Katechizm Kościoła Katolickiego przestrzega wszystkich wierzących, że ateizm jest jedną z najpoważniejszych spraw doby obecnej (KKK 2123). Znamienne jest, że niewiara w istnienie Boga w starożytności i średniowieczu była bardzo rzadkim zjawiskiem. Filozofowie pogańscy, tacy jak Celsus, nie byli ateistami, którzy występowali przeciw chrześcijaństwu, dlatego że głosiło wiarę w Boga. Sami byli raczej skłonni zarzucać wyznawcom Chrystusa ateizm. Ich insynuacje są świadectwem swoistej pobożności, która jawi się nam bardzo dwuznacznie, ale na pewno nie może zostać nazwana ateizmem. Dzisiaj odrzucenie istnienia Boga to zjawisko tak powszechne, że nie bałbym się nazwać go plagą. Dlaczego tak się dzieje? Z pewnością odpowiedzialna za to staje się bezkrytyczna wiara w postęp i naukę, dla których idea Boga jest nierzadko „zacofanym mitem”. Odpowiedzialne jest często również przekonanie o absolutnej autonomii jednostki, która uznając istnienie wszechmocnego Boga, musiałaby podporządkować się wielu nakazom i normom. Współczesny ateizm ma jednak swą przyczynę także w tragicznych wydarzeniach, jakie przypadły w udziale ludzkości w XX w. Ich symbolem stało się Auschwitz. Dla wielu osób to potworne ludobójstwo jest podstawowym argumentem wykluczającym albo wszechmoc, albo dobroć Boga, a w konsekwencji często w ogóle Jego istnienie. „Jak Bóg mógłby na to pozwolić, gdyby naprawdę istniał?” - tak pyta niejeden współczesny ateista. Podobny wstrząs może wywołać w człowieku również czyjeś indywidualne nieszczęście, takie jak śmierć niewinnego dziecka czy matki pozostawiającej bez opieki małe potomstwo. Ateizm jest dla nas, chrześcijan, szczególnym wyzwaniem. Już tych kilka przykładowych sytuacji, które stają się źródłem odrzucenia Boga, powinno dać nam do myślenia i skłonić do rozważnego działania. Do walki z ateizmem nie wystarczą na pewno same tylko intelektualne dowody. Czyjaś niewiara w Boga nie powinna też wywoływać naszej złości i agresji. Św. Tomasz z Akwinu twierdził, ze istnienie Boga nie jest i nie może być dla człowieka czymś oczywistym. Za Pascalem warto odróżniać osoby, którym nie chce się Boga szukać, od tych, które szukają go z całych sił, a jednak nie mogą znaleźć. Do pierwszych nie przemówią zapewne żadne intelektualne argumenty i dowody. Takim osobom potrzeba osobistego doświadczenia, które da im poczucie, że tu, w ich codziennym życiu, brakuje im czegoś, czego o własnych siłach nie są w stanie odnaleźć. O doświadczeniu tym wspomina Platon, gdy w „Uczcie” opisuje człowieka żyjącego na ziemi jako „połowę”, która szuka swej brakującej „części”. Platoński człowiek jest istotą niepełną, pragnącą samodopełnienia, świadomą, że jest tylko fragmentem siebie samego. Obudzić tę świadomość w innych ludziach będziemy mogli tylko wtedy, gdy sami okażemy się ludźmi pragnącymi z całych sił Boga. Istotami tęskniącymi do Królestwa Bożego, a nie w pełni zadowolonymi z siebie, obywatelami tego świata, potrafiącymi „ustawić się w życiu” i „walczyć o swoje”. Dla ludzi szukających Boga, ale nie potrafiących w Niego uwierzyć ze względu na jakieś tragiczne wydarzenia - czy to społeczne, czy jednostkowe - najlepszą pomocą z naszej strony będzie zapewne intelektualna uczciwość. Powinniśmy mieć odwagę przyznać, że i dla nas zło w świecie jest tajemnicą, a „Boże milczenie” trudną niekiedy próbą. Ateista, który bezskutecznie zmaga się o prawdę i sens, a w ten sposób pragnie i szuka Boga, zasługuje na nasz szacunek i głębokie współczucie. Nasza delikatność i życzliwość może być balsamem dla jego umęczonej duszy, a być może również drogowskazem, który doprowadzi go kiedyś do Chrystusa. Na koniec tych krótkich rozważań warto wspomnieć jeszcze, że konstytucja Gaudium et spes przestrzega wierzących, iż sami mogą przyczyniać się do szerzenia ateizmu. Dzieje się tak wtedy, gdy skutkiem „braków w ich własnym życiu religijnym, moralnym i społecznym (...) raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii”. Ateizm jest dla nas wszystkich wyzwaniem, które stawia nam pytanie o naszą własną wiarę, o jej głębię i autentyczność. Walka z nim nie może oznaczać pogardy dla żadnego człowieka, lecz musi się wiązać z coraz większą miłością bliźniego, w tym również ateisty.