Reklama

Niedziela Kielecka

Dzielił się wiarą, książką i uśmiechem

28 sierpnia br. diecezja kielecka pożegnała i odprowadziła na miejsce wiecznego spoczynku śp. ks. prał. Stefana Borowca, który zmarł w 82. roku życia i 58. roku kapłaństwa. Od 35 lat związany ze wspólnotą w Kielcach-Dąbrowie i kościołem NMP Matki Kościoła człowiek wielkiego serca, zakochany w ludziach, książkach i teologii, odszedł do Pana 22 sierpnia 2017 r. – w roku srebrnego jubileuszu konsekracji kościoła, który wybudował. Pozostanie w pamięci i w sercach tych, którzy się znim zetknęli

Niedziela kielecka 38/2017, str. 1

[ TEMATY ]

pogrzeb

Archiwum parafii

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Msza św. żałobna pod przewodnictwem ks. Dariusza Gącika – wikariusza generalnego, została odprawiona w kaplicy Domu Księży Emerytów w Kielcach, a Msza św. pogrzebowa pod przewodnictwem bp. Jana Piotrowskiego – w kościele NMP Matki Kościoła w Kielcach-Dąbrowie. Ciało Zmarłego zostało złożone na cmentarzu parafialnym w Kostomłotach.

– Z Kostomłotami śp. ks. Stefan czuł się zawsze mocno związany – mówi ks. dr Mirosław Cisowski, dyrektor Duszpasterstwa Diecezji Kieleckiej, były proboszcz w Kostomłotach. – Zżyliśmy się, gdy ks. Stefan bywał w Kostomłotach, razem pochowaliśmy jego niepełnosprawnego brata Jana. Zapamiętam go jako osobę bardzo życzliwą ludziom, kapłana zawsze gotowego modlić się za innych, których sprawy żywo go interesowały. Była mu bliska modlitwa kontemplacyjna; był blisko z siostrami karmelitankami w Kielcach i bernardynkami w Świętej Katarzynie – opowiada ks. Cisowski. Wspomina także znane powszechnie oczytanie śp. ks. Borowca, jego fascynację literaturą duchową, kontakty ze środowiskiem profesorskim i kapłanami z Francji, a także ogromną wrażliwość na dyrektywy Soboru Watykańskiego II.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Te oraz inne przymioty śp. ks. Borowca zostały przypomniane w homilii podczas Mszy św. pogrzebowej przez obecnego proboszcza w Kielcach-Dąbrowie, ks. prałata Lucjana Skolika. – Przez ostatnie 6 lat miałem to szczęście mieć w osobie ks. Stefana wsparcie i cieszyć się jego bliską obecnością i przyjaźnią. Wprawdzie poznałem go na początku lat 80., ale dopiero ostatni czas złączył nas ze sobą codziennością – mówi ks. Lucjan Skolik.

Został wówczas także przywołany krótki rys biograficzny Zmarłego.

Stefan Borowiec, syn Michała i Marii z Wójcików, urodził się 18 maja 1936 r. w podkieleckich Kostomłotach. Pochodził z prostej, skromnej i religijnej rodziny. Nieraz wspominał lata dziecięce i modlitwy w kaplicy pw. Przemienienia Pańskiego w rodzinnej parafii, w której rodziło się jego powołanie. Jego matka ofiarowała go – i jego kapłańskie plany – Maryi (o czym wspomniał w testamencie). Ukończył Niższe Seminarium Duchowne św. Stanisława Kostki i Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Czesława Kaczmarka w 1960 r. W latach 1960-65 pracował jako wikariusz w Chmielniku, w latach 1965-71 – w kieleckiej katedrze, a następnie w Olkuszu. W 1976 r. został wikariuszem parafii pw. NMP Matki Kościoła z siedzibą w Dąbrowie, a od 1981 r. był proboszczem tamtejszej młodej wspólnoty. Od 2011 r. przebywał w Domu Księży Emerytów. W 2007 r. został mianowany kapelanem JŚ Benedykta XVI. Tyle suchych faktów.

