Kilka tygodni temu na indywidualną konsultację zgłosiła się do mnie zatroskana mama z 10-letnią córką. Dziewczynka jakiś czas temu zaczęła mieć problemy ze snem, trudności z koncentracją i objawy silnego napięcia emocjonalnego. Mama powiedziała: „Ona ciągle się czymś martwi, boi się... pyta, czy wojna z Ukrainy nie przyjdzie do nas. Nie umiem jej uspokoić i już nie wiem, co robić”.

W dalszej części rozmowy okazało się, że to sama mama stresuje się sytuacją za wschodnią granicą i każdego dnia sprawdza wiadomości, które stały się źródłem cichego stresu u niej samej. Usłyszałam: „Zaraz na początku wojny przyjęliśmy do domu rodzinę z Ukrainy, zaczęliśmy im pomagać, martwić się o pozostałych na Wschodzie i szukać im pracy. Stali się częścią naszego życia i nawet nie wiem, jak doszło do tego, że ta wojna stała się coraz częstszym tematem naszych rozmów przy stole w obecności dzieci. I jakoś tak zostało, że teraz każdego dnia śledzimy z mężem doniesienia ze Wschodu”.

I dopiero kiedy ta kobieta powiedziała te kilka bardzo kluczowych dla mnie zdań o sobie i mężu, pojawiło się pytanie: komu najpierw trzeba pomóc – mamie czy córce?