdomność.

Reklama

Wiadomo, że część z kobiet ukrywa się przed przemocą domową. To kolejny argument za zachowaniem anonimowości także dla pracowników, którzy o mieszkankach mówią bardzo ogólnie. – Kobiety trafiają na Stawki z różnych powodów – opowiadają bez podawania personaliów. Dużo jest osób po domach dziecka, które dostały wyprawkę 6 tys. zł i musiały dalej radzić sobie same, nieprzystosowane do życia w społeczeństwie. Dzieci pochodzące z rodzin patologicznych też często lądują w schroniskach. – Przychodzą tu również kobiety ze szpitali, gdy nie mają dokąd wracać. Eksmisje, porzucenie przez rodzinę, bezrobocie. Ludzie tracą pracę, potem lądują na ulicy – wyjaśnia Sylwia Wajs. – Kobiety, pobite przez mężów i konkubentów, często w bardzo złym stanie trafiają do nas. Każda z nich jest chora. Myję, odwszawiam i ubieram w czyste rzeczy te z nich, które nie dają rady same tego zrobić – dodaje.

Na rozstaju

Historie wielu kobiet są niczym morskie przypływy i odpływy, z tym że na życiowej fali. – Alkoholiczki nie mogą ruszyć z życiem. Kilka razy wracają, wychodzą, znów wracają. Czasem rozkładam ręce, bo nie chcą lub nie potrafią uporać się z codziennością – opowiada Wajs.

Przyczyną bezdomności jest też często choroba psychiczna. Dlatego raz w tygodniu na Stawkach przyjmuje lekarz psychiatra. – Kobiety, które nie chcą zgodzić się na leczenie, muszą opuścić „Emaus”, bo w stanie choroby mogą być agresywne wobec innych – mówią pracownicy. Dla nich największą radością są sytuacje, kiedy ich mieszkanki wyjdą „na prostą”. – Niedawno jednego dnia wyprowadziło się pięć kobiet. Udało się im zacząć od nowa. Cztery z nich wynajęły wspólnie mieszkanie – mówi kierowniczka i z nadzieją w głosie dodaje: – Oby już nie potrzebowały tu wracać.

Nie każdy jednak ma tak różowo, nawet jak ze swojej strony dużo czyni, by wyjść z bezdomności. Od trzech lat w „Emaus” przebywa pani z chorobą psychiczną, cały czas czeka na DPS. Teraz jest 37. w kolejce.

Reklama

By dostać lokal socjalny wymagany jest dochód. Ale są osoby, które nie chcą podjąć pracy. Wtedy przechodzą od jednego schroniska do drugiego. – W naszym domu, jeśli panie mają dochód, to muszą wpłacić do wspólnej kasy 350 zł miesięcznie. Dajemy: łóżko, trzy posiłki dziennie, łazienkę, prysznic, ubranie, możliwość szukania pracy w pokoju komputerowym, pomoc pracownika socjalnego i wychowawczyni, raz w tygodniu przyjmuje lekarz. Leki opłacane są ze środków „Emaus”, czasem pani podpisuje zobowiązanie, że zapłaci z zasiłku, jak go dostanie. Przyjmujemy wszystkich: tych, co mają jakiś dochód i tych bez pieniędzy – mówi pracownik domu.

W „Emaus” większość kobiet przebywa tymczasowo. Ale są wyjątki: pani pomagająca w kuchni mieszka już czwarty rok. Inna zaś, p. Tereska, lat 74, przebywa już 15 lat, pamięta jeszcze s. Małgorzatę, gdy tu mieszkała. Pracownicy i mieszkanki mówią, że p. Tereska jest genialną rozmówczynią. – Lubi spędzać wolny czas, jedząc gofry na Starówce, potem wraca do domu. Nie jest już w stanie żyć inaczej. Dla nas jest legendą, szkoda że ma problemy ze zdrowiem – mówią.

Nadzieja

Schronisko na Stawkach jest przystankiem na drodze do normalnego życia. Kobiety stąd odchodzą do DPS-ów, mieszkań socjalnych lub wynajętych kwater, jeśli pozwoli im na to osiągnięty dochód.

