Łączy nas Polska

Niedziela częstochowska 31/2016, str. 1, 8

Ks. Ireneusz Skubiś

Bądź na bieżąco!

Jeszcze brzmi w uszach wynik brytyjskiego referendum, który spowoduje odejście Wielkiej Brytanii ze struktur Unii Europejskiej. Niewątpliwie będzie to skutkowało również zmianą w stosunkach imigrantów z Polski, o czym już dużo się mówi.

Wielu naszych rodaków żyje i pracuje na Wyspach, poczynając od emigracji po II wojnie światowej po obecną, najczęściej zarobkową. W ciągu tych lat emigracja polska w Anglii była żywo obecna w wydarzeniach w Polsce, a jej swego rodzaju symbolem jest już śp. Ryszard Kaczorowki, który zginął w katastrofie pod Smoleńskiem, jadąc z polską delegacją prezydencką, by uczcić pomordowanych w Katyniu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Niestety, mało mówiło się dotychczas w mediach o niełatwych losach Polaków w Anglii – cała nadzieja w obecnej służbie informacyjnej, którą zaczynają realizować media publiczne. Bo przecież media są po to, by otwierać świadomość ludzi na swoje dzieje, na historię, kulturę i tradycję.

Reklama

Polska musi być budowana zarówno w kraju, jak i na emigracji. To jakże potrzebne zadanie wymaga dużego wysiłku i zaangażowania ze strony rządzących, ale także wszystkich świadomych wagi swego zakorzenienia. Jakże bardzo przydatne w realizacji budowy wspólnoty polskiej są życie i działalność św. Jana Pawła II. Spuścizna Ojca Świętego jest obecna w różnych zapisach albumowych, książkowych, filmowych i in. Łatwo do niej sięgać. Stanowi ona dla wszystkich ważną naukę, którą powinniśmy zgłębiać.

Bo patriotyzm polega na tym, żeby z jednej strony zachować pamięć o przeszłości, a z drugiej myśleć o teraźniejszości i przyszłości. Te właśnie elementy są zawarte w nauczaniu św. Jana Pawła II. To jest gotowy materiał do realizacji przez obecne pokolenie emigrantów.

Ogromną rolę w jednoczeniu się Polaków na emigracji odgrywa wiara. To polskie ośrodki duszpasterskie, misje katolickie, szkoły sobotnie, katolicka prasa, radio i telewizja, które szeroko docierają do Polaków rozrzuconych po świecie.

Niezwykle ważne miejsce odgrywa tu Jasna Góra, która koncentruje rodaków na tym, co najważniejsze, szczególnie podczas wielkich uroczystości maryjnych, ale także podczas codziennego – od 8 grudnia 1953 r. – Apelu Jasnogórskiego. Korzystajmy z tych wyciągniętych do emigrantów swego rodzaju kół ratunkowych, żeby nie rozpłynąć się w kosmopolityzmie i nie stracić gruntu pod nogami. Bo łączy nas Maryja, Królowa Polski, i wspólna Ojczyzna.

2016-07-27 14:51

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Europo, czy mnie jeszcze miłujesz?

Niedziela Ogólnopolska 22/2017, str. 3

Lidia Dudkiewicz, Redaktor Naczelna „Niedzieli”

[ TEMATY ]

edytorial

Bożena Sztajner/Niedziela

Dzisiaj, gdy widzimy, że Europa zmierza do ślepego zaułka, w mediach przebija się głos ks. prof. Czesława S. Bartnika – dogmatyka, filozofa, historiologa, który pomaga zrozumieć, co wokół nas się dzieje. Wyjaśnia on m.in., że w 2004 r., gdy głosowaliśmy za przystąpieniem do Unii Europejskiej, nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że uruchomi to całe chmary apokaliptycznych jeźdźców, którzy chcą nas ze wszystkiego ograbić, a przede wszystkim – z wiary w Boga i z Dekalogu. „I jeźdźcy ci wołają, że wiodą ich prawne traktaty, że myśmy się w nie wpisali, że jesteśmy ludem ciemności jako wierzący i miłujący Ojczyznę, modlący się do Chrystusa i Jego Matki, i to jeszcze publicznie” (por. biuletyn „Europa Christi” nr 1/2017). Ks. Bartnik ostrzega, że coraz więcej europejskich liberałów ogłasza „śmierć Boga” i dosiada koni rodem z piekła, aby „w pył roznieść nas oraz inne Kościoły chrześcijańskie”. Warto przypomnieć pewne nonsensy ukazujące antychrześcijański fanatyzm Unii Europejskiej. W 1997 r. np. polscy duchowni wraz z prymasem Józefem Glempem zostali zaproszeni do Brukseli, co miało stworzyć pewne pozory, aby katolicki naród nie wzbraniał się przed wstąpieniem do UE. Gdy biskupi przybyli na miejsce, musieli zdjąć swoje krzyże i schować je do kieszeni, „aby nie naruszyć zasady brukselskiego ateizmu publicznego”. Wtedy jeszcze nie pojmowano, że Chrystus jest wypędzany z Europy i że zatrzaskuje się przed Nim drzwi.

CZYTAJ DALEJ

Zasłonięty krzyż - symbol żalu i pokuty grzesznika

Niedziela łowicka 11/2005

Ks. Paweł Staniszewski

Karol Porwich/Niedziela

Wielki Post to czas, w którym Kościół szczególną uwagę zwraca na krzyż i dzieło zbawienia, jakiego na nim dokonał Jezus Chrystus. Krzyże z postacią Chrystusa znane są od średniowiecza (wcześniej były wysadzane drogimi kamieniami lub bez żadnych ozdób). Ukrzyżowanego pokazywano jednak inaczej niż obecnie. Jezus odziany był w szaty królewskie lub kapłańskie, posiadał koronę nie cierniową, ale królewską, i nie miał znamion śmierci i cierpień fizycznych (ta maniera zachowała się w tradycji Kościołów Wschodnich). W Wielkim Poście konieczne było zasłanianie takiego wizerunku (Chrystusa triumfującego), aby ułatwić wiernym skupienie na męce Zbawiciela. Do dzisiaj, mimo, iż Kościół zna figurę Chrystusa umęczonego, zachował się zwyczaj zasłaniania krzyży i obrazów. Współczesne przepisy kościelne z jednej strony postanawiają, aby na przyszłość nie stosować zasłaniania, z drugiej strony decyzję pozostawiają poszczególnym Konferencjom Episkopatu. Konferencja Episkopatu Polski postanowiła zachować ten zwyczaj od 5 Niedzieli Wielkiego Postu do uczczenia Krzyża w Wielki Piątek. Zwyczaj zasłaniania krzyża w Kościele w Wielkim Poście jest ściśle związany ze średniowiecznym zwyczajem zasłaniania ołtarza. Począwszy od XI wieku, wraz z rozpoczęciem okresu Wielkiego Postu, w kościołach zasłaniano ołtarze tzw. suknem postnym. Było to nawiązanie do wieków wcześniejszych, kiedy to nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego publicznym grzesznikom. Na początku Wielkiego Postu wszyscy uznawali prawdę o swojej grzeszności i podejmowali wysiłki pokutne, prowadzące do nawrócenia. Zasłonięte ołtarze, symbolizujące Chrystusa miały o tym ciągle przypominać i jednocześnie stanowiły post dla oczu. Można tu dopatrywać się pewnego rodzaju wykluczenia wiernych z wizualnego uczestnictwa we Mszy św. Zasłona zmuszała wiernych do przeżywania Mszy św. w atmosferze tajemniczości i ukrycia.

CZYTAJ DALEJ

Głos Boga jest pierwszym źródłem życia

2025-04-06 15:07

Kamil Krasowski

[ TEMATY ]

sanktuarium Otyń

Wielkopostne czuwanie kobiet

Karolina Krasowska

Wrażenie podczas spotkania robił kościół pełen kobiet

„Córka Głosu” – pod takim hasłem w sanktuarium w Otyniu odbyło się wielkopostne czuwanie dla kobiet.

Był czas na konferencję, modlitwę wstawienniczą, adorację Najświętszego Sakramentu i oczywiście Eucharystię. Czuwanie, które odbyło się 5 kwietnia, poprowadziła Wspólnota Ewangelizacyjna „Syjon” wraz z zespołem, a konferencję skierowaną do pań, które wyjątkowo licznie przybyły tego dnia na spotkanie, wygłosiła Justyna Wojtaszewska. Liderka wspólnoty podzieliła się w nim osobistym doświadczeniem swojego życia. – Konferencja jest zbudowana na moim świadectwie życia kobiety, która doświadczyła nawrócenia przez słowo Boże i która każdego dnia, kiedy to słowo otwiera, zmienia przez to swoją rzeczywistość. Składając swoje świadectwo chciałam zaprosić kobiety naszego Kościoła katolickiego do wejścia na tą drogę, żeby nauczyć się życia ze słowem Bożym i tak to spotkanie dzisiaj przygotowaliśmy, żeby kobiety poszły dalej i dały się zaprosić w tą zamianę: przestały analizować, zamartwiać się, tylko, żeby uczyły się tego, że głos Boga jest pierwszym źródłem życia, z którego czerpiemy każdego dnia. Taki jest zamysł tego spotkania, dlatego nazywa się ono „Córka Głosu” – mówi liderka Wspólnoty Ewangelizacyjnej „Syjon”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama