Jezus, przybywając uroczyście do Jerozolimy, kończy swoje ostatnie „wstępowanie” do Miasta Świętego. „Wstępowanie” to biblijne określenie pielgrzymowania do świątyni jerozolimskiej. Ale tym razem celem „wstępowania” Jezusa nie jest świątynia, lecz krzyż. Wiwatujące tłumy jeszcze tego nie wiedzą, a za kilka dni, po skazaniu Jezusa na śmierć i podczas Jego męki, zapewne jakaś ich część boleśnie wyrazi rozczarowanie, przyłączając się do niesprawiedliwych oskarżeń i grona oprawców. W symbolicznej procesji podejmujemy tę samą pielgrzymkę – nie jako widzowie, lecz razem z Jezusem – stając po Jego stronie.

W świątyni jerozolimskiej wciąż trwało sprawowanie kultu, którego najważniejszą częścią było składanie ofiar ze zwierząt. Tak działo się jeszcze przez ok. czterdzieści lat, do roku 70, gdy Rzymianie zburzyli sanktuarium, które nigdy nie zostało odbudowane. Czytanie ewangelicznego opisu Męki Pańskiej przypomina, że podczas gdy po nieciosanych kamieniach świątynnego ołtarza spływała krew zwierząt zabijanych za grzechy Izraelitów, w bliskim sąsiedztwie, na górze nazwanej po hebrajsku Golgota, a po łacinie Kalwaria, prześladowcy Jezusa wznieśli inny ołtarz: drewniany krzyż, po którym spłynęła krew zapowiadanego Mesjasza – Zbawiciela całej ludzkości i każdego człowieka.

Tłumy wiwatujące na drodze z Betfage do Jerozolimy wołały głośno: „Hosanna Synowi Dawida! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie! Hosanna na wysokościach!”. Tym wołaniom towarzyszyły rozmowy: „To jest prorok, Jezus z Nazaretu w Galilei”. Czas publicznej działalności Jezusa dobiega końca, rozpoczyna się czas najtrudniejszego świadectwa. Zapowiadali je starotestamentowi prorocy, wśród nich Izajasz: „Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem”. Wyraźnie zapowiadał je też psalmista: „Przebodli moje ręce i nogi, policzyć mogę wszystkie moje kości”. Jezus wiedział, co Go czeka, i ufnie to przyjął, natomiast tłumy, a nawet Jego uczniowie – jeszcze nie.

Słuchając opisu triumfalnego przybycia Jezusa do Miasta Świętego i przejmującego opisu Jego męki i śmierci, powinniśmy zadać sobie pytanie, gdzie my wówczas bylibyśmy, co w gruncie rzeczy znaczy: gdzie my dzisiaj jesteśmy? Jezus zaprasza nas i swoją łaską uzdalnia do towarzyszenia Mu w Jego „wstępowaniu”, które odsłania ostateczny sens wcielenia Syna Bożego. Wydobył go i dobitnie wyraził św. Paweł w Liście do Filipian, pisząc o Jezusie Chrystusie: „A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej”. Głęboka refleksja nad tą zasadniczą prawdą naszej wiary, za czym powinna pójść tak samo głęboka przemiana serca i dobre postępowanie, to najbardziej istotna treść Wielkiego Tygodnia, który zapoczątkowuje Niedziela Palmowa.