Z prasy zagranicznej

Młodzi, agresywni

Grupująca katolickie rodziny organizacja Foro de la Familia przestrzegła przed rosnącą w Hiszpanii liczbą przypadków agresji wśród młodzieży. Władze stowarzyszenia wskazały na informacje o tym zjawisku upublicznione we wrześniu przez Prokuraturę Generalną w Madrycie, według której między 2017 a 2018 r. liczba przypadków agresji nieletnich wobec swoich koleżanek wzrosła z 684 do 944. W okresie tym zwiększyła się również liczba wniosków o objęcie ochroną dziewcząt w wieku szkolnym z 963 do 1010. Według kierownictwa Foro de la Familia, jednym z głównych powodów zwiększonej agresji nieletnich w Hiszpanii jest coraz większa dostępność materiałów pornograficznych. – Istnieje bezpośredni związek między powszechnością pornografii a przestępstwami popełnianymi przez nieletnich – stwierdził Ignacio García-Juliá, przewodniczący Foro de la Familia.

* * *

Christian Headlines.com

Poważny problem szpitala

Katolicki szpital Mercy San Juan Medical Center w Sacramento, w Kalifornii, ma poważne kłopoty. Wywołała je niedawna decyzja sądu apelacyjnego, który uważa, że szpital mógł naruszyć ustawę antydyskryminacyjną. Placówka broni się tym, że amerykańskie sądy wielokrotnie orzekały, iż wyznaniowe szpitale mogą się powoływać na system wartości, którymi się kierują, i odmówić świadczeń, które stoją z nim w sprzeczności.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Sprawa przedstawia się następująco: Evan Minton uważa się obecnie za osobę transgenderową, tzn. choć ma żeńskie cechy płciowe, uznaje, że psychicznie jest mężczyzną. Minton postanowiła się pozbyć zewnętrznych cech płciowych na drodze operacji chirurgicznej i zwróciła się z tym żądaniem do katolickiego szpitala, który odpowiedział, że takie zabiegi przeprowadza tylko wtedy, jeśli ratuje to życie pacjenta. Ponieważ w tym przypadku zagrożenia życia nie było, władze Mercy San Juan Medical Center odesłały Evan do innej placówki. Ta poczuła się zdyskryminowana i oddała sprawę do sądu. W pierwszej instancji sąd przyznał rację szpitalowi, w apelacji sędziowie mieli inny pogląd na tę sprawę. Kwestia jest o tyle ważna, że może oznaczać koniec katolickich – tzn. kierujących się katolicką nauką – szpitali w USA.

* * *

South China Morning Post

Historia jak z filmu

Emerytowany kardynał z Hongkongu Joseph Zen jest od dawna na celowniku chińskich służb specjalnych – jako krytyk chińskich władz, ale także niedawnego porozumienia, które Stolica Apostolska zawarła z chińskim rządem. Kardynał uważa, że krzywdzi ono Kościół podziemny w ChRL i krytykuje ustępliwość wobec władz z Pekinu.

W sierpniu br. chiński kardynał, wraz z jednym z polityków z Hongkongu, przybył do Fatimy na międzynarodową konferencję, na której miano omawiać m.in. sprawy ostatnich protestów w Hongkongu, wolności religijnej i relacji watykańsko-chińskich. Wkrótce po ich lądowaniu w Lizbonie podszedł do nich funkcjonariusz i poinformował, że sprawą ich pobytu w Portugalii bardzo interesuje się chińska ambasada. Ze względów bezpieczeństwa gości odtransportowano do hotelu, w którym odbywała się konferencja. Pojawiły się nawet pogłoski, że kardynała śledził agent służb specjalnych z Chin; został on zatrzymany przez portugalskie służby i wydalony z kraju. Portugalczycy zaprzeczyli co prawda tej informacji, ale nie ukrywali, że Chiny wyjątkowo interesowały się spotkaniem, a jednemu z przedstawicieli ambasady Państwa Środka udało się nawet na nie przedostać.

* * *

AsiaNews.it

Groźne skutki starości

Reklama

Z jednej strony Korea Płd. jest jednym z najstarszych społeczeństw w Azji, a z drugiej – to 4. gospodarka największego kontynentu. Starzenie się społeczeństwa zagraża już nie tylko potędze gospodarki, ale też istnieniu narodu jako takiego.

Wskaźnik płodności w Seulu i okolicach jest dramatycznie niski i wynosi 0,98 proc., podczas gdy prostą zastępowalność pokoleń zapewnia wskaźnik ponaddwukrotnie wyższy. Jeszcze w latach 70. XX wieku rodziło się w Korei Płd. milion dzieci rocznie, dziś – niewiele ponad 300 tys.

Społeczeństwo uznaje się za stare, kiedy żyje w nim 21 proc. ludzi powyżej 65. roku życia. W Korei Płd. dziś ten procent wynosi niemal równo 15, a niedługo osoby powyżej 65 lat będą stanowiły połowę ludności. W takiej sytuacji niepotrzebni staną się nauczyciele. Korea Płd. już modyfikuje plany kształcenia pedagogów, bo dziś jest ich za dużo, nie mają kogo uczyć. Redukcja obejmie również wojsko, i to mimo zagrożenia z Północy, a armia mało przyjaznego sąsiada liczy ponad milion żołnierzy.

* * *

Mail Online

Czy robot zastąpi księdza?

W najbliższych latach inteligentne maszyny będą zastępować ludzi na kolejnych polach ludzkiej działalności. Czy zatem roboty mogą być kapłanami? Teologia katolicka z pewnością odpowie, że nie, bo robot nie może przyjąć ontycznej łaski święceń kapłańskich. Dziekan teologii na uniwersytecie Villanova w Pensylwanii – s. Ilia Delio twierdzi jednak, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby inteligentny robot sprawował niektóre funkcje kapłańskie. Jej zdaniem, robot byłby odporny na pokusy oraz neutralny, jeśli chodzi o gender –jak wiadomo, księżmi mogą zostać tylko mężczyźni. Już dziś w jednym z zakładów pogrzebowych w Japonii robot podczas ceremonii zastępuje buddyjskiego mnicha, a w Chinach cybernetyczny mnich Xian’er jest używany do recytowania buddyjskich mantr i do duchowego poradnictwa.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan