Mała NIEDZIELA

O co pytają dzieci?

Ile Pan Bóg ma lat?
(pytanie trzylatka)
Pan Bóg nie ma żadnego wieku.
On się nie starzeje tak jak ludzie i nigdy się nie zmienia.

Modlitwa

Panie,
Ty jesteś przy mnie, gdy budzę się rano,
i jesteś przy mnie, kiedy wieczorem zasypiam.
Ty jesteś ze mną, kiedy bawię się, uczę, cierpię,
jesteś ze mną zawsze, kiedy spełniam
Twoją wolę.
Ty jesteś, Panie, ze wszystkimi,
którzy spełniają Twoją wolę, lecz jesteś także
blisko tych, którzy chcą żyć bez Ciebie.
Panie, chociaż Cię nie widzę, mówię do Ciebie
jak do przyjaciela, bo wierzę,
że jesteś zawsze ze mną.

Czy wiesz, co to znaczy?

Abel
Był drugim synem Adama i Ewy, bratem Kaina. Abel był pasterzem.
Pismo Święte opisuje nam wydarzenie, w którym obaj bracia składali Panu Bogu ofiary.
Ofiara Kaina nie została przyjęta.
Kain był tak rozgniewany z zazdrości, że zabił swego brata Abla.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Abraham
Żył na przełomie XIX / XVIII w. przed Chrystusem. Pan Bóg, powołując Abrahama na ojca narodu izraelskiego, zawarł z nim przymierze: obiecał mu ziemię, swoją opiekę oraz liczne potomstwo. Obiecał mu rówież syna. Abraham uwierzył Bogu i był Mu posłuszny. Abraham bardzo kochał swego Pana. Gdy Bóg zażądał od niego ofiary z jedynego syna Izaaka, był gotów to uczynić.
Bóg nie dopuścił jednak do złożenia tej ofiary, chciał jedynie sprawdzić wiarę Abrahama.

Oprac. na podstawie książki „Mały Słownik Zwrotów, Pojęć i Symboli Religijnych”

Nasza „Mała Niedziela”

Dzieci są naszą przyszłością. Zadaniem rodziców i wychowawców jest kształtowanie ich postaw, uwrażliwianie ich na dobro i piękno otaczającego nas świata.
Jako katolicy, mamy moralny obowiązek uczyć młodych ludzi, że każde działanie, każdy krok w ich życiu powinien być połączony z Bogiem.
Redakcja „Niedzieli w Chicago” pragnie w tym roku szkolnym rozpocząć cykl artykułów dla dzieci, specjalnie przygotowanych przez zespół katechetów, które - jak ufamy - będą przydatne dla rodziców, wychowawców i katechetów w ich codziennej pracy oraz przyczynią się do rozwoju duchowego naszych małych pociech. Mamy nadzieję, że ukazujące się tutaj bajki, wiersze, pytania, zagadki i inne wiadomości spotkają się z zainteresowaniem i zaciekawią najmłodszych czytelników „Niedzieli w Chicago”.
Naszym celem jest również zachęcenie dzieci do redagowania tej strony, dlatego organizowane będą konkursy rysunkowe czy poetyckie (z nagrodami!).
Nagrodzone prace ukażą się w naszej „Małej Niedzieli”. Kochane dzieci, piszcie do nas! Przysyłajcie swoje wierszyki, opowiadania, modlitwy, rysunki itd.
Tworząc tę stronę, pragniemy także nawiązać kontakt z katechetami polskich szkół w Chicago i okolicach, dla których drukowane będą propozycje katechez do wykorzystania na lekcjach religii. Zainteresowanych współpracą prosimy o kontakt z redakcją. W ten sposób będziemy mogli pomóc katechetom działającym w naszej archidiecezji.
Zachęcamy rodziców do czytania dzieciom - może zaraz po przyjściu z kościoła, a może wieczorem przed snem. Znajdźmy chwilę na lekturę i rozmowę ze swoimi pociechami. One potrzebują naszego zainteresowania i uwagi. Niech to będzie nasza wspólna „Mała Niedziela”.
Już w tym numerze dzieci znajdą coś dla siebie. Przeczytajcie koniecznie!

Redakcja „Niedzieli w Chicago”

Lis i winogrona

Pewnego dnia głodny lis przechodził koło krzewu winorośli. Dojrzałe winogrona zwisały kusząco, aż mu ciekła ślinka.
„One wyglądają tak smakowicie. Muszę zdobyć choć troszeczkę!” - postanowił. Podskoczył do góry, podskoczył jeszcze raz, usiłując je zerwać, ale grona wisiały za wysoko.
Krzycząc: „A niech to licho!” - znowu podskoczył, ale i teraz na próżno.
Choć się starał, nie udało mu się dosięgnąć winogron.
Zające i wiewiórki, które podglądały go przez krzaki, śmiały się: „Jeszcze się poczęstuj, ty niedobry lisie”.
Wyczerpany bezowocnym skakaniem, lis odszedł, tłumacząc się: „Ja wcale nie chcę tych winogron. Są zielone, kwaśne i w ogóle nie nadają się do jedzenia”.
Zwierzęta jeszcze długo naśmiewały się z lisa. Dlaczego lis się złościł? Czy powinien postąpić inaczej?

Morał:
Nie wstydź się przegrywać. Naucz się przyjmować niepowodzenia z godnością.

Oprac. na podstawie „Bajek” Ezopa

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.