Reklama

Kolorytu życiu śp. ks. Borowca nadawały przyjaźnie i liczne kontakty z parafianami, katechetami i księżmi.

Od lat studenckich pozostawał w przyjaźni z o. Karolem Meissnerem OSB, z którym utrzymywał bardzo żywy kontakt listowny i telefoniczny i którego jeszcze na jesieni 2016 r. odwiedził, oraz z o. Ludwikiem Marią Mycielskim OSB. Obaj w jego czasach byli studentami kieleckiego seminarium.

– Był księdzem, który potrafił szybko wzbudzać sympatię młodzieży, która – także gdy przestała być młodzieżą – utrzymywała z nim żywy kontakt i do końca darzyła go przyjaźnią. Ks. Stefan, który po ks. kan. Wiktorze Zaparcie został drugim proboszczem w Dąbrowie, szybko polubił tę parafialną wspólnotę, a wspólne dzieło, jakim była budowa kościoła parafialnego, tę sympatię uczyniło pastoralną miłością wzajemną, z roku na rok coraz głębszą, choć przecież niewolną od krzyży i przykrości. Był księdzem o bardzo rozległych znajomościach, łatwo nawiązującym ciepły kontakt nacechowany nieprzeciętną zdolnością empatii. To był jego prawdziwy charyzmat. Te zalety połączone z płynną znajomością języka francuskiego i licznymi wyjazdami do Francji, zwłaszcza w latach 80.-90., z jednej strony sprawiły, że potrafił zdobywać przyjaciół, których następnie zapalał do idei budowy kościoła w Dąbrowie i wspólnie z nimi umiał pozyskiwać środki finansowe dla jej realizacji; z drugiej zaś strony kontakty te ubogacały jego polską kulturę, w której literatura zajmowała szczególne miejsce, zwłaszcza poezja Młodej Polski (w chwilach relaksu lubił cytować liczne zabawne fragmenty Boya-Żeleńskiego i innych młodopolskich), a także Gałczyńskiego. Posługiwał się wierszami i cytatami z poezji, by pełniej, głębiej i uroczo dzielić się z drugimi swoim pogodnym i serdecznym usposobieniem oraz błyskotliwym humorem – mówił w homilii ks. Lucjan Skolik.

Reklama

Związki z Francją, zwłaszcza Alzacją, i przyjaźń z ks. kan. Pierre Golly pozostawały bardzo silne, nadając szczególny rys kapłaństwu czerpiącego z tamtej kultury i doświadczenia wiary Kościoła francuskiego.

– Był naprawdę obeznany ze współczesnymi francuskojęzycznymi prądami duchowymi – rozkochany w postaci bł. Karola de Foucauld, we wspólnocie Lwów Judy czy Jeana Vannier. Do ostatnich dni rozkoszował się transmisjami nabożeństw z paryskiej katedry Notre Dame... – wspominał ks. Skolik.

Mimo swoich 80 lat z ciągle żywym zainteresowaniem śledził wydawnicze nowości teologiczne i namiętnie wracał do klasyków tej dyscypliny. Dzięki trwającej kilkadziesiąt lat bardzo bliskiej przyjaźni z nieżyjącymi już bp. prof. Edwardem Materskim i ks. prof. Andrzejem Zuberbierem, częstymi gośćmi w Dąbrowie, stale mógł pogłębiać swoją teologiczną formację. Był rozmiłowany był w pięknie liturgii – inspiracje czerpał od ks. prof. Stanisława Czerwika. Dla wielu księży był prawdziwym przyjacielem, a nierzadko nawet wsparciem.

