Są tacy, jakich sobie wymodlimy

Dlatego stawiamy naszym czytelnikom pytania: Kim dla ciebie jest ksiądz? Jaką rolę pełni w twoim życiu? Poniżej pierwsze odpowiedzi. Liczymy na to, że zachęcą czytelników do osobistych przemyśleń.

Są święci

Od najmłodszych lat rodzice przekazywali mnie i mojemu rodzeństwu wiarę. To jest prosta wiara. Bóg jest i tyle. Nie ma żadnego „ale”. To wszystko się pozmieniało. Ludzie żyli zawsze wiarą i tymi wartościami. W codziennym pacierzu modlono się Dekalogiem. To był przepis na życie. Nie mieliśmy nigdy osobistych relacji z księżmi. Żyliśmy z nimi dobrze. Ale jedno jest pewne – księża są święci. To przedłużenie Bożych rąk tu, na ziemi. Dużo się teraz mówi o tym, że księża są tacy czy inni. Ja mam na to odpowiedź: – Za rękę nie złapałam, nie widziałam. Modlę się za księży, bo są tacy, jakich sobie wymodlimy. I nie ma co tu więcej mówić…

Reklama

Joanna, parafia św. Józefa Robotnika w Krosnej

Zawsze pomogą

Kiedy myślę o kapłanach, od razu przypomina mi się werset z Ewangelii Mateusza: „Wielu jest powołanych, lecz niewielu wybranych”. Jakże aktualne, ale zarazem trudne słowa. W moich oczach duchowny jest przede wszystkim narzędziem w rękach Boga, ale i pasterzem prowadzącym swoją owczarnie krętą drogą do Zbawienia. Nie mogę zapomnieć, że ksiądz jest dla mnie przyjacielem, z którym mogę porozmawiać, gdy mam problem. Zawsze szukałam księży, którzy nie zbagatelizują nawet najprostszych pytań i znajdą po prostu czas i porozmawiają. Mam wielkie szczęście, że na mojej drodze od najmłodszych lat spotykałam kapłanów mocno zaangażowanych w życie i rozwój młodzieży. Schola parafialna, grupa młodzieżowa, wyjazdy integracyjne. Pamiętam, że częściej w weekendy przebywałam na próbach, wyjazdach i w kościele niż w domu. Nie żałuję ani minuty spędzonej z ludźmi i z naszymi przewodnikami – księżmi. W nich można zobaczyć przyjaciela, ale i twarz Boga. Kapłani pełnią bardzo ważną rolę w moim życiu. Pomagają mi zrozumieć Pismo Święte i spojrzeć na słowa oczami wiary. Rola osób duchownych jest bardzo ważna. Oni udzielają nam sakramentów. W sakramencie pokuty spotykamy samego Boga, który przemawia przez usta kapłana. Słucha naszych grzechów i rozgrzeszając nas, w imię Boga „wybacza”. Zdarza się, że mam pytania dotyczące wiary, na które rodzice czy nawet Internet nie udzielą mi odpowiedzi. Dzwonię wtedy do księdza, który wie bardzo dużo i zawsze próbuje udzielić mi odpowiedzi.

Klaudia, parafia Matki Bożej Łaskawej w Siekierczynie

To też ludzie

Kiedy w komórce w spisie kontaktów kliknę „k”, wyświetla się lista numerów księży, których spotkałam na swojej drodze, bo były Światowe Dni Młodzieży, wyjazdy na Lednicę, pielgrzymki i tysiące spotkań młodzieżowych. Kilku z nich to osoby, które mogę nazwać przyjaciółmi, inni po prostu są. Na nich zawsze można polegać; pogadać, pośmiać się, poprosić o modlitwę. Dla mnie ksiądz to przede wszystkim człowiek, który jak inni upada, który jak inni idzie do spowiedzi i, może setny raz, prosi o wybaczenie. Mówi się, że księża to ci od nawracania, a ja mówię, że kapłanów też można nawrócić. Oni są formowani teoretycznie. My – ludzie świeccy musimy im pokazać wiarę w praktyce. Przez 6 lat „zamknięcia” mogą zapomnieć o tych wszystkich zwykłych, ludzkich sprawach.

