Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, ale to od nas zależy, co zrobimy z naszym życiem - mówi Anna Zadrożna,
19-latka z XX LO im. Powstańców Warszawy na Pradze Południe

Wojtek Żejmo jest reprezentantem Warszawy w eliminacjach ogólnopolskich Konkursu Ośmiu Wspaniałych. Ma 14 lat, uczeń II klasy Gimnazjum nr 3 im. Jana Pawła II. Jest niepełnosprawny. W dzieciństwie przeszedł porażenie mózgowe. - Dawali mu cztery lata życia, kazali nam zamknąć dziecko w domu, by spokojnie czekało na swój koniec - opowiada pani Jolanta, mama Wojtka. Dziś chłopiec cierpi wprawdzie na zanik mięśni, jest bardzo słaby i porusza się na wózku inwalidzkim, ale mimo to prowadzi aktywne życie. - Wychowujemy go tak, by mógł być w kontakcie z innymi ludźmi. Wojtek jest towarzyski, ma wielu kolegów i przyjaciół. Nie jest skoncentrowany na sobie, dlatego może przyciąga do siebie innych - tłumaczy mama Wojtka.

To miło zrobić dobry uczynek

W szkole chłopiec jest członkiem samorządu uczniowskiego, zajmuje się problemami integracji uczniów niepełnosprawnych ze zdrowymi. Pomagał w zorganizowaniu Gimnazjady Papieskiej, w której dzieci musiały na przykład w biegu odgadnąć obrazek albo jakieś przysłowie, a całej grze sędziowały osoby niepełnosprawne. Wojtek brał też udział w tzw. Ulicy Integracyjnej: wykonał prace plastyczne na aukcje i sprzedawał przed szkołą kalendarze na rok 2000 z napisem: Ulica integracyjna. - Sprzedałem wszystkie - oznajmia z dumą. Dochód z imprezy był przeznaczony dla dzieci niepełnosprawnych. Swą nagrodę natomiast, jaką otrzymał za udział w imprezie, oddał dzieciakom z domu dziecka. - To miło zrobić dobry uczynek, pomaganie innym przynosi radość, daje mi zadowolenie. Kiedy ktoś się cieszy, to ja razem z nim - mówi.
Jest też współautorem gazetki szkolnej Integracyjka. - Ostatnio napisałem artykuł o Konkursie Ośmiu Wspaniałych i wszyscy w szkole chętnie czytali - mówi Wojtek. Za pisaniem jednak nie przepada. Bo nie jest humanistą. Woli raczej przedmioty ścisłe, marzy o tym, by zostać informatykiem. - Mam w domu komputer, teraz tworzę właśnie stronę internetową. Bardzo mnie to fascynuje - mówi z pasją.

Wyróżnieni

Pozostali uczestnicy konkursu, którzy pochodzą z Warszawy, a więc: Małgorzata Kłodowska z Wawra, Kamila Cichocka z Pragi Południe, Marcin Grzybowski z Rembertowa, Piotr Kociszewski z Ursusa, Dagmara Krauze z Woli, Aleksy Malaski z Pragi Północ, Małgorzata Wilkosz z Mokotowa, do eliminacji ogólnopolskich nie przeszli. Ale otrzymali atrakcyjne nagrody: bilet do Rzymu i medale. Na Jubileuszowym 10. stołecznym finale konkursu "Ośmiu Wspaniałych" w Teatrze Narodowym wręczyli je młodym ludziom: Hanna Gronkiewicz-Walz, która od początku towarzyszy edycjom konkursu, i prof. Andrzej Zoll. Młodzi wyróżnieni zostali m.in. za pomoc osobom starszym, udzielanie bezpłatnych korepetycji kolegom, odwiedzanie chorych dzieci w szpitalu, organizowanie akcji charytatywnych i pracę z osobami niepełnosprawnymi. Podczas stołecznego finału wyróżnienie otrzymała też inicjatorka przedsięwzięcia, Joanna Fabisiak. Kard. Józef Glemp wręczył jej medal upamiętniający pielgrzymkę Jana Pawła II do ojczyzny. Otrzymała też dyplom w kształcie serca od współpracowników i dotychczasowych laureatów konkursu.
Joanna Fabisiak: - Chciałam promować dobro, wydawało mi się, że gdy młodzi z całej Warszawy wezmą się za ręce i powiedzą "nie" złu, to zwyciężą. I udało się. Dzisiaj działamy w całej Polsce. Jest 140 klubów Ośmiu i kilka tysięcy ludzi zaangażowanych w ich działalność.
Hanna Gronkiewicz-Waltz: - Wierzę, że młodzież jest dobra, złe nawyki natomiast czerpie od dorosłych. Dobro trudniej tylko wypromować, jest ciche i niewidoczne.

