Potrzebni Kościołowi

Kamil Krasowski: – Kiedy rozpoczęła się Pana przygoda z Akcją Katolicką i co ona daje Panu w życiu osobistym, rodzinnym i zawodowym?

Ryszard Furtak: – Pierwsze informacje o Akcji Katolickiej usłyszałem na spotkaniach Klubu Inteligencji Katolickiej na początku lat 90. ub. wieku. Później w maju 1996 r. zostałem zachęcony przez śp. ks. Czesława Kroczaka do uczestnictwa w rekolekcjach o stowarzyszeniu w Rokitnie, a już w październiku tego samego roku założyliśmy Oddział AK w naszej parafii, który działa do dzisiaj. W AK poznałem wielu wspaniałych ludzi, otwartych na potrzeby Kościoła i drugiego człowieka. Przez AK rozwinąłem swoje umiejętności pracy w grupie, czy to redagując prasę katolicką (blisko 15 lat wydawaliśmy gazetę „Brat Albert”), czy organizując inne wydarzenia firmowane przez AK. W AK wspieramy się z żoną Urszulą, która przez kilkanaście lat była prezesem władz diecezjalnych, zastępując na tej funkcji wcześniejszych prezesów Władysława Drozda i Stanisława Rzeźniczka, a dziś przewodzi Akcji Katolickiej w całej Polsce.

– Akcja Katolicka to przede wszystkim zaangażowani w nią ludzie. Ilu obecnie jest członków i oddziałów parafialnych stowarzyszenia?

– Akcję Katolicką tworzą ludzie różnych stanów i profesji. Wielki przekrój zawodowy pozwala na zaczerpnięcie z ich doświadczenia i przeniesienie go z powodzeniem na wiele potrzeb Kościoła. Aktualnie mamy 378 członków zrzeszonych w 28 oddziałach parafialnych. Trzeba też wspomnieć o ludziach, którzy wspierają naszą działalność. Jest ich naprawdę wielu, zarówno wokół inicjatyw DIAK, ale też pokaźna liczba wokół inicjatyw parafialnych.

– Jak wygląda formacja członków AK w ciągu roku?

– Formacja to podstawa. Jako DIAK dbamy o formację swoich członków, organizując im dwa razy w roku rekolekcje formacyjne, ostatnio na zmianę w Ośrodku w Kęszycy Leśnej i Wyższym Seminarium Duchownym w Paradyżu. Poza tym w roku liturgicznym formację na poziomie parafialnym wspomagają wydawane staraniem władz krajowych AK książki formacyjne. Sposób ten umożliwia jednolitą formację struktur w całej Polsce. Jest mi dane zaobserwować, że pięknie owocuje działalność tam, gdzie na drodze uformowanych świeckich stają też uformowani kapłani.

– Czym dla członków stowarzyszenia jest tegoroczny jubileusz 25-lecia Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej?

– Jubileusz 25-lecia Akcji Katolickiej Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej jest dla całej społeczności naszego stowarzyszenia wielkim świętem. Od początku naszego odrodzenia, które miało miejsce 27 listopada 1994 r., do dzisiaj w AK przewinęło się kilkaset osób – zapaleńców, którzy w zorganizowanej formie chcieli współpracować w swoich parafiach z księżmi asystentami, którymi z reguły byli i są proboszczowie miejscowych parafii. Z tej współpracy zrodziły się czasami niesamowite owoce w wymiarze parafialnym i diecezjalnym. W przeżywanym jubileuszu 12 października dziękowaliśmy działającym oddziałom AK za ich trwanie w gotowości służby Kościołowi diecezjalnemu, a także znamienitym osobom spoza stowarzyszenia, wspierającym nasze dzieła.

– Jakie są obecne wyzwania, przed którymi stoi nasza diecezjalna AK i czego Pan jako prezes życzy sobie i stowarzyszeniu na kolejne lata?

– W obecnych czasach stałego ataku na Kościół ze strony różnych grup, jawiących się jako obrońcy przeróżnego rodzaju idei, członkowie AK są pierwszym wsparciem dla swoich proboszczów i biskupów. Takie wsparcie płynie już ze strony władz krajowych AK w różnych stanowiskach i apelach czy artykułach, zamieszczanych w prasie ogólnopolskiej czy na stronach mediów społecznościowych. W parafii do zorganizowania działalności oddziału AK potrzeba naprawdę niewiele. Potrzeba podstawowych warunków do odbycia zebrania i wysłuchania wykładu formacyjnego oraz chęci ze strony proboszcza do rzeczywistej współpracy ze świeckimi. Zachęcam osoby, które wywodzą się szczególnie z Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży czy duszpasterstwa akademickiego – jak ja, aby wstępowały do Akcji Katolickiej. W tych strukturach jesteśmy potrzebni Kościołowi. Wstańcie, chodźmy, by odmłodzić nasze stowarzyszenie.

Króluj nam, Chryste!

Przykro mi, że moim oprawcą był mój ojciec. Przykro mi, że był tylko wiecznie bezrobotnym murarzem, alkoholikiem. Gdyby to był ktoś inny, być może pan Sekielski by mnie wysłuchał. Gdyby moim oprawcą był ksiądz, każdy by mi współczuł. Ojciec nie wzbudza już żadnej sensacji, nikogo nie obchodzi... Takich jak ja jest wiele i czujemy się gorsze od najgorszych.

Gehenna

Urodziłam się w bardzo dysfunkcyjnej rodzinie. Byłam dla wszystkich ogromnym rozczarowaniem. Moja mama spodziewała się syna, a urodziły się bliźnięta. Był to stan wojenny, zima. Półtora kilograma nieszczęścia, które każdemu w mojej rodzinie na całe życie pokrzyżowało plany. Ciągle chora i ciągle płacząca. Kula u nogi, jak to zwykle mawiali moi rodzice. Moja mama nigdy mnie nie przytuliła, nie wzięła na ręce. Nie usłyszałam od niej, że mnie kocha. Zwracała się do mnie zawsze bezosobowo – w najlepszym wypadku. Zawsze, kiedy ojciec wracał pijany do domu, brała mojego brata i uciekała.

Miałam kilka lat. Nie wiem, kiedy „to” się zaczęło. Pamiętam od zawsze. Nie miało znaczenia, czy był pijany czy trzeźwy. Ja ze swoim oprawcą i katem mieszkałam przez 13 lat pod jednym dachem. Wiedziałam, że nie mogę o tym nikomu powiedzieć. Raz próbowałam. Moja matka wyciągnęła mnie wtedy za włosy z wanny i skatowała. Wielokrotnie razem z moim ojcem przekonywali znajomych, że jestem kłamczuchą, że wymyślam, że sprawiam kłopoty. Myślę, że każdy wiedział, co się działo w naszym domu – łącznie z matką, ale każdy udawał, że tego nie widzi. Na początku płakałam, później zrozumiałam, że to gorzej, że moje cierpienie wzbudza w moim ojcu jeszcze większą agresję, że wszystko trwa przez to dłużej.

Tak samo było z biciem. Katowali mnie na zmianę, kijem od szczotki, smyczą, kablem od grzałki... Miałam ciągle powyrywane włosy, poprzecinane dłonie, którymi zakrywałam twarz, ponadrywane uszy.

Zamknij X

Spadłam na samo dno

Kiedy byłam starsza, liczyłam w myślach od jednego do dziesięciu. To pozwoliło mi przetrwać w ciszy. Było szybciej... Kiedy ojciec miał wrócić do domu, ulgę sprawiało mi wyrywanie włosów z głowy i wykręcanie palców. Wiedziałam, że za chwilę znów „to” będzie. Byłam małą dziewczynką. Kiedy sytuacja stawała się niebezpieczna dla matki, zabierała mojego brata i uciekała. Ja sama musiałam uspokoić ojca. Na Boga, miałam tylko kilka lat!

Kiedy miałam ok. 13 lat, moja matka ostatecznie wyrzuciła ojca z domu. Było to krótko przed moją pierwszą próbą samobójczą. W wieku 14 lat byłam już uzależniona od alkoholu, a gdy miałam 17 lat, zaczęłam się leczyć psychiatrycznie na depresję. Później doszły narkotyki, leki, kolejne próby samobójcze... Spadłam na samo dno. Zatrudniłam się w nocnym klubie jako telefonistka, czyli ogólnie rzecz biorąc, jako stręczyciel. W tamtym czasie czułam się bardzo dobrze w takim środowisku. Kiedy nie było pracy, siedziałyśmy razem z dziewczynami w moim „biurze” i opowiadałyśmy sobie wzajemnie o swoim tragicznym, parszywym życiu. Prawie każda z nas przeszła to samo. Tatuś, wujek, dziadziuś, prokurator, przyjaciel rodziny... Tabletki gwałtu i gwałty... Chleb powszedni. Znam dziewczynę, która wraz z siostrą rodziła swojemu ojcu dzieci. Każdy się domyślał, cała wieś, wiedziała matka. Nikt nie kiwnął palcem, żeby pomóc. Nikt nie chciał się wtrącać...

Kiedy poznałam tę dziewczynę, jej ojciec był już bardzo chory. Prosiłam ją, żeby mimo wszystko zawiadomiła policję. Odmówiła. Powiedziała, że bardzo kocha ojca. To właśnie robi z głową molestowanie. Znam dziesiątki, jeśli nie setki podobnych historii, z wieloma dziewczynami utrzymuję kontakt, ale nigdy nie słyszałam, żeby którakolwiek z nich była molestowana przez księdza.

Ocalone życie

Rok 2012. Pierwsza Komunia św. mojego syna. Byłam wtedy daleko od Boga, bo to Jego obwiniałam za całe to bagno. Po tej uroczystości mój syn zdecydował, że zostanie ministrantem. Bałam się. Poprosiłam znajomą, żeby prowadzała go do kościoła i pilnowała. Płaciłam jej za to, z czasem jednak musiałam zacząć chodzić z nim sama. Dla mnie nieważne było, czy to ksiądz, kościelny czy nawet organista – każdy był podejrzany, każdy był wrogiem. Zaczęłam jednak się modlić, korzystać z tego, co ofiarowuje Kościół. Przez wcześniejsze lata bezskutecznie szukałam terapii dla ofiar pedofilii.

Swoją pracę rzuciłam w czasie pobytu na Jasnej Górze. Zadzwoniłam do szefowej i powiedziałam, że więcej tam nie wrócę. Za ostatnie pieniądze kupiłam sobie Pismo święte i wróciłam do domu.

Dalej jednak nie potrafiłam przebaczyć. Nie chciałam. To mnie rujnowało, ale podejmowałam walkę. Rekolekcje, rekolekcje, rekolekcje... Msza św. z modlitwą o uzdrowienie wspomnień, relacji rodzice – dzieci, dzieci – rodzice. Wyjechałam do Medjugorie. Przebaczyłam. Korzystałam również z pomocy księży egzorcystów. Wiem, że moje koleżanki znalazły pomoc w Magdalence podczas rekolekcji uzdrowienia wspomnień. Dziś też śmiało mogę powiedzieć, że mojego syna wychował Kościół. Częste rekolekcje, wyjazdy w góry, ogniska, wycieczki, podczas których spał również w seminarium. Dużo rozmawiamy o pedofilii, mój syn nigdy nie był jej ofiarą, świadkiem, nie słyszał wśród swoich kolegów o molestowaniu. Dziś jest prawie dorosłym, zrównoważonym człowiekiem. Nie pije, nie pali, nigdy nie sprawiał żadnych problemów wychowawczych. Po pierwszym filmie Sekielskiego przestał chodzić w tygodniu do kościoła, bo bał się, że będzie napiętnowany przez rówieśników. W gimnazjum wielokrotnie był prześladowany za wiarę. Brzydzę się kłamstwem i manipulacją, którymi posłużył się pan Sekielski w swoich filmach. Mnie, ofierze pedofilii, i mojej rodzinie Kościół uratował życie! Dzięki niemu dziś, od 7 lat, jestem normalnym człowiekiem. Jestem matką. Pracuję i wychowuję dzieci. Staram się pomagać w wielu fundacjach działających na rzecz obrony życia i pomocy dzieciom. W ten sposób pragnę podziękować Bogu za łaski, które otrzymałam. Zawsze będę chodzić do kościoła. Pedofil to nie ksiądz, pedofil to pedofil! Pójdzie zawsze tam, gdzie są dzieci pozostawione bez opieki. I bez względu na to, jaką pełni funkcję, należy mu się kara.

Przykro mi tylko, że wszyscy ci, którzy obrzucają kamieniami Kościół, słysząc za ścianą krzywdę innego dziecka, mówią, że to nie ich sprawa.