Ks. Paweł Gabara: Jest Pan jednym ze 76 strażaków grupy HUSAR, która na początku lutego była w Turcji, gdzie doszło do trzęsienia ziemi. Proszę nam powiedzieć coś więcej o działalności grupy ratowniczej?

Bryg. Bartosz Majchrzak: Miałem zaszczyt być w gronie strażaków, którzy polecieli do Turcji, by po trzęsieniu ziemi ratować ludzi. Grupa HUSAR stworzona jest z specjalistycznych grup poszukiwawczo-ratowniczych ulokowanych w Poznaniu, Łodzi, Gdańsku, Warszawie, Wałbrzychu, Krakowie, Nowym Sączu i Jastrzębiu Zdroju. Tworzymy zespół, który przeszedł specjalistyczne szkolenia i zazwyczaj uczestniczy w akcjach ratowniczych, które odbywają się w skrajnie trudnych warunkach, również poza granicami naszego kraju.

Kiedy pojechaliście do Turcji, to co was – ratowników na miejscu zaskoczyło lub wręcz przeraziło?

Kiedy wylądowaliśmy na lotnisku, już widzieliśmy zniszczenia, jednakże nie były one tak dramatyczne jak w miejscach, w których pracowaliśmy. Docelowo mieliśmy udać się do miasta Adiyaman, leżącym na północnym-wchodzie, jednak w trakcie drogi, w miejscowości Besni, nasz autokar został zatrzymany przez tłum ludzi, którzy rozpaczliwie prosili o pomoc. Do ich miasta bowiem nie dotarli wówczas jeszcze żadni ratownicy. Po uzyskaniu zgody od przedstawicieli rządu tureckiego, którzy dowodzili akcją ratowniczą w związku z trzęsieniem ziemi, zostaliśmy w Bestni, i tam rozpoczęliśmy pracę.

Jak wygląda przygotowanie się do takiej wyprawy?

Wszystko, co jest nam potrzebne do funkcjonowania podczas akcji ratowniczej, jest zabierane z Polski. Sprzęt ratowniczy i logistyczny: namioty, w których mieszkamy i w których znajduje się sztab, wyżywienie, zapas wody, sprzęt medyczny, sprzęt elektroniczny. Jesteśmy samowystarczalni, ponieważ mamy ze sobą wszystko, co jest nam niezbędne do tej trudnej pracy i przeżycia przez siedem dni.

Czy prawdziwym obrazem, który widzieliśmy, był ten, kiedy pokazano ludzi jak gołymi rękoma odgruzowywali zawalone domy?

Dokładnie tak, jednakże należy zaznaczyć, że żadne ujęcia telewizyjne nie są w stanie oddać ogromu tragedii z jakim spotkaliśmy się na miejscu. Do czasu przybycia ratowników własnymi siłami odrzucali gruz wszędzie tam, gdzie mogli przebywać żywi ludzie. Budynki, które uległy całkowitemu lub częściowemu zawaleniu miały po kilka pięter, więc gruzowiska były ogromne. A uwolnienie uwięzionych pod gruzami ludzi wymagało podniesienia dużych i ciężkich elementów konstrukcyjnych przy użyciu specjalistycznego sprzętu. By to zobrazować, proszę sobie wyobrazić, że ulega zawaleniu blok na jednym z łódzkich osiedli, a właściwie piętra składają się od góry do dołu w harmonijkę. Tak to wyglądało, kiedy dojechaliśmy na miejsce.

Jak natrafiliście na pierwszą żyjącą osobę?

Zanim przystępujemy do pracy, musimy się upewnić, że pod zawaliskiem jest żyjący człowiek. Zazwyczaj wykorzystujemy do tego sprzęt elektroniczny, robimy nasłuch I przeszukujemy gruzowisko z wykorzystaniem psów ratowniczych. Warto wiedzieć, że psi nos jest niezastąpiony w poszukiwaniu człowieka. Kiedy już mamy pewność, że pod gruzami jest żyjący człowiek, pozostaje nam wykonać często długi i pracochłonny dostęp, aby go ewakuować.

Co czuje ratownik, kiedy idzie po człowieka, którego życie jest zagrożone?

Motywację, by tego człowieka odszukać i uratować. W każdym przypadku jest to wyścig z czasem, tym bardziej, że w Turcji nocą temperatura spadała poniżej zera, co stanowiło również wielkie zagrożenie dla ludzkiego życia. Jesteśmy dumni, że udało nam się uratować dwanaście osób, w tym troje dzieci. Za każdą z tych osób jest kilka lub kilkanaście godzin walki o jej odnalezienie i uwolnienie spod gruzów. Jednego z mężczyzn wydobyliśmy po 16 godzinach od lokalizacji, a ostatnią osobę uratowaliśmy po 21 godzinach walki o jej życie. Trud i ciężar pracy jest wielki, ale i wielka jest satysfakcja z odnalezionego żywego człowieka.

Z czym, jako zespół, wracacie z akcji ratowniczej w Turcji?

Zapewne z bagażem kolejnych doświadczeń i obrazem ludzkiej tragedii, którą zapewne wszyscy będziemy pamiętać do końca życia. Z twarzami ludzi, których uratowaliśmy, i którzy wyrażali nam wdzięczność za udzielone wsparcie i pomoc. Z zaufaniem do kolegów, z którymi pracowaliśmy i z dobrze spełnionym obowiązkiem. Jesteśmy przecież strażakami, a to nie tylko zawód, ale także pasja i powołanie.

Mł. bryg. Bartosz Majchrzak jest członkiem 14-osobowej grupy łódzkich strażaków, która prowadziła akcję ratowniczą w Turcji