Sesję poprzedziła Msza św. pod przewodnictwem bp. Stanisława Stefanka. W homilii, nawiązując do odczytanego fragmentu Ewangelii, zawierającego przypowieść o synu marnotrawnym, Ksiądz Biskup podkreślił rzecz dość zaskakującą, że mentalność obu braci - i tego lekkomyślnego, który przehulał swoją część majątku, i tego pracowitego, który wiernie służył ojcu - przesiąknięta jest tą samą skazą: chęcią posiadania. - W Polsce tyle boleje się nad trwonieniem, wyprzedażą za bezcen majątku narodowego, ponieważ to przemawia do ludzkiej wyobraźni - zauważył bp Stefanek - natomiast o wiele ciszej protestuje się przeciw zatruwaniu, niszczeniu duszy człowieka, przeciwko tym wszystkim zabiegom, które czynią z niego drapieżnego konsumenta.
Otwierając sesję, rektor WSKSiM, o. Tadeusz Rydzyk, zwrócił uwagę na fakt, że rodzina, podstawowa jednostka organizująca społeczeństwo, domaga się przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa. Tymczasem coraz częściej przychodzi jej funkcjonować w warunkach wyznaczonych przez tych, którzy próbują budować cywilizację śmierci. Dotykając problemu ubóstwa, o. Tadeusz powiedział: - Nędzarz zna tylko odmowę otoczenia. Próby włączenia się do świata poprzez znalezienie pracy kończą się stanowiskiem świata: "Nie. Nie jesteś potrzebny". Wielkim nieszczęś-ciem ludzi biednych jest to, że nikt ich nie potrzebuje.
Pierwszy wykład, będący próbą odpowiedzi na pytanie, jak budzić entuzjazm wobec życia, wygłosił bp Stanisław Stefanek. Prelegent podkreślił, że kluczem w budowaniu cywilizacji życia jest Jezus Chrystus. Głosić, oznajmiać, budzić entuzjazm, prowadzić do źródła życia to znaczy - głosić Chrystusa Zmartwychwstałego. Życie przyjęte w Jego imię jest zwycięskie, nieprzemijające, czego najlepszym przykładem jest postawa Maryi mówiącej "tak" w scenie Zwiastowania. A przecież po ludzku patrząc, odpowiedź ta nie przyszła Jej łatwo, istniało wiele powodów, by się zawahać, uchylić. - Co zrobić, aby w naszym społeczeństwie wiadomość o poczęciu nowego życia wywoływała odpowiedzialną radość, a nie lęk, niechęć, panikę? - zastanawiał się bp Stefanek i podał kilka przykładowych możliwości działań: modlitwę za przyjmujących nowe życie, w szczególności Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, wychowywanie dzieci w szacunku dla życia, niesienie pomocy rodzicom w procesie wychowywania dzieci (nie sposób przecenić tu roli dziadków), wreszcie - praktyczne wspieranie cierpiących niedostatek materialny poprzez stępienie własnej pazerności i dzielenie się posiadanymi dobrami.
Kathryn Hauwa Hoomkwap wygłosiła dwa referaty: Współczesna rodzina wobec problemu ubóstwa oraz Zmiana polityki społecznej państwa poprzez wspieranie postaw i środowisk prorodzinnych.
- Przybywam z kraju, który powinien być gigantem Afryki, który powinien być bogaty, a jest bogaty jedynie w ubóstwo - tak Prelegentka z Czarnego Kontynentu rozpoczęła swe wystąpienie. Nigeria dostarcza smutnego przykładu, jak ogromne bogactwa naturalne (ropa naftowa), kiedyś bezkarnie eksploatowane przez kolonizatorów, dziś za sprawą rodzimych elit rządzących skutecznie korumpowanych przez firmy zachodnie, nie przekładają się na dobrobyt całego społeczeństwa.
- Jesteśmy odpowiedzialni za biednych całego świata, niezależnie od tego, gdzie mieszkają - podkreśliła Prelegentka i przytoczyła autentyczną opowieść ilustrującą afrykańskie doświadczenie biedy. "Pewnego wieczoru - wspomina pewna Nigeryjka - kiedy nie miałam czym nakarmić szóstki moich dzieci, płaczących z głodu i nadaremnie szukających czegoś do jedzenia, wyszłam na dwór i w pobliżu znalazłam trochę gałęzi z uschniętego drzewa. Rozpaliłam ogień, nalałam do garnka wody i włożyłam kilka kamieni. Kiedy woda zaczęła się gotować, poszłam powiedzieć dzieciom, że posiłek zaraz będzie gotowy. Zobaczyłam jednak, że w tym czasie one tak się zmęczyły płaczem, iż zasnęły. Wówczas dopiero sama mogłam zapłakać, w poczuciu bezsilności, że jako matka nie jestem w stanie wypełnić swego podstawowego obowiązku. I tak płacząc, sama w końcu zasnęłam". Ta historia opowiada o losie 2/3 ludzi żyjących dziś na ziemi - powiedziała Kathryn Hauwa Hoomkwap.
Promotorzy kontroli populacji oraz liberalni ekonomiści próbują wmówić, że przyczyną biedy w krajach Trzeciego Świata jest zbyt duża ilość ludności i sugerują sztuczną kontrolę narodzin, w tym aborcję, jako rozwiązanie problemu. Godzi ono w tradycyjny model wielopokoleniowej rodziny z dużą ilością dzieci, dominujący w tych krajach. Kraje zachodnie nie ustają w wysiłkach, aby doprowadzić do przewartościowania postaw mieszkańców Trzeciego Świata, dla których generalnie rzecz biorąc zaistnienie nowego życia, mimo ubóstwa i braku perspektyw materialnych, ciągle jest darem i powodem do radości, a małżeństwo jako forma związku między mężczyzną i kobietą stanowi normę. Ze strony ONZ i jej agend nie ustają naciski na kraje rozwijające się, m.in. na Nigerię, aby wprowadziły dopuszczalność aborcji. Od przyjęcia tego żądania często uzależniona jest pomoc humanitarna, która, jeśli w ogóle nadchodzi, jest obowiązkowo "okraszona" tonami prezerwatyw i innych środków antykoncepcyjnych. Usiłuje się narzucać programy edukacyjne, mające wychować młode pokolenie w oderwaniu od tradycyjnych wartości, akcentujące prawo do wczesnego podejmowania współżycia seksualnego, a redukujące do minimum odpowiedzialność za poczęte życie. Wiele z tych działań wpływa szkod-liwie na więzi rodzinne między rodzicami i dziećmi, zasiewając w młodych nieufność do rodzinnego modelu życia.