– Zawsze jest nadzieja na lepsze życie, nawet jak ktoś wraca enty raz. Nawet jak ktoś popije i wyleci, to wspomina, że ludzie godnie tu żyją. W schronisku dla chorych również nie umierają samotnie, ale wśród „swoich” – jak w domu. Tam dzielą się nawzajem wszystkim, co mają. Bo przecież każdy z nas może zostać bezdomnym – mówi na koniec Sylwia Wajs.

Kiedy notuję jej słowa, ciszę przerywa pukanie. Za drzwiami stoi kobieta w średnim wieku. Jedyny majątek to kilka plastikowych toreb. Wymieniamy uśmiech na „dzień dobry”.

2015-07-23 13:30

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Schronisko na jakubowym szlaku

Niedziela legnicka 6/2021, str. III

[ TEMATY ]

schronisko

Rok św. Jakuba

Ks. Piotr Nowosielski

Ks. Kurzawa zaprasza pielgrzymów do korzystania z Przystani św. Jakuba

Ks. Kurzawa zaprasza pielgrzymów do korzystania z Przystani św. Jakuba

Obecny rok przeżywany jest także jako Rok św. Jakuba.

Przez naszą diecezję przebiega kilka dróg wiodących do Santiago de Compostela. Jedną z nich jest Dolnośląska Droga św. Jakuba z Głogowa do Zgorzelca. Na trasie pielgrzymi zatrzymują się w tzw. przystaniach. Jedna z nich znajduje się na terenie parafii w Sobinie.
CZYTAJ DALEJ

Archidiecezja gnieźnieńska: Powstał projekt dotyczący ochrony dzieci podczas kolędy

2024-12-05 07:14

[ TEMATY ]

kolęda

wizyta duszpasterska

Karol Porwich/Niedziela

W archidiecezji gnieźnieńskiej powstał projekt wskazań dotyczących ochrony dzieci podczas wizyty duszpasterskiej, tzw. kolędy. Zgodnie z nimi ministranci nie mogą przebywać sami bez opieki. Powinni mieć także stały kontakt telefoniczny z kolędującym księdzem i rodzicami.

Ks. Wojciech Rzeszowski, delegat ds. ochrony dzieci i młodzieży w archidiecezji gnieźnieńskiej, powiedział PAP, że projekt wskazań duszpasterskich, które mają zagwarantować dzieciom właściwą opiekę i bezpieczeństwo podczas wizyt duszpasterskich, powstał w oparciu o standardy ochrony małoletnich, wynikające z tzw. ustawy Kamilka, i normy Kościoła katolickiego oraz po konsultacji z osobami zaangażowanymi w prewencję.
CZYTAJ DALEJ

Abp Migliore: Francja fascynuje papieża Franciszka

2024-12-06 18:53

[ TEMATY ]

Francja

abp Celestino Migliore

papież Franciszek

PAP/ETTORE FERRARI

Francja fascynuje papieża Franciszka - mówi w wywiadzie dla mediów watykańskich nuncjusz apostolski w tym kraju abp Celestino Migliore. Tłumaczy, że Ojciec Święty nie przyjedzie na jutrzejsze otwarcie odbudowanej katedry Notre-Dame w Paryżu, aby swoją osobą nie przyćmić tego wydarzenia. Papieża reprezentować będzie na tej uroczystości właśnie abp Migliore.

Papieski dyplomata wskazał, że ponowne otwarcie zrekonstruowanej katedry jest „znakiem nadziei”. I choć „szok spowodowany pożarem był głęboką raną”, jak gdyby ktoś „rozdarł symbol i tożsamość”, to dziś, „dzięki znakomicie przeprowadzonej rekonstrukcji”, ta rana się zabliźnia. „Niesie nadzieję na ponowne odkrycie i odnowienie znaczenia i smaku swojej tożsamości narodowej. Tożsamości, która przywraca wiarę w siebie i w społeczeństwo, a jest to coś, czego Francja bardzo potrzebuje. Tożsamości, która otwiera jednostkę i społeczeństwo na interakcję ze światem, integrację, unikając jakiegokolwiek wykluczającego identytaryzmu” - stwierdził abp Migliore.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję