Są sytuacje, gdy ludzie okazują sobie życzliwość przez składanie życzeń. Podkreśla się wówczas to, co dobre, wyraża wdzięczność. Czasami padają też słowa: przepraszam lub przebaczam. Spotykamy się wtedy również z pewnymi podsumowaniami naszych prac, dążeń, osiągnięć i mamy możliwość wytłumaczenia niektórych decyzji. Takie sytuacje są bardzo potrzebne we wszystkich środowiskach, zarówno tych rodzinnych, jak i zawodowych, a także społecznych i politycznych. Trzeba uczyć się życzliwości.
Tymczasem w oczy rzuca się dzisiaj właśnie – brak życzliwości. W mediach, w pracy, na ulicy widzimy, jak ludzie są do siebie wrogo ustosunkowani, jak wykorzystują każde potknięcie drugiej strony, by jej „dołożyć”, jak nie pozwalają na dokończenie wypowiedzi swoich rozmówców, nie mówiąc już o rozsiewanych wokół półprawdach czy ewidentnych kłamstwach, pomówieniach itp.
Łacina – nauczycielka życia – ma tu wiele wskazówek, którymi winniśmy się kierować, m.in.: „Audiatur et altera pars” – Należy wysłuchać drugiej strony. Dodajmy – wysłuchać życzliwie, nie będzie bowiem owocnego dialogu, gdy między rozmówcami nie ma chęci wzajemnego zrozumienia. W naszym życiu niezbędna jest także umiejętność takiego przekazywania treści, żeby nie obrazić rozmówcy, nie zranić jego godności – wszak każdy ją ma! Ważną rolę odgrywa tu również trzymanie się merytorycznej linii rozmowy. Przykład – choćby mocne oskarżenia pod adresem Ministerstwa środowiska ze strony tzw. ekologów, które nie mają wymiaru naukowego, lecz polityczny. Atakują oni ministra Jana Szyszko, paradoksalnie czyniącego dla środowiska tak wiele, jak nikt z jego poprzedników. I doszło do tego, że kraje, które nie mają do tego podstaw (m.in. Holandia, gdzie z powodu wielkiego zanieczyszczenia środowiska gwałtownie zmniejszyła się liczba ptaków), chcą wpływać na sposób prowadzenia naszej gospodarki leśnej! To rodzaj jakiegoś nowego europejskiego kolonializmu, czego przykładów jest zresztą znacznie więcej. Nie ma tu dialogu, tylko pospolita napaść i wprowadzanie bałaganu w życie społeczne i gospodarcze. Chyba że o to chodzi.
Polacy powinni więc być uważnymi obserwatorami życia publicznego, ale przede wszystkim – zaczynać realizowanie życzliwości od siebie. Idea ta wpisuje się także w szeroką perspektywę działań Ruchu „Europa Christi”, ukierunkowanego na odrodzenie kultury chrześcijańskiej. Umiejętność dobrej i rzeczowej rozmowy – bez punktowania wpadek i bez wzajemnego obrażania się – to podstawa dobrego porozumienia się ze wszystkimi.
To św. Hildegarda sprawiła, że Teresa Tomaszewska porzuciła karierę w międzynarodowych korporacjach i zamieniła wojewódzkie Kielce na Hutę Szklaną u stóp Świętego Krzyża, gdzie w pełni mogła oddawać się pasji - ziołolecznictwu, najchętniej w zgodzie z nauką swojej mistrzyni, średniowiecznej benedyktynki św. Hildegardy. Uważa, że Święta, jej styl życia i uwielbienia Boga są w Polsce wciąż zbyt egzotyczne, wciąż zapomniane. 7 października br. Benedykt XVI ogłosił Hildegardę Doktorem Kościoła. Papież pięknie ją nazywa: „prorokini germańska”, „Sybilla znad Renu”, „kobiecy geniusz”. A spotkanie z Teresą Tomaszewską to spotkanie ze św. Hildegardą
Teresa jest członkiem Kręgu Przyjaciół św. Hildegardy z Bingen, absolwentką warsztatów i kursów specjalistycznych, m.in. w Szwajcarii i Włoszech oraz w poznańskim Instytucie Roślin Zielarskich, gdzie w 2009 r. uzyskała państwowy certyfikat.
W jej zielarni „Oaza” w pasażu handlowym przy Osadzie Średniowiecznej w Hucie Szklanej - można znaleźć wizerunki Hildegardy, książki o niej, produkty, przyprawy, a nawet kamienie, opisane i zalecane przez Świętą. Dla turystów i pielgrzymów z Polski imię Hildegardy wciąż niewiele mówi, za to Niemcy i Austriacy wzruszają się do łez, gdy w Puszczy Jodłowej odnajdują ulubioną patronkę i przewodniczkę.
To sam Chrystus jest źródłem siły wierności dla osób konsekrowanych, zarówno w kontemplacji, jak i w zaangażowaniu apostolskim - powiedział Papież na audiencji dla czterech zgromadzeń zakonnych. Przypomniał też, że tysiącletnie doświadczenie Kościoła wskazuje środki, dzięki którym można czerpać z tego bogactwa. Są to: asceza, sakramenty, bliskość z Bogiem i z Jego Słowem, dążenie „do tego, co w górze”.
Leon XIV zauważył, że ludzie, których horyzont ogranicza się wyłącznie do spraw tego świata mogliby twierdzić, że taka postawa to „spirytualizm”. Łatwo jednak można temu zaprzeczyć, wskazując na to, co przez wieki robiły i nadal robią osoby konsekrowane. Wyruszały na misję w bardzo trudnych czasach. Pochylały się nad moralną i materialną nędzą w najbardziej opuszczonych środowiskach społecznych. Potrafiły być blisko potrzebujących, godziły się ryzykować życie, aż do jego utraty, stając się ofiarami brutalnej przemocy w czasach wojny.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
