Mikhaël Hers to ciągle dobrze zapowiadający się francuski reżyser młodszego pokolenia. Jakieś 10 lat temu Luc Moullet – reżyser i producent, filmowy nestor znad Sekwany – nazwał go największym francuskim filmowcem przyszłości. Niestety, Hers na razie ma kłopoty ze sprostaniem tej nadziei, czego jego najnowszy film – „Na zawsze razem” jest dobrym przykładem. Film ma nie najgorszy scenariusz, który został nieźle zrealizowany, ale nie ma w sobie nic, co wyróżniałoby go na tle setki innych obrazów. Życie Davida (Vincent Lacoste), typowego, pracującego dorywczo dwudziestokilkulatka z Paryża, toczy się leniwie, dopóki w zamachu terrorystycznym nie ginie jego siostra. Chłopak zostaje wrzucony na głęboką wodę. Nie może rozpamiętywać śmierci siostry. Sam jeszcze niedojrzały musi wziąć na siebie wielką odpowiedzialność i wychowywać swoją kilkuletnią siostrzenicę. Film staje się opowieścią o konieczności ekspresowego dorastania pod wpływem tragedii. I Davida, i jego siostrzenicy.