Jednym z nich był ks. prał. Wiesław Jasiczek. Tak wspomina Zmarłego w rozmowie z „Niedzielą”: – W kapłaństwie był starszy ode mnie bodaj o 5 lat, ale droga kapłańska wypadła nam blisko siebie, a w ostatnich latach bardzo się zżyliśmy. Gdy on był wikariuszem w Chmielniku, ja – po sąsiedzku – w Lisowie, po nim przejąłem katechezę w parafii katedralnej, wspólnie pracowaliśmy w Olkuszu. On poszedł do podkieleckiej Dąbrowy, a ja znowu po sąsiedzku – na Osiedle Świętokrzyskie do tzw. Kurnika (powstająca parafia św. Jadwigi Królowej, przyp. red.). Był niestrudzonym czytelnikiem. „Łapał” wszystkie nowości, które pojawiały się z dziedziny teologii moralnej, interesowały go zwłaszcza kwestie rodzinne, małżeńskie; uwielbiał czytać pozycje medytacyjne, rekolekcje (np. papieskie). Jak mało kto dbał o swoje wnętrze – podkreśla ks. Jasiczek. Wspomina tak świeże w pamięci, odbywane co drugi dzień niemal do ostatniego wieczoru, spacery nad zalewem w Wilkowie. – Mówił, że serce ma zupełnie zdrowe, tylko „nogi puchną”; regularne zaglądał do klasztoru Bernardynek, do Świętej Katarzyny, na rozmowy z ks. Zygmuntem Noconiem, czasami na obiad do sióstr...

Reklama

Z powrotem zawsze skręcał w stronę Dąbrowy, do swojej parafii, aby spojrzeć, pozdrowić ludzi... Pozostanie w pamięci, pozostanie w sercach – uważa ks. Jasiczek.

– Młodego wikarego w katedrze, ks. Stefana, poznałem, służąc mu do Mszy (były to lata 50.-60.) i potem przez wszystkie kolejne lata ta przyjaźń przetrwała, nasze relacje z wiekiem się zmieniały, ale do ostatnich miesięcy miałem zaszczyt być jego przyjacielem – mówi prof. Stanisław Góźdź, dyrektor Świętokrzyskiego Centrum Onkologii. – Był głęboko wierzącym księdzem, niebywale skromnym, życzliwym, wyrozumiałym i pogodnym. W posłudze Bogu i ludziom cechowała go pasja i gorliwość; niezapomniane pozostaną dla mnie np. liturgie Wielkiego Tygodnia w Dąbrowie i pewien rodzinny rys jego posługi w parafii. Stefan był kawoszem, ja też, więc nieraz udało się wyrwać w ciągu dnia chwilę na tę wspólną kawę... Jak pięknie i tak zwyczajnie mówił o dobrym Bogu... Dostałem od niego książkę pt. „Gdy Pan Bóg mówi do serca” ks. Gastona Courtois’a. Gdziekolwiek ją otworzę, znajduję piękne myśli – drogowskazy na każdy dzień. Napisał mi w niej na zakładce dedykację: „Stasiowi, przyjacielowi, z wdzięcznością za tak wiele”. Ta książka to dzisiaj dla mnie już relikwia – podkreśla prof. Góźdź.

Poczucie odpowiedzialności za współpracujących z nim ludzi zauważa z kolei katechetka Elżbieta Moskwa, która debiutowała zawodowo właśnie w parafii w Dąbrowie, i pozostała tam przez 25 lat, od roku 1991 do 2011. Stremowanie młodej nauczycielki Ksiądz zwyciężył uśmiechem, życzliwością, opiekuńczością; na wstępie obdarował ją mnóstwem książek i osobiście przedstawił dyrekcji i komu trzeba. – Często prosiłam o jego radę, akceptację, więc chętnie pomagał, ale zawsze zostawiał mi wolną rękę – wspomina Elżbieta Moskwa, która opowiada, że zmarły Kapłan kochał poezję i muzykę klasyczną, sypał cytatami jak z rękawa. Książki, które wypełniały jego mieszkanie, nigdy nie stanowiły kompleksowego księgozbioru, bo tak chętnie je rozdawał. – W ostatnim miesiącu życia podarował mi pozycję pt. „Oczami Jezusa” – wspomina katechetka i podsumowuje: – Miałam w życiu wielkie szczęście, że spotkałam ks. Stefana Borowca.

