Co pan sobie myśli? Jak pan traktuje swoją żonę?!” – takie słowa, wypowiedziane podniesionym głosem, usłyszał mój kolega w sklepie od ekspedientki, kiedy dowiedziała się, że oczekuje z żoną narodzin piątego dziecka. Nie jest to odosobniony przypadek agresji wobec rodziców, którzy mają więcej niż dwoje lub troje dzieci. Przyczyn takich reakcji może być wiele. Wśród nich – także głos sumienia, które mówi, że hojne otwarcie się na dar życia jest możliwe i – co więcej – może dawać poczucie sensu i spełnienia.

Kolejny raz toczy się gorąca dyskusja w parlamencie i mediach na temat aborcji. Racjonalne argumenty są wypierane przez emocjonalne reakcje. To dlatego, że przeciw aborcji przemawia rozum, wiara, a nawet biologia kobiety. Gdy zabieram głos w mediach społecznościowych, spotykam się z opinią, że nie mam żony i dzieci, dlatego powinienem milczeć w tym temacie. Gdybyśmy mieli się wypowiadać tylko w sprawach, w których mamy osobiste doświadczenie, to lekarze mogliby interweniować tylko w przypadku chorób, z którymi sami się zmagają, na temat szacunku dla cudzej własności mogliby się wypowiadać tylko złodzieje i policjanci, a o śmierci swoje opinie wyrażaliby umarli. Kościół, a w nim księża, mają misję głoszenia Ewangelii życia danej przez Boga. Zabieramy głos w sprawie aborcji również dlatego, że mamy świadomość jej skutków – rany na duszy i na historii życia kobiet (rzadziej mężczyzn). Mówimy w imieniu tych, którzy cierpią w milczeniu. Święta Gianna Beretta Molla, która oddała swe życie w 1962 r., by ocalić swoją najmłodszą córkę – Giannę Emanuelę, napisała: „Każde powołanie jest powołaniem do macierzyństwa, fizycznego, duchowego, moralnego. Bóg złożył w nas instynkt życia. Kapłan jest ojcem, siostry zakonne są matkami, matkami dusz. Biada tym młodym ludziom, którzy nie przyjmują powołania do rodzicielstwa”. Niestety, do aborcji często przyczynia się mężczyzna, który zamiast wziąć odpowiedzialność za kobietę i dziecko – dezerteruje. Dlatego nikt nie może pozostać biernym obserwatorem dyskusji. Potrzeba zatem odwagi i przypomnienia, że do przyjmowania Komunii św. mają prawo ci, którzy trwają w łasce uświęcającej. Osoby sprzeciwiające się nauczaniu Kościoła w kwestii obrony życia – zwłaszcza w parlamencie i mediach – są zgorszeniem, kiedy przystępują do Komunii św.

Obrona godności człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci nie tylko wynika z nauczania Kościoła katolickiego, chrześcijaństwa lub innych religii, ale jest sprawą człowieczeństwa. Zaświadczają o tym także ludzie, którzy nigdy nie byli związani z Kościołem, a nawet są wrogo do niego nastawieni. Niewierzący lekarz żydowskiego pochodzenia – dr Bernard Nathanson, odpowiedzialny za ok. 70 tys. aborcji, w tym własnego dziecka, stał się obrońcą życia na podstawie przesłanek naukowych. Z kolei niemiecka pisarka feministyczna Karin Struck, która prowadziła „wyzwolony” tryb życia i miała dzieci z różnymi mężczyznami, oprzytomniała dopiero po aborcji. Swoją historię opisała w książce pt. Widzę moje dziecko we śnie. Wydanie polskie ukazało się z dedykacją dla Jana Pawła II. Nathanson i Struck, którzy szli drogą rozumu stojącego na straży życia, odnaleźli drogę do wiary i Kościoła.

Obrona życia prowadzona przez Kościół jest realizowana przez: głoszenie słowa Bożego, katechezę, działania organizacji pro-life, udział w marszach dla życia, podejmowanie duchowej adopcji dziecka poczętego, świadectwo we własnym środowisku, pomoc rodzinom wielodzietnym, wsparcie domów samotnej matki i „okien życia”, a także pomoc osobom cierpiącym z powodu syndromu postaborcyjnego przez modlitwę, spowiedź, a w razie konieczności – terapię psychologiczną.