II niedziela zwykła: Iz 62, 1-5; 1 Kor 12, 4-11; J 2, 1-12

„Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”

„Miłość Maryi ku bliźnim była świętą nie tylko w samem źródle, ale także w zewnętrznych objawach, a skutkiem jej były święte czyny. Oto zaledwie Maryja dowiedziała się, że Jej ciotka Elżbieta potrzebuje pomocy, idzie tam spiesznie, choć podróż była uciążliwą, i pełni wszelkie choćby najniższe posługi z poświęceniem córki a z uległością służebnicy. W Kanie widzi troskę nowożeńców i zaraz skłania się do Chrystusa Pana, mówiąc: Synu, wina nie mają. Później zapewne nieraz prowadziła do Zbawiciela chorych i nieszczęśliwych; a ile modlitw ofiarowała za grzeszników, ile łez za nimi wylała, policzyli chyba niebiescy Jej Dworzanie. Kiedy już wybiła godzina odkupienia, Ona stanęła pod krzyżem, by Syna swego, a z Nim i siebie ofiarować za ród ludzki; tak bowiem, mówią Ojcowie święci, umiłowała świat, że Syna swego wydała na śmierć i gotowa była własnymi rękoma przybić Go do krzyża, gdyby Ojciec Niebieski tego żądał. Zaprawdę, wielką jak morze była miłość Twoja, o Matko pięknej miłości!
Oto znowu wzór dla ciebie. Nie wystarczy dobrze życzyć bliźniemu, nie dosyć okazywać mu słowem przychylność, potrzeba nadto czynów świętych, jako upomina Apostoł: «Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą» (J 3, 18). A jakichże uczynków przede wszystkim Bóg wymaga? Miłosiernych, bo wszakże sam ogłosił przez Mojżesza: «Otwórz szczodrze dłoń bratu uciśnionemu lub ubogiemu na twej ziemi» (Pwt 15, 11), w Nowym zaś Zakonie dodał ustami Syna swego: «Bądźcie miłosierni, jako i Ojciec wasz jest miłosierny» (Łk 6, 36). Ojciec Niebieski miłuje wszystkie dzieci, lecz nie wszystkie jednakowo uposaża; owszem, daje niektórym małą bardzo miarę dóbr i pociech ziemskich, chce bowiem, aby jedne uświęcały się raczej cierpieniem, inne raczej miłosierdziem. Obejrzyj się tylko dookoła, jakże rozległe pole nędzy otwiera się przed twoim okiem; ileż na nim biednych, nie mających czasem kawałka chleba, ileż chorych, jęczących bez żadnej ulgi na lichym barłogu, ileż sierót i starców, pozostawionych bez wszelkiej opieki, ileż nieszczęśliwych, karmiących się łzami na każdy dzień. Nie zamykaj przeto dla nich twego serca i mieszka, ale czyń tyle dobrego, ile w twoim położeniu czynić możesz.
Najświętsza Maryja Panna nie tylko bliźnim dobrze czyniła, ale starała się, by ta miłość ich uświęciła. Cóż to na przykład ciągnęło ją do domu Zachariaszowego? Czy sama chęć usługiwania Elżbiecie? Nie - ale przede wszystkim ta myśl, że przyniesie tam z sobą Jezusa, a przez Niego uświęci całą rodzinę. Jakoż zaledwie pozdrowiła Elżbietę, aliści dzieciątko tejże zostało oczyszczone z grzechu pierworodnego i usprawiedliwione łaską Jezusową, sama zaś Elżbieta poznała w świetle Bożym tajemnicę Wcielenia i Boskie Macierzyństwo Maryi. Ile później darów i natchnień otrzymała cała rodzina za przyczyną Maryi, tego nikt nie wypowie; a to samo działo się i później i dzieje się dotąd, bo miliony dusz zawdzięczają Jej przyczynie swe nawrócenie lub uświęcenie.
Niechże i miłość twoja objawia się przede wszystkim jako troskliwość o zbawienie bliźnich. A cóż czynić w tym celu? Oto ratować grzeszników, oświecać nieumiejętnych, upominać błądzących, modlić się za wszystkimi, słowem, spełniać apostolstwo ciche, jak je spełniała Maryja. Obowiązek ten cięży przede wszystkim na kapłanach, rodzicach, nauczycielach i przełożonych, ale i reszta ludzi od niego nie wolna, bo wszakże wszyscy na to żyjemy, by uwielbiać Boga i rozszerzać królestwo Chrystusowe. Obowiązek to wielki, cóż bowiem po Bogu droższego nad duszę, dla której Zbawiciel krwi swojej nie szczędził; obowiązek miły Bogu, ratować bowiem grzeszników jest to współpracować z Bogiem w zbawianiu dusz; obowiązek tym ważniejszy dzisiaj, że tysiące tych dusz idzie na zgubę. Spojrzyj tylko po świecie, jaka to powódź ciemnoty, błędu i grzechu zalewa świat, a na mętnych jej falach unoszą się nieszczęsne rozbitkowie, by za chwilę pogrążyć się w toni strasznej, bo wiecznej; jako więc, gdy ktoś ze statku wpada w morze, inni żeglarze spieszą na ratunek i jedni rzucają deski lub liny, inni czym prędzej spuszczają łodzie: podobnie i ty ratuj, jak możesz, dusze ginące, czy pracą i pokutą, czy upomnieniem i nauką, czy przykładem i modlitwą”.
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Czytania duchowne o Najświętszej Pannie Maryi, Przemyśl 1904, s. 205-209)