Rodzina jak róża

Grupa modlitewna Różaniec Rodzin jest jedną ze wspólnot, które działają w oparciu o modlitwę różańcową. Wyróżnia się tym, że zaprasza do tworzenia róż osoby, które praktykują codzienną, wspólną modlitwę całej rodziny. Patronem ogólnopolskiej wspólnoty jest św. Jan Paweł II, który w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae napisał: „Rodzina, która modli się zjednoczona, zjednoczona pozostaje. Różaniec święty zgodnie z dawną tradycją jest modlitwą, która szczególnie sprzyja gromadzeniu się rodziny”.

– Tę prawdę odkrywaliśmy stopniowo – mówią Agnieszka i Adam zaangażowani w tę grupę. – Jako nastolatkowie, a potem narzeczeni nie należeliśmy do żadnych wspólnot, modliliśmy się samodzielnie i szczerze mówiąc, nie zawsze regularnie. Dopiero z czasem odkryliśmy piękno i siłę naszej wspólnej modlitwy.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dziś są małżeństwem z 4-letnim stażem i czwórką dzieci, z których troje narodziło się dla nieba. Wiedzą, że wspólna modlitwa pomogła im przetrwać trudne chwile i umocnić wzajemną więź i nadzieję. Przekonali się, że dom budowany na rodzinnej modlitwie różańcowej jest domem na skale.

Początki

Reklama

Pierwsza róża RR powstała w uroczystość Chrystusa Króla w 2018 r. Oficjalna inauguracja Różańca Rodzin – modlitwy w rodzinach i za rodziny – odbyła się w 99. rocznicę urodzin Jana Pawła II, 18 maja 2019 r., w sanktuarium Matki Bożej Świętorodzinnej w Miedniewicach.

Stopniowo przybywa róż i świadectw. Marek, który w czasie pracy za granicą związał się z inną kobietą, napisał, że dzięki Maryi powrócił do żony. Teraz wspólnie z nią są w RR i modlą się o zgodę i pojednanie się z dziećmi, by wybaczyły ojcu popełnione błędy i wyrządzone im krzywdy. Wiola i Konrad podzielili się, że ich dziecko, którego życie przed urodzeniem było poważnie zagrożone, przyszło na świat zdrowe. Małżonkowie M. i J., którzy zawierzają w tej modlitwie troskę o wybory życiowe swoich dorosłych dzieci, zauważyli, że odbudowują się dobre relacje w rodzinie.

Ale rzecz jest nie tylko w wypraszaniu potrzebnych w trudnych momentach życia łask i darów. – Dziecko, które widzi rodziców modlących się i modli się razem z nimi, otrzymuje mocny przekaz wiary. Rodzice uczą je nie tylko modlitwy, ale i budowania relacji z Bogiem. Wspólna modlitwa sprzyja pojednaniu i przebaczeniu, buduje wzajemne zaufanie, jedność, poczucie bezpieczeństwa, a także daje pokój serc i wewnętrzny spokój – podkreśla Ewa, która współtworzyła pierwszą różę.

Opieka, patronat, błogosławieństwo

Reklama

Różaniec Rodzin jest pod duchową opieką ojców franciszkanów z sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej Wszechpośredniczki Łask w Niepokalanowie. Jest włączony do Kampanii Różańcowej – akcji modlitewnej zainicjowanej przez ojców 12 września 2020 r. Opiekunem duchowym wspólnoty jest gwardian klasztoru o. dr Mariusz Słowik. Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki objął inicjatywę patronatem Konferencji Episkopatu Polski. Ponadto Różaniec Rodzin otrzymał pasterskie błogosławieństwo kard. Kazimierza Nycza, abp. Mieczysława Mokrzyckiego, abp. Tadeusza Wojdy, bp. Edwarda Dajczaka, bp. Jerzego Mazura, bp. Wiesława Śmigla i bp. Jana Sobiły. 15 sierpnia 2021 r., w czasie diecezjalnej pielgrzymki rodzin do sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej na Górze Chełmskiej, miała miejsce uroczysta inauguracja Różańca Rodzin w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej pod przewodnictwem bp. Dajczaka.

Praktyka

Róże tworzone są przy parafiach oraz przez stronę internetową www.rozaniecrodzin.pl . Rodziny, przystępując do Różańca Rodzin, poświęcają się Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. Różę tworzy dwadzieścia rodzin, które przez miesiąc codziennie odmawiają jedną tajemnicę, a w kolejnym – podejmują następną. Modlą się one w intencji swojej rodziny oraz pozostałych rodzin z róży, pozostawiając Matce Bożej pełne prawo do dysponowania wartościami ich modlitw. W razie przeszkód członkowie rodziny mogą wyznaczoną tajemnicę odmówić indywidualnie, ale trzeba się starać, aby rodzina jak najczęściej gromadziła się na wspólnej modlitwie. W przypadku oporu kogoś z członków rodziny można go zachęcać, ale nie wolno zmuszać. Modlitwę mogą podjąć też osoby samotne, które pragną się modlić w intencji rodzin.

Osoby, które przyłączają się do wspólnoty, są wpisywane do Księgi Różańca Rodzin złożonej w sanktuarium w Niepokalanowie. Spotkania RR odbywają się w każdą drugą sobotę miesiąca o godz. 11 w niepokalanowskiej bazylice. Rozpoczyna je Msza św., następnie przed Najświętszym Sakramentem odmawiany jest Różaniec w intencji rodzin na całym świecie. Modlitwę kończy Akt Poświęcenia Rodzin Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. W tym dniu organizowana jest również nocna pielgrzymka z sanktuarium Matki Bożej Świętorodzinnej w Miedniewicach do sanktuarium w Niepokalanowie. Jedna grupa pokonuje 21-kilometrową trasę pieszo, a druga grupa w tym czasie czuwa na modlitwie w sanktuaryjnej kaplicy. Każdego dnia rodziny RR są w łączności duchowej – codziennie w ich intencji w Niepokalanowie odprawiana jest Msza św., a co środę odmawiany jest Różaniec.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.