Odszedł do Pana w burzliwym czasie, gdy na ulice polskich miast wyległy grupy ludzi sprzeciwiających się wszystkiemu, co Polskę stanowi, wszystkiemu, co tak bardzo kochał i bronił z całych sił do końca swoich dni. Gdy buntownicy brutalnie wtargnęli nawet do kościołów i zaczęli szargać świętości, jego biskupie i ojcowskie serce tego już nie wytrzymało...
Narodowy kaznodzieja
Józef Zawitkowski, biskup z Łowicza, był Piotrem Skargą naszych czasów. Na bieżąco rozprawiał się z błędami, ujawniał zagrożenia i proroczo wskazywał drogę ku lepszej przyszłości narodu polskiego. Ta droga to braterstwo i wzajemna miłość, co wyraził w słowach swojej pieśni Abyśmy byli jedno (z muzyką ks. Wiesława Kądzieli), śpiewaną we wszystkich polskich kościołach.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Czuwał nad naszymi sprawami i martwił się o Polskę. Już w 2014 r. w Wołominie powiedział: „Naród umiera! Odbierzcie jeszcze dzieciom miłość, a młodzieży rozum i zostanie nam Polska ugorem pachnąca!”. Poruszającą homilię wygłosił w Gietrzwałdzie w 2018 r., w której wskazał na Dekalog i podkreślił, że trzeba słuchać Boga, a nie ludzi, że trzeba kierować się dobrze uformowanym sumieniem. Wołał: „Wystarczy «nie zabijaj!». Nikogo i nigdy! Reszta jest od diabła”. O przykazaniu „nie cudzołóż!” stwierdził dosadnie: „Byliby ludzie piękni urodą czystego serca i czystych oczu, ale ludzie poplątali miłość z łajdactwem, małżeństwo z partnerstwem i tym grzechem zgniją narody”.
Wielu z nas słuchało też z zapartym tchem słów, które wypowiedział 16 sierpnia 2020 r. podczas Mszy św. transmitowanej przez Polskie Radio. Padły wtedy wstrząsające słowa: „Bitwa o Polskę wierną Bogu i dziś trwa. Zalewa nas bezbożna ideologia, więc i ja wołam od Świętego Krzyża: Warszawo! Spałaś, gdy barbarzyńcy profanowali Chrystusa już nie czerwoną, ale tęczową flagą?!”.
Wirtuoz słowa
Wybitny znawca języka i mowy polskiej prof. Jan Miodek nazwał bp. Zawitkowskiego „lirykiem współczesnej polskiej ambony, zrośniętym wyjątkowo silnymi więzami z ziemią ojczystą i jej ludźmi”. Powiedział, że każde biskupie kazanie, odznaczające się nadzwyczajną urodą języka, można by określić jako „religijny esej literacki, najbliższy rodzajowo lirycznym formom wypowiedzi”.
Reklama
Gdy w 2012 r. ksiądz biskup odbierał nagrodę Stowarzyszenia Wydawców Katolickich, usłyszał takie uzasadnienie przyznania mu Feniksa Specjalnego: „Za żarliwego ducha wiary i miłości, ekspresyjnie wyrażanego w bogactwie słowa, wobec którego nie można przejść obojętnie”. Kiedyś zdradził dziennikarzom tajemnicę swojego kaznodziejskiego kunsztu. Wyznał: „Homilia musi być koncertem. Musi być formą muzyczną. To znaczy – temat musi być zapowiedziany, tak jak u Bacha jedną melodią zapowiada się inne głosy, dochodzi się do punktu centralnego i tam jest cała dynamika”.
Na ambonie i na szpaltach
Niedawno bp Zawitkowski publicznie wspominał pierwszą radiową Mszę św. z 1980 r. Przyznał, że ze łzami przeżywał tę chwilę, gdy w bezbożnym dotąd Polskim Radiu zabrzmiały kościelne dzwonki i słuchacze usłyszeli od ołtarza kościoła Świętego Krzyża w Warszawie: „Pan z wami!”. Ksiądz biskup od początku regularnie przemawiał z tej radiowej ambony. Z pewnością w wygłaszaniu świętokrzyskich kazań pomogły mu studia muzyczne. Był przecież nie tylko kompozytorem różnych form muzycznych, ale także „kompozytorem” tekstów, w których można usłyszeć mistrzów: od Kochanowskiego, Norwida, Tuwima, po ks. Twardowskiego, kard. Wyszyńskiego i św. Jana Pawła II.
Bogaty jest jego dorobek twórczy. To przede wszystkim 4 tomy świętokrzyskich kazań radiowych wydanych pod wspólnym tytułem: Kochani moi!, a także tom z kazaniami różnymi Jam sługa Twój... Zwykle drukował pod pseudonimem Ksiądz Tymoteusz. Niektóre jego książki, takie jak ... będę z Panem gadał, Trzymaj się!, To jest Ktoś!, zostały wydane w Bibliotece Niedzieli. To teksty, które wcześniej ukazywały się w Niedzieli. W tygodniku publikowane były też inne jego cykle: Iskry z popiołów, Słowo Ci daję, Przednówek. Wyjątkowo osobisty charakter miały Listy polecone. Ich adresatem również teraz może być każdy: człowiek wielki, święty, artysta, przyjaciel, nauczyciel, sąsiad, dobrodziej czy mała dziewczynka... To pełne miłości i uśmiechu refleksje o powołaniu i kapłaństwie, muzyce i poezji, a także o naszych zwykłych codziennych sprawach. Jeden z „listów poleconych” bp Zawitkowski skierował do Niedzieli. Porównał wtedy proces tworzenia gazety do baletu, gdzie z połączenia fragmentów melodii i różnych figur baletowych powstaje jeden taniec. Prawdziwym hitem każdego numeru Niedzieli w końcówce lat 90. ubiegłego wieku były teksty z cyklu To jest Ktoś!, w którym bp Zawitkowski opisał ponad 100 sylwetek ludzi znanych całemu światu z pierwszych stron gazet i ekranów telewizyjnych, ale również tych żyjących w szarej codzienności.
Reklama
Mentor duchowy i intelektualny
W przyjaźni był bardzo wierny. Miłość do Boga i do ludzi potrafił donieść do końca. Ostatnio, mimo słabego zdrowia, pozytywnie odpowiadał na napływające do niego prośby o wygłoszenie kazania czy napisanie tekstu. Zdążył przygotować pieśń Europo Chrystusowa, która stała się hymnem Ruchu Europa Christi – Mundus Christi. Z niecierpliwością oczekiwał na wyniesienie na ołtarze kard. Stefana Wyszyńskiego, z którego rąk przyjął święcenia kapłańskie. W swoim ostatnim radiowym kazaniu zauważył z wielką tęsknotą: „Księże Prymasie Tysiąclecia, czy ja doczekam Twej beatyfikacji? Kiedy Kościół powie, że jesteś święty? Przyjdź i powiedz jeszcze raz, na Wiejskiej i w Brukseli: Non possumus! Ksiądz biskup zawsze odręcznie pisał prywatne listy. Niespełna dwa miesiące temu w odpowiedzi na moją korespondencję z załącznikiem zawierającym myśli i zdjęcia kard. Stefana Wyszyńskiego, napisał: „Czy ja doczekam jego beatyfikacji, czy usłyszę moją pieśń Soli Deo – Bóg to wie...”. Tak bardzo czekał...
Odchodzi pokolenie pięknych ludzi, naszych duchowych i intelektualnych mentorów. Będzie brakowało tego mędrca i kochanego ojczyska, odważnego kapłana głębokiej wiary, a zarazem człowieka wielkiej dobroci, którego rozpoznawaliśmy po zawołaniu „Kochani moi!”. Pozostają jego mądre słowa – wydrukowane, utrwalone na nośnikach dźwięku i obrazu. Przy różnych okazjach powtarzał: „Trzymaj się Różańca!”; „Trzymaj się Krzyża!”; „Trzymaj się mnie mocno, bo w pojedynkę nie wpuszczają do nieba!”. Zapamiętamy te słowa. To przecież wołanie proroka naszych czasów.