Alicja, parafia św. Marii Magdaleny w Kaninie

Ojca Wenantego Katarzyńca spotkałem w życiu kilka razy. Jednak bliżej poznałem go dopiero w Kalwarii Pacławskiej. Był to rok 1920. Spełniałem obowiązki kucharza. Ojciec Wenanty był już wtedy ciężko chory i bardzo słaby. Podziwiałem jego cichość, skromność i gorliwość na modlitwie. Pomimo silnego osłabienia, niestrudzenie siadał do konfesjonału. Aż nadszedł dzień, że nie miał już siły podnieść się z łóżka. W końcowych dniach przed śmiercią jadł niewiele. Gasł w oczach.

Gasnące życie

Pewnego popołudnia, jak co dzień, przyniosłem mu podwieczorek. Nie chciał jeść, poprosił tylko, bym pobył trochę przy jego łóżku i chwilę z nim porozmawiał. Nie bardzo mogłem, czekały mnie bowiem jeszcze inne obowiązki. Dziwne jednak pragnienie kazało mi zostać. Przysunąłem drewniane, proste krzesło i zbliżyłem się do jego łóżka. Spojrzałem na młode, bardzo wychudzone blade oblicze. Po raz pierwszy byłem tak blisko jego twarzy. Powolny, ledwie wyczuwalny oddech, gasnący wzrok, wyraźnie zarysowujące się oczodoły, szeroko otwarte cierpiące oczy ujawniały nieunikniony koniec młodego, zakonnego i kapłańskiego życia. Wpatrzone w jakąś bliżej nieokreśloną dal, jakby kogoś wypatrywały, oczekiwały, jak oczekuje się kogoś upragnionego, umiłowanego, kto za chwilę ma przyjść i na kogo czeka się całe życie. Ten dziwny spokój, jasność, a nawet osobliwa radość, rysowały delikatny uśmiech w kącikach ust.

Minęło kilka chwil, a wydawało się, że spotkanie trwa wieczność. A może Ojciec Magister już widział wieczność? Może słyszał śpiew aniołów? Może już pragnął spotkać się ze swoim Umiłowanym Mistrzem? W głowie kłębiły się nieporządkowane myśli. O czym rozmawiać? Od czego zacząć? Czy wystarczy tylko być przez tę chwilę?

Bóg pochyla się nad naszą nędzą, czasem aż do naszych nóg

Rozmowa

Nagle tok moich myśli przerwał delikatny, ledwo słyszalny szept, jakby rzeczywiście nie z tego świata. Ojciec Wedanty zapytał: – Czy bałeś się kiedyś śmierci? Zaskoczony wyszeptałem: – Nigdy o tym nie myślałem…

Ojciec Wenanty nie zwracając uwagi na moje słowa, zaczął mówić: – Kilka dni temu odczułem lęk przed śmiercią. Nie dlatego, żebym się bał samej śmierci, ale dlatego, że poczułem niepokój, że za mało kochałem Boga i ludzi. Wróciłem do lat dzieciństwa. Pamiętam, że moim wielkim pragnieniem było przystąpić do Pierwszej Komunii św. Marzenie się spełniło, kiedy miałem 9 lat. Po Mszy św. długo klęczałem i modliłem się w naszym kościele w Kamionce Strumiłowej. Dziękowałem Jezusowi za dar Eucharystii. Miłość do Jezusa Eucharystycznego przewyższyła moją miłość do rodziców i krewnych. Nie mówiłem o tym, nie chciałem im robić przykrości. Od tamtej pory codziennie się za nich modlę, a jako kapłan, pamiętam o nich we Mszy św.

W niedługim czasie od tamtego wydarzenia zostałem ministrantem. Codziennie, niezależnie od pogody, wychodziłem wcześnie z domu, pokonywałem cztery kilometry, aby zdążyć na poranną Mszę św. Moja kochana mama czasem mi nie pozwalała, ze względu na zimno, deszcz czy śnieg. Nie słuchałem jej. Wymykałem się po kryjomu. Opuściłem rodzinny dom i wyjechałem do Lwowa w wieku piętnastu lat.

Pragnienie kapłaństwa

Zamieszkałem w internacie i rozpocząłem naukę w męskim seminarium nauczycielskim – kontynuował cicho swoją wypowiedź Ojciec Wenanty.

– Rodzice bardzo pragnęli, abym został nauczycielem. Jednak w moim sercu było ciągłe pragnienie kapłaństwa. Nie mówiąc nic rodzicom, zapukałem do klasztoru Franciszkanów we Lwowie. Miałem 18 lat. Na początku poczułem lekkie rozczarowanie i pewien wewnętrzny ból, że nie przyjęto mnie od razu. Dzisiaj uważam to za cudowny znak Bożej Opatrzności. Nie byłoby mnie dzisiaj tutaj, gdybym nie posłuchał ojca prowincjała. Po roku zostałem przyjęty do zakonu. Z ogromną radością w sercu wracałem z tą wiadomością do domu. Szczęście było jednak krótkie. Moja decyzja nie spodobała się rodzicom. Szczególnie tato był na mnie zły. Pokłóciliśmy się. Oddałem wszystkie pieniądze, jakie wówczas miałem.

Kilka miesięcy później, kiedy już byłem w nowicjacie, podczas rekolekcji zapisałem w swoich notatkach: „Wyrzeknę się wszystkiego, choćby mi to nie wiem jak drogie było, jeśli mi przeszkadza w zbawieniu duszy. Tą zasadą żyję po dzień dzisiejszy”.

Kromka chleba

Każde kolejne słowo wypowiadane przez Ojca Magistra było coraz cichsze, pojawiały się coraz dłuższe przerwy. Nie było jednak w nich słychać ani cierpienia, ani żalu. Dziwna refleksja i spokój promieniowały z całej jego osoby. Ojciec Wedanty cicho kontynuował wspomnienia, a ja starałem się nie uchronić ani jednego słowa.

– Nie, to nieprawda, że któryś z ojców podczas obiadu podsunął mi starą, spleśniałą kromkę chleba, abym zjadł. Kiedy przyszliśmy do refektarza na obiad, ona już tam leżała przy moim talerzu, więc ją po prostu zjadłem. Prawdą natomiast jest, że całowałem nogi moim nowicjuszom. Chciałem pokazać im, jak bardzo Bóg ich kocha. Bóg pochyla się nad naszą nędzą, czasem aż do naszych nóg. Tak bardzo nas kocha. Czy zatem my nie możemy zrobić tego samego dla innych ludzi. Na tym polega prawdziwa miłość.

Całowałem nogi moim nowicjuszom. Chciałem pokazać im, jak bardzo Bóg ich kocha..

Blask świętości

Słowa Ojca Wenantego cichły i zanikały. Z trudem wyłuskiwałem kolejne zdania. Za oknem zrobiło się ciemno. Jedynie blask księżyca wypuszczał co jakiś czas blade promienie zza przesuwających się chmur. Cisza jak makiem zasiał ogarnęła świat z tej i z drugiej strony klasztornego muru. Zmęczenie i senność rysowały się na twarzy Ojca Magistra. Wstałem, odsunąłem krzesło. Delikatne skrzypnięcie narobiło tak wielkiego hałasu, jak kalwaryjska orkiestra podczas rezurekcji. Pomyślałem, że przed snem przydałby się Ojcu Magistrowi kubek ciepłego mleka. Wyszedłem z celi. W kuchni, na piecu, podgrzałem świeżo wydojone mleko od naszej krasuli. Minęło kilka minut. Cicho otworzyłem drzwi. Delikatny blask świecy jeszcze mocniej obrysował rysy twarzy Ojca Wenantego. Nie było jednak na niej cierpienia i bólu, wręcz przeciwnie, spokój, jasność i ciepło biły z oblicza młodego kapłana.

Śmierć wydawała mi się niemożliwa. Jeszcze kilka minut temu rozmawialiśmy. Dzisiaj dziękuję, że na tę chwilę zatrzymałem się w jego celi, przy jego łóżku, bo ta chwila była dla mnie błogosławiona.

W sanktuarium pasyjno-maryjnym w Kalwarii Pacławskiej w dniach 28 i 29 marca odbywać się będą Dni Modlitw o beatyfikację o. Wenantego Katarzyńca. 31 marca przypadnie 99. rocznica śmierci franciszkanina, przyjaciela o. Maksymiliana Marii Kolbego.