W świecie nazywała się Janina Czyżycka. Urodziła się w 1927 r. w Beskidzie Wyspowym we wsi Żmiąca, w góralskiej chacie Katarzyny i Walentego Gołąbów. Mając 19 lat, wyszła za mąż za starszego od siebie o 14 lat Jana Czyżyckiego. Nie mając własnych dzieci, wzięła pod opiekę troje dzieci z bliższej rodziny. Po śmierci męża Janina wróciła do myśli z młodości o wstąpieniu do zakonu. Proboszcz rodzinnej parafii, skierował ją do klasztoru Franciszkanek Najświętszego Sakramentu (tak brzmi dawna nazwa Klarysek od Wieczystej Adoracji). Janina nie zastanawiała się długo. Opiekę nad gospodarstwem powierzyła bratu Władysławowi i wybrała się do Ząbkowic Śląskich.
Próg klauzury przekroczyła 14 czerwca 1972 r., a już rok później na obłóczynach 19 marca 1973 r. otrzymała imię s. Maria Maksymiliana od Niepokalanej. Pierwsze śluby zakonne złożyła 3 maja 1975 r., a wieczyste – 29 kwietnia 1980 r.
W klasztorze ofiarnie podejmowała różne trudne obowiązki. W sposób szczególny ukochała jednak życie modlitwy w klauzurze, której starała się nie opuszczać za wszelką cenę.
Siostra Maria Maksymiliana wstąpiła do zakonu w wieku 45 lat i dobry Bóg pozwolił jej przeżyć w Jego służbie jeszcze pół wieku. Zasnęła w Panu 14 grudnia 2022 r. Wraz z bp. Decem zmarłą 19 grudnia klaryskę żegnali zaprzyjaźnieni księża, rodzina i wierni ząbkowickich parafii. /xmb
Wspólnota Klarysek od Wieczystej Adoracji pożegnała swoją najstarszą współsiostrę.
Uroczystości pogrzebowe 3 listopada poprowadził bp senior Ignace Dec, który w homilii przypominał ziemską drogę pochodzącej z ziemi lwowskiej siostry Marii Stanisławy od Nawiedzenia NMP (z urodzenia Anny Podlesieckiej), która urodziła się 13 grudnia 1930 roku w Nowosielcach. Jako dziecko przeżyła II wojnę światową. Wraz z rodziną w 1940 została deportowana na Sybir. Po powrocie w nowe granice Polski rodzina osiedliła się w okolicach Łodzi. W wieku 17 lat Anna, odkryła w sobie powołanie do wyłącznej służby Bożej. W 1947 wstąpiła do zakonu w Kłodzku. Pierwszą profesję jako s. Maria Stanisława złożyła 2 lipca 1950 roku. We wspólnocie zajmowała się wypiekiem komunikantów i opłatków świątecznych. Pełniła też inne obowiązki, jak posługa w Radzie Wspólnoty. Jednak najgorliwiej, dopóki mogła, wypełniała swe zobowiązanie adoracji Najświętszego Sakramentu. Miała piękny głos, którym służyła wspólnocie i ubogacała liturgię. Bardzo kochała swoje powołanie i była za nie wdzięczna Panu Bogu.
Historia z długą deską, zarówno na podłodze, jak i zawieszoną między dachami, doskonale ilustruje, jak różne sytuacje mogą wywoływać w nas strach. Choć deska jest ta sama, perspektywa zmienia wszystko. Lęk staje się narzędziem, które może nas paraliżować i ograniczać nasze działania. Tak jak w życiu, gdzie nowe wyzwania mogą wydawać się przerażające, ale ich pokonanie otwiera przed nami nowe możliwości.
Przeszłość często niesie ze sobą bagaż, który może nas przytłaczać, ale warto pamiętać, że trudne doświadczenia mogą prowadzić do przemiany. Historia Jacques’a Fescha, który w celi więziennej przeżył nawrócenie i odnalazł wiarę, jest tego dowodem. Nawet w najtrudniejszych chwilach Bóg może działać, przynosząc dobro z pozornie negatywnych sytuacji.
Widok pustej Bazyliki św. Piotra robi duże wrażenie
Siostra Francesca Battiloro przeżyła największą niespodziankę swojego życia w wieku 94 lat, z których 75 lat spędziła jako wizytka za klauzurą. „Poprosiłam Boga: 'Chcę spotkać się z papieżem'. I tylko z Nim! Nikt inny... Myślałam, że to niemożliwe, ale to Papież przyszedł się ze mną spotkać. Wygląda na to, że kiedy Go o coś proszę, Pan zawsze mi to daje...”. Podczas pielgrzymki z grupą z Neapolu, s. Francesca Battiloro, siostra klauzurowa modliła się dzisiaj w Bazylice św. Piotra, gdy nagle spotkała papieża.
Zakonnica, która wstąpiła do klasztoru w wieku 8 lat, złożyła śluby w wieku 17 lat, w czasie, gdy jej życie było zagrożone z powodu niedrożności jelit. Dziś opuściła Neapol wczesnym rankiem z jednym pragnieniem: przeżyć Jubileusz Osób Chorych i Pracowników Służby Zdrowia w Watykanie. Wraz z nią przyjechała grupa przyjaciół i krewnych. Poruszająca się na wózku inwalidzkim i niedowidząca siostra Francesca - urodzona jako Rosaria, ale nosząca imię założyciela Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny św. Franciszka Salezego, który, jak mówi, uzdrowił ją we śnie - chciała przejść przez Drzwi Święte Bazyliki św. Piotra. Biorąc pod uwagę jej słabą kondycję, pozwolono jej przeżyć ten moment całkowicie prywatnie, podczas gdy na Placu św. Piotra odprawiano Mszę św. z udziałem 20 000 wiernych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