2017-09-13 11:20

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kraków: pożegnanie ks. prof. Jana Kracika

[ TEMATY ]

pogrzeb

www.wydawnictwopetrus.pl

Zmarłego w ubiegłym tygodniu wybitnego historyka Kościoła, ks. prof. Jana Kracika pożegnano dziś w Krakowie. Mszy św. pogrzebowej w bazylice św. Floriana przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz. Homilię wygłosił uczeń Zmarłego – bp Grzegorz Ryś.

„Księże profesorze Janie, zaskoczyła nas twoja śmierć, chociaż wiedzieliśmy od dawna, że dotknęła cię ciężka choroba. Patrzyliśmy z uznaniem, z jaką siłą ducha starałeś się nie tylko nie poddawać chorobie, ale wykorzystać każdy moment swojego życia do końca, aby służyć i nauce, i ludziom” – mówił kard. Stanisław Dziwisz w czasie Mszy św. pogrzebowej ks. prof. Jana Kracika. Hierarcha, w imieniu całego Kościoła krakowskiego, dziękował za dar życia kapłana, który zmarł w ubiegłym tygodniu. „Miałeś mocny charakter, ale także wybitne zdolności, dlatego zostawiasz wdzięczną pamięć twoich uczniów i prezbiterium krakowskiego a także poważny dorobek naukowy” – dodał metropolita krakowski modląc się, aby św. Jan Paweł II, który cenił zmarłego, przedstawił go Bogu.
Homilię w bazylice św. Floriana w Krakowie wygłosił bp Grzegorz Ryś, który był uczniem ks. prof. Kracika – pod jego kierunkiem napisał swoje magisterium i doktorat, a później przez wiele lat był jego asystentem i adiunktem.
„Przy tej trumnie Pan Jezus nas się pyta czy jesteśmy ludźmi paschalnymi. Czy nie bierzemy cząsteczki za całość? Czy nie szukamy sytości tam, gdzie jej nie ma? Dzisiejsza liturgia wzywa nas do absolutnej uważności na to, co wieczne, na to, co z Boga” – mówił krakowski biskup pomocniczy nawiązując do opisu rozmnożeniu chleba z Ewangelii wg św. Jana.
Hierarcha stwierdził, że ks. Jan Kracik był nienasycony w każdym wymiarze życia. Na tydzień przed śmiercią czytał książkę o soborze w Konstancji, bo w tym roku przypada 600. rocznica tego wydarzenia. Ale pytania, która brzmiały w nim najgłośniej, dotyczyły życia wiecznego, a nie historii. Ostatnie zdanie, jakie ks. prof. Kracik wypowiedział do bp. Rysia brzmiało: „Jest we mnie pewność wiary, ale jeszcze większa ciekawość, co jest po drugiej stronie”.
Bp Ryś przywołał ostatnie publicznie wygłoszone przez ks. Kracika słowa. Dwa tygodnie przed śmiercią wspólnie odprawiali Msze św., w czasie której ks. Profesor poprosił także o namaszczenie chorych. „Skoro więc mego życia lampa skwierczy i dogasa, pora szykować się do drogi. Choć raczej zapewne ze sporym przystankiem czyśćcowym, w podróż windą miłosierdzia Bożego do nieba” – cytował hierarcha pokazując notatki zrobione na makulaturze, jak miał w zwyczaju ks. Kracik. Krakowski biskup pomocniczy nazwał Zmarłego „człowiekiem paschalnym” podkreślając, że umarł w dniu Paschy, jakim jest oktawa Wielkanocy.
Hierarcha przytoczył też dwa cytaty, które 49 lat temu ks. Jan Kracik zapisał na swoim obrazku prymicyjnym. Oba dotyczyła Jana Chrzciciela. Pierwsze wypowiedział jego ojciec Zachariasz: „Poprzedzać będziesz Pana, aby przygotować mu drogę”. Drugie to wypowiedź Jana: „Taka jest moja radość. On ma wzrastać, a ja stać się mały”. „To słowo stało się ciałem. Ksiądz Profesor dał temu słowu ciało” – mówił bp Ryś podkreślając, że stało się to w powołaniu księdza, który został uczonym, historykiem Kościoła.
