W wypełnionej świątyni dostojnie i radośnie brzmiał śpiew chóru i wszystkich zgromadzonych, wyrażający radość i dumę. Podniosłość tej chwili podkreślała pięknie odnowiona i udekorowana świątynia, poczty sztandarowe miejscowych szkół im. Jana Pawła II w Lipnicy Dolnej i im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Jaśle-Gamracie, OSP z Lipnicy Dolnej, Koło Gospodyń Wiejskich i Liwoczanie w ludowych strojach.
Obecni byli także kapłani, którzy pochodzą z tej parafii, jak i ci, którzy w niej pracowali, oraz kapłani z dekanatu Brzostek. Wzruszającą dla wszystkich uczestników chwilą było poświęcenie i odsłonięcie tablicy upamiętniającej pierwszego proboszcza i budowniczego kościoła ks. prałata Stanisława Ulaszka, któremu towarzyszył śpiew ułożonej przez parafian pieśni: „Dąbrówko, Dąbrówko”. Zawarte w niej zwrotki w skrócie ukazały dzieje parafii i wyraziły wdzięczność pierwszemu proboszczowi.
Dziękczynienie płynęło przede wszystkim do Boga, za żyjących i zmarłych dobrodziejów i fundatorów świątyni, ale i nadal będzie ono płynąć za żyjących i zmarłych. Wśród licznych darów ołtarza, ofiarowanych parafii, ksiądz biskup i Ojciec Święty Leon XIV otrzymali duchowy kwiat margaretki, jako zobowiązanie do modlitwy za nich do końca ich życia.
Wspólnota przygotowywała się do tego wyjątkowego jubileuszu poprzez rekolekcje, które od 4 czerwca prowadził ks. dr Tomasz Kołodziej. To właśnie w Dąbrówce stawiał on swoje pierwsze kapłańskie kroki i o tej parafii napisał również książkę. Dostrzegaliśmy, jak historie naszego życia i parafii się wzajemnie przeplatają, dziękowaliśmy za to, co kształtuje parafię, a więc głoszone tutaj Słowo Boże, sprawowane sakramenty i świadczoną caritas oraz ofiarność na rzecz materialnego kościoła.
W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, która jest dniem odpustu parafialnego w rzeszowskiej katedrze, obchodziliśmy także 65-lecie święceń kapłańskich bp. Kazimierza Górnego, pierwszego biskupa rzeszowskiego.
Uroczystość odpustowa w tym roku zbiegła się z półwieczem erygowania parafii, którego dokonał bp Ignacy Tokarczuk 11 października 1975 r.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Studiowała na Politechnice Wrocławskiej. W zamian za notatki z matematyki jeden z kolegów zaproponował jej wyjazd na wspinaczkę niedaleko Jeleniej Góry. Jeden dzień pośród skał całkowicie odmienił jej życie. Tamto doświadczenie przewyższyło wszystkie dotychczasowe fascynacje. Wanda Rutkiewicz jako trzecia kobieta na świecie zdobyła Mont Everest. Brała wówczas udział w zachodnioniemieckiej wyprawie. Na szczyt najwyższej góry globu wchodziła po południu, 16 października 1978 roku. Pamiętna data. Podczas spotkania z himalaistką Jan Paweł II żartował: „Bóg chciał, że tego samego dnia weszliśmy tak wysoko”. Paradoksalnie wejście na wierzchołek ziemi w dniu, w którym Polak został papieżem, spowodowało nieoczekiwany efekt propagandowy. Czołówki polskich gazet mówiły przede wszystkim o jej sukcesie, by nieco usunąć w cień fakt wyboru na stolicę Piotrową papieża znad Wisły.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
