Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej świadczy, że nawet prorok tak wierny Bogu jak Eliasz odczuwa zmęczenie i potrzebuje umocnienia. Otrzymuje je na dwa sposoby: przez chleb i wodę, które wzmacniają jego siły fizyczne, oraz słowo Boże, które wyznacza mu nowe posłannictwo i daje moc do jego wykonania. Jedno i drugie wsparcie pochodzi od Boga, a przywracając Eliaszowi siły, Bóg uzdalnia go do czterdziestodniowej drogi do świętej góry Horeb. Tradycja biblijna upatruje w niej górę Synaj, tę samą, na której Mojżesz otrzymał Dziesięć Bożych przykazań. Psalm responsoryjny, w którym znajduje wyraz radość i wdzięczność za niezliczone dary, wielbi Boga za Jego dobroć, z którą wysłuchuje On tych, którzy szukają u Niego pomocy. Zmęczony Eliasz prosił o śmierć, zaś w odpowiedzi na swoją prośbę otrzymał zadanie, które nadało jego życiu nowy, nieoczekiwany impuls.

Dobroć i miłość Boga objawiły się najpełniej w Jezusie Chrystusie. Wiara w Niego motywuje do nowego życia, innego niż życie tych, którzy Go nie znają bądź nie uznają. W czytaniu z Listu św. Pawła do Efezjan dominuje wezwanie: „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg wam przebaczył w Chrystusie”. Przebaczenie to wspaniały owoc postępowania drogą miłości, „bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na woń miłą Bogu”. Życie chrześcijanina to stale na nowo wybierana droga ufnego naśladowania Chrystusa. Gdy nią idziemy, każdy z nas ma wpływ na stan duchowy wspólnoty, którą współtworzymy, oraz całego Kościoła. Nie ma bowiem wtedy miejsca na gorycz, uniesienia, gniew, wrzaskliwość i znieważanie – gorszące przejawy złości, które prowadzą do wielu grzechów i podziałów.

Eliasz otrzymał chleb i wodę, które przywróciły mu siły. Duchowym pokarmem chrześcijanina jest Eucharystia. Jezus, prawdziwy człowiek, którego Rodzina była dobrze znana w Nazarecie, czyni z chleba, a także z wina materię nowego pokarmu, którym obficie karmi tych, którzy w Niego wierzą. Zapowiedź ustanowienia Eucharystii, przedstawiona słuchaczom zgromadzonym w synagodze w Kafarnaum, wzbudziła wśród nich szemranie, w którym wyrażały się zwątpienie i sprzeciw. Zapowiadany dar był tak wielki, że przekraczał ich oczekiwania i wyobrażenia. Jezus nie tłumaczy, jak możliwe jest to, co zapowiada, lecz podkreśla: „Ja jestem chlebem, który z nieba zstąpił”. Eucharystia to sakrament miłości Boga do człowieka, tej samej, co w Starym Testamencie, lecz wzbogaconej o wyraźne ukierunkowanie ku wieczności. W nawiązaniu do daru manny udzielanego przez Boga podczas drogi Izraelitów do Ziemi Obiecanej Jezus powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Eucharystię najlepiej rozumieją nie ci, którzy o niej dyskutują i dociekają, jak jest możliwa, ale ci, którzy się nią karmią. Przyjmując ją, mogą wołać za psalmistą: „Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry”.