Bp Ryś zastanawiał się, jak rozumieć takie powołanie, bo przecież uczony nie bierze wprost udziału w ewangelizacji. Kluczem do zrozumienia takiego kapłaństwa jest wpisanie go w misję Jana Chrzciciela. „Nie uczestniczy może wprost w ewangelizacji, ale ją poprzedza. Poprzedza przyjście Jezusa poprzez posługę prawdzie” – wyjaśniał hierarcha dodając, że posługa prawdzie o historii Kościoła jest tym ważniejsza, że to Kościół daje Jezusa, a prawda o Kościele pomaga ludziom w tym spotkaniu.
„Ostatnim amen jest ta trumna postawiona na ziemi. Dziękuję także za tę ostatnią lekcję” – zakończył bp Ryś nawiązując do prośby wyrażonej przed śmiercią przez ks. prof. Jana Kracika. Kapłan prosił, żeby pogrzeb był skromny, żeby trumna nie była stawiana na katafalku i nie była ozdabiana kwiatami i świecami, a także żeby w czasie pogrzebu nie było zbędnych mów pod jego adresem. Nie było.
Ks. prof. Jan Kracik zmarł 24 kwietnia. Został pogrzebany na cmentarzu parafialnym w Krakowie-Bielanach.
Ks. Jan Kracik urodził się 11 listopada 1941 r. w Spytkowicach koło Rabki-Zdroju. W 1959 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, święcenia kapłańskie przyjął z rąk abp. Karola Wojtyły 11 kwietnia 1965 r. w katedrze na Wawelu. W 1972 r. obronił rozprawę doktorską pt. „Duszpasterstwo parafialne w dekanacie Nowa Góra w I poł. XVIII wieku” na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W czasie studiów doktoranckich odbył roczny staż naukowy na Uniwersytecie Katolickim w Leuven. W 1979 r. habilitował się na podstawie pracy pt. „Vix venerabiles. Z dziejów społecznych niższego kleru parafialnego w archidiakonacie krakowskim w XVII - XVIII wieku”. Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1990 r. a osiem lat później tytuł profesora nauk humanistycznych. Profesorem zwyczajnym został mianowany w 2008 r. Był współpracownikiem „Tygodnika Powszechnego” oraz miesięcznika „Znak”, członkiem zespołu redakcyjnego „Folia Historica Cracoviensia”. Jest autorem kilkuset publikacji, w tym kilkunastu książek.

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Postawiono zarzuty ks. Michałowi O.

2024-03-27 18:21

Adobe Stock

Prokuratura postawiła w środę zarzuty pięciu osobom w związku ze sprawą wykorzystania pieniędzy z Funduszu Sprawiedliwości. Wśród nich jest czterech urzędników resortu sprawiedliwości i „beneficjent funduszu” ks. Michał O. W ramach Funduszu ośrodkowi „Archipelag” miała zostać przyznana dotacja na kwotę blisko 100 milionów złotych.

- Ks. Michał O. działając wspólnie w porozumieniu z tymi urzędnikami, doprowadził do wypłaty tych środków. Tutaj istotną kwestią jest to, że działali wspólnie i w porozumieniu - poinformował dziś podczas konferencji rzecznik prasowy prok. Przemysław Nowak. Zapowiedział, że będą kierowane wnioski o tymczasowy areszt wobec trzech osób, a zebrany materiał dowodowy będzie analizowany pod kątem uchylenia immunitetu politykom. Powstające na warszawskim Wilanowie centrum terapeutyczne ma na celu pomoc ofiarom przemocy.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję