Drodzy bracia i siostry, dzień dobry.

Dwa pierwsze dni listopada są dla nas wszystkich intensywnym momentem wiary, modlitwy i refleksji na temat „spraw ostatecznych” życia. Oddając bowiem cześć wszystkim świętym oraz wspominając wszystkich wiernych zmarłych, Kościół pielgrzymujący na ziemi przeżywa i wyraża w liturgii duchową więź, która łączy go z Kościołem w niebie. Dziś wielbimy Boga za niezliczoną rzeszę świętych mężczyzn i kobiet wszystkich czasów, ludzi zwykłych, prostych, czasami „ostatnich” dla świata, ale „pierwszych” dla Boga. Jednocześnie wspominamy już naszych bliskich zmarłych, odwiedzając cmentarze: powodem do wielkiego pocieszenia jest fakt, że są oni w towarzystwie Maryi Panny, apostołów, męczenników i wszystkich świętych w niebie!

W ten sposób dzisiejsza uroczystość pomaga nam w rozważeniu fundamentalnej prawdy wiary chrześcijańskiej, którą wyznajemy w „Credo”: komunię świętych. Co oznacza komunia świętych? Jest to komunia, która rodzi się z wiary i jednoczy tych wszystkich, którzy przez chrzest należą do Chrystusa. Jest to duchowe zjednoczenie – wszyscy jesteśmy zjednoczeni, które nie ulega zerwaniu przez śmierć, ale trwa nadal w życiu przyszłym. W rzeczywistości istnieje nierozerwalny związek między nami żyjącymi na tym świecie, a tymi, którzy przekroczyli próg śmierci. My tu na ziemi, wraz z tymi, którzy weszli do wieczności tworzymy jedną wielką rodzinę. Ta rodzinność zostaje zachowana.

Ta wspaniała komunia między niebem a ziemią dokonuje się w sposób najwznioślejszy i najbardziej intensywny w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która wyraża i dokonuje najgłębszego zjednoczenia między członkami Kościoła. W Eucharystii spotykamy bowiem żywego Jezusa i Jego moc, a przez Niego wchodzimy w komunię z naszymi braćmi w wierze, tymi, którzy żyją z nami tu na ziemi i tymi, którzy nas uprzedzili do przyszłego życia, życia, które nie ma końca. Ta rzeczywistość komunii napełnia nas radością: to dobrze mieć wielu braci i sióstr w wierze, którzy kroczą razem z nami, wspierają nas swoją pomocą i wraz z nami przemierzają tę samą drogę ku niebu. Pociesza nas także świadomość, że są inni bracia, którzy osiągnęli już niebo, oczekują nas i modlą się za nas, abyśmy mogli podziwiać na wieki chwalebne i miłosierne oblicze Ojca.

W wielkim zgromadzeniu świętych Bóg chciał zechciał zarezerwować pierwsze miejsce Matce Jezusa. Maryja jest w centrum komunii świętych, jako szczególna strażniczka więzi Kościoła powszechnego z Chrystusem, więzi rodzinnej. Jest Ona Matką, naszą Matką. Dla tych, którzy chcą podążać za Jezusem drogą Ewangelii, jest Ona pewną przewodniczką, bo jest pierwszą Uczennicą, jest Ona troskliwą i czuwającą Matką, której możemy zawierzyć wszelkie pragnienia i trudności. Prośmy wspólnie Królową Wszystkich Świętych, aby nam pomogła hojnie i wiernie odpowiedzieć Bogu, który wzywa nas, abyśmy byli święci, tak jak On jest święty (por Kpł 19,2; Mt 5,48).

Po modlitwie Anioł Pański Ojciec Święty zaapelował o modlitwę, aby Jerozolima, miasto święte wyznawców judaizmu, chrześcijaństwa i islamu zawsze była znakiem Bożego pokoju. Uczynił to w następujących słowach:

"Dzisiejsza liturgia mówi nam o chwale niebieskiego Jeruzalem. Wzywam was do modlitwy, aby Miasto Święte, drogie żydom, chrześcijanom i muzułmanom, które w minionych dniach było świadkiem różnych napięć, mogło być zawsze znakiem i zapowiedzią pokoju, którego Bóg pragnie dla całej rodziny ludzkiej."

Papież przypomniał ponadto, że w mieście Vitoria w Kraju Basków w północno-zachodniej Hiszpanii prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato, beatyfikował ks. Piotra de Asúa y Mendía. Kapłan ten, żyjący w pierwszej połowie XX wieku, łączył w sobie głęboką wiarę i pasję architekta, zginął jako męczennik w czasie wojny domowej w Hiszpanii. Zaznaczył, że stanowi on wspaniały przykład męstwa w wierze i świadectwa miłosierdzia.