Spośród czterech dekretów o cudach jeden dotyczy błogosławionej Nazarii Ignacii od św. Teresy od Jezusa (1889-1943), założycielki Instytutu Sióstr Misjonarek Krzyżowych Kościoła. Urodziła się 10 stycznia 1889 roku w Madrycie jako czwarte z jedenaściorga dzieci. Mając 9 lat w 1898 roku przystąpiła do Komunii Świętej i wraz z rodzicami wyemigrowała do Meksyku. Wróciła do Hiszpanii i tam w 1912 roku rozpoczęła nowicjat. 16 czerwca 1925 roku rozpoczęła starania związane z założeniem nowego zgromadzenia, a już 12 lutego 1927 roku założyła świecki Instytut Sióstr Misjonarek Krzyżowych Kościoła (łac. Instituo de las Misioneras Cruzadas de la Iglesia) w Oruro w Boliwii. Formalnie jednak Instytut został zatwierdzony 9 czerwca 1947 przez Piusa XII. Nazaria Ignacia March Mesa zmarła w opinii świętości 6 lipca 1943 roku w Buenos Aires. Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 27 września 1992 roku. Dekret ten oznacza, że niebawem zostanie ona kanonizowana.

Kolejne trzy dekrety dotyczą cudów do beatyfikacji:

Za wstawiennictwem Elżbiety Eppinger, założycielki Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Zbawiciela, ur. 9 września 1814 r. w Niederbronn (Francja) i tam zmarłej 31 lipca 1867 r.; Za wstawiennictwem Clelii Merloni, założycielki Instytutu Apostołek Najświętszego serca Jezusowego, ur. 10 marca 1861 roku w Forlì (Włochy), a zmarłej 21 listopada 1930 r. w Rzymie. Za wstawiennictwem Marii Krucyfissy od Miłości Bożej (w świecie: Maria Gargani; 23 XII 1892, Morra Irpino (dziś Morra De Sanctis-23 V 1973, Neapol), założycielki Zgromadzenia Apostołek Najświętszego Serca (Włochy).

Następne dwa dekrety dotyczą męczeństwa: Biskupa Piotra Claverie OP, ordynariusza Oranu oraz 18 towarzyszy zakonników i zakonnic zamordowanych z nienawiści do wiary w Algierii w latach 1894-1996.

Pierwszy z tej grupy – biskup Piotr Claverie, dominikanin (1938-96), był w latach 1981-96 ordynariuszem algierskiego Oranu. Zginął on wraz ze swym młodym kierowcą, muzułmaninem Mohamedem Bouchikhim w wyniku wybuchu samochodu-pułapki przed wejściem do domu biskupiego. W gronie pozostałych męczenników jest też siedmiu trapistów z klasztoru w Tibhirine, zamordowanych w maju tego samego roku przez terrorystów islamskich. Wszyscy wspomniani męczennicy w trudnym dla Algierii okresie zdecydowali się świadomie pozostać tam u boku swoich braci muzułmanów, wierni Chrystusowi i Kościołowi. Na styku różnych religii i kultur pragnęli dawać świadectwo pokoju i dialogu.

Drugi z dekretów o męczeństwie dotyczy Rumunki, Weroniki Antal, (7 grudnia 1935-24 sierpnia 1958), członkini Franciszkańskiego Zakonu Świeckiego, zamordowanej podczas próby gwałtu. W czasach dyktatury komunistycznej była aktywnie zaangażowana w życie swej parafii i złożyła prywatne śluby czystości, żyjąc jak zakonnica.

Dwa dekrety o heroiczności cnót dotyczą:

Włoskiego księdza Ambrosio Grittani (1907-1951) założyciela Oblatek św. Benedykta Józefa Labre,

A także francuskiej pisarki, Madeleine Delbrêl, nawróconej komunistki, która później stała się bardzo znaczącą postacią życia religijnego we Francji, autorką ważnych książek. Urodziła się Mussidan 24 października 1904, zaś zmarła w Ivry-sur-Seine 13 października 1964 r.