By innym też było lepiej

Utarło się, że laureaci konkursu bądź ci uczestnicy, którzy zostali nagrodzeni, angażują się później w działalność Fundacji: Świat na Tak.
Kasia Chryciuk, uczennica III klasy liceum ekonomicznego w Warszawie, pracuje w biurze Fundacji, organizuje wiele imprez, choćby Mikołajki dla dzieci. Jednocześnie zajmuje się trzydziestoletnią dziewczyną, chorą na stwardnienie rozsiane. - Gdy do niej przyjeżdżam po prostu rozmawiamy - mówi. Wcześniej opiekowała się dziewczynką, która czekała na przeszczep nerek i wątroby. Jej koleżanka, Ola Szlęzak, studentka IV roku Pedagogiki i Resocjalizacji zajmuje się chorym na autyzm, trzyletnim Adasiem. Wykonuje z nim ćwiczenia manualne, uczy go raczkować, a ostatnio - nawet grać na flecie. Przedtem miała podobne doświadczenia, bo odwiedzała chorego na autyzm Marcina. Na początku w ogóle nie mogła nawiązać z nim kontaktu, ale potem, stopniowo, powoli zaczynał rozumieć poszczególne słowa, rozpoznawał nawet kolory i litery.
Inny z wolontariuszy, Paweł Kowalewski, student I roku lingwistyki stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego, jeździ do domu dziecka pod Warszawą. - Najmłodsi traktują mnie jak kogoś bliskiego, siadają na kolana, chętnie rozmawiają. To bardzo miło pomagać tym maluchom - mówi. I dodaje po chwili: - Jest mi w życiu dobrze, zapragnąłem więc, by innym też było lepiej - mówi. I postanowił zostać wolontariuszem. W siedzibie Fundacji pracuje także na komputerze, przykleja znaczki do kopert, projektuje plakaty.

Co zrobimy z naszym życiem

Gdy tylko Joanna Fabisiak stworzyła program wychowawczy "Młodzieżowy Wolontariat", podkreślała, że chodzi w nim o pracę młodych ludzi w grupie rówieśniczej. - W pracy z młodymi wolontariuszami trzeba planować działania perspektywiczne. Podejmowane działania mogą być duże albo całkiem symboliczne, nie ma to większego znaczenia wychowawczego, powinny być jednak planowane i wykonywane w długiej perspektywie czasowej - mówi. Obserwowała kiedyś dorastanie jednej z wolontariuszek, obarczonej trudnymi doświadczeniami domowymi. Przyszła do Klubu Ośmiu Wspaniałych jako kilkunastoletnia dziewczynka, zamknięta, przestraszona i chyba dość leniwa. Dziś prowadzi swą małą grupę samopomocową. Nadal nie bierze na siebie zbyt wiele, ale wykonuje swoje obowiązki perfekcyjnie. Wspierana przez kolegów rozmowami w grupie, chwalona i akceptowana, wywiązywała się z obowiązków coraz lepiej. - Dziś można powiedzieć, że wygrała walkę ze sobą - podkreśla pani Joanna.
Jej zdaniem, młodzież poproszona o pomoc potrzebującym reaguje żywiołowo i spontanicznie. Są łzy, obietnice i zobowiązania na całe życie. Im sytuacja cięższa, tym deklaracje gorętsze. Potem jednak przychodzi szara codzienność: klasówki, zły nastrój, spowszednienie sytuacji chorego lub potrzebującego. Bywa, że trudno wykrzesać energię, by znów pójść z pomocą. Skutecznym sposobem jest wsparcie grupy rówieśniczej, która jest najlepszym oparciem w chwili zniechęcenia. Tym bardziej, że w życiu "Wspaniałych" są chwile nietypowe: w ubiegłym roku na przykład Wspaniali Warszawy pojechali do Rzymu.
- Przeżyłam niezapomniane chwile w moim życiu. Przede wszystkim ze względu na spotkanie z Ojcem Świętym - mówi Joanna Dobosz, 17-latka z LO przy Zespole Szkół nr 2 na Mokotowie. Inna z uczestniczek, Anna Zadrożna, 19-latka z XX LO im. Powstańców Warszawy na Pradze Południe wyznaje: - Ten wyjazd umocnił mnie w tym, że warto robić to, w co się wierzy - nawet kiedy trzeba iść pod prąd, nawet kiedy inni oceniają cię krytycznie. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, lub aż ludźmi, ale to od nas zależy, co zrobimy z naszym życiem.