Jakość wspólnoty Kościoła zależy od właściwej proporcji między jej dwoma fundamentalnymi składnikami: duchownymi oraz świeckimi. Zbyt dominująca obecność biskupów, kapłanów, diakonów, osób życia konsekrowanego grozi klerykalizmem. Przesadna zaś aktywność laikatu skutkuje zeświecczeniem
Dom, w którym osoby niepełnosprawne są gospodarzami
2019-07-08 14:06
Fundacja im Brata Alberta
Urszula Starzycka
W 1989 roku, w niewielkich Radwanowicach, wsi położonej 25 km od Krakowa, w świeżo wybudowanym domu na ziemi należącej wcześniej do Zofii Tetelowskiej, zamieszkali pierwsi podopieczni powstałej zaledwie 2 lata wcześniej Fundacji im. Brata Alberta. I tak zaczęło się dzieło, które trwa i wzrasta do dzisiaj. Obok tego pierwszego Domu Norweskiego w niedługim czasie stanął Dom Śląski, a nieco ponad dekadę później Dom Przyjaciół. Te trzy budynki stworzyły Schronisko dla Osób Niepełnosprawnych, jednostkę macierzystą Fundacji, która rozrosła się na całą Polskę.
Centralnym wydarzeniem obchodów jubileuszu trzydziestolecia Schroniska dla Osób Niepełnosprawnych była uroczystość Dnia Patrona Fundacji, św. Brata Alberta, którą świętowano 18 czerwca. Spotkanie rozpoczęło się Mszą Świętą poprowadzoną przez bp. Damiana Muskusa, od wielu lat wspierającego działania na rzecz osób niepełnosprawnych. W wygłoszonej homilii nakreślił on słuchającym piękny portret świętego, który zdecydował się dzielić swój los z potrzebującymi. Jak stwierdził, Brat Albert "był mistrzem obdarzania miłością, której zawsze w swoim sercu miał w nadmiarze". Przypominając początki organizacji bp Muskus wspomniał śp. Zofię Tetelowską, Stanisława Pruszyńskiego, a także ks. kard. Franciszka Macharskiego, ojca chrzestnego Fundacji, który towarzyszył jej w najważniejszych, ale też najtrudniejszych momentach. Biskup podkreślił, że ideą Schroniska, jak i całej Fundacji jest nie tylko danie schronienia osobom niepełnosprawnych, ale zagwarantowanie im przestrzeni, gdzie będą mogły czuć się bezpieczne, potrzebne i gdzie będą mogły się rozwijać. Ma to być „dom, w którym będą czuli się gospodarzami, a nie przypadkowymi gośćmi”.
Po Eucharystii poświęcona została figura Chrystusa Frasobliwego oraz kopia figury Matki Boskiej z Żuromina, wykonane i podarowana Fundacji przez twórcę ludowego Ryszarda Rabeszkę z Prabut. W dalszej części imprezy wręczone zostały pamiątkowe medale dla osób od lat współpracujących ze Schroniskiem. Wyróżnienia odebrali m.in. przedstawiciele władz samorządowych, gmin, Starosta Krakowski przedstawiciele Zakładu Karnego z Trzebini, skąd do Radwanowic przyjeżdżają osoby w ramach odbywanej kary, darczyńcy oraz reprezentanci instytucji wspierających działalność domu na co dzień. Nie zabrakło również podziękowań i życzeń dla Fundacji oraz jej prezesa, ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, która ma przed sobą kolejne wyzwanie, jakim jest budowa czwartego domu w Radwanowicach.
Reklama
Kiedy już wszystkie nagrody zostały wręczone, a na scenę wjechał tort w towarzystwie głośnego „Sto lat”, zebranym gościom zaprezentowali się mieszkańcy Schroniska, przedstawiając jego historię. Po nich wystąpili niepełnosprawni artyści z dalekiej Gruzji, zaproszeni do Polski dzięki pomocy Senatu RP. Na koniec Lidia Jazgar, krakowska artystka, dobra dusza i Przyjaciółka osób niepełnosprawnych zaśpiewała nowopowstały hymn Fundacji, skomponowany specjalnie z okazji przeżywanego jubileuszu. W parku wokół budynków Schroniska czekały na gości liczne atrakcje, wśród których miło mogli spędzić resztę dnia.
Schronisko dla Osób Niepełnosprawnych opiekuje się obecnie 84 osobami. W grudniu 2018 r. został poświęcony kamień węgielny pod budowę nowego, czwartego domu, który ma stanąć w Radwanowicach.
Przebaczenie to jedno z największych i najtrudniejszych wymagań, jakie stawia nam wiara chrześcijańska. Gdyby istniało jedno słowo wyrażające sedno chrześcijańskiego przesłania, byłoby nim niewątpliwie słowo : „przebaczenie”.
slonme/pl.fotolia.com
Mamy przebaczać: naszym wrogom, nieprzyjaciołom, tym, którzy nas skrzywdzili, a nawet tym, którzy zadali nam cierpienie. Jak bardzo jest to trudne, dobrze o tym wiemy. Codziennie jednak wypowiadamy słowa modlitwy: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” (por. Mt 6, 12).
Podstawą przebaczenia jest odkupienie. To znaczy, że dobry Bóg wyzwolił nas z niewoli grzechu i zła. Przez grzech, który oddzielił ludzkość od Boga, wszyscy zasłużyli na potępienie. Ale w Jezusie Chrystusie – Odkupicielu człowieka – Bóg okazuje nam miłosierdzie, darowuje nam nasze długi. Ten akt przebaczenia wiele kosztuje. Krzyż Chrystusa jednak pokazuje jasno, że Pan Bóg nie przebacza grzechów, za które grzesznik nie żałuje, których nie pragnie naprawić. Przebaczenie nie polega na udawaniu, że zło nie istnieje, na zapominaniu o złu.
Przebaczyć to znaczy, pamiętając zło, stawić czoło całej jego odrazie, to znaczy żałować za nie i pokutować. Przebaczenie to wyrzeczenie się zarówno uraz, jak i pragnienia ich wyrównania (zemsty). Na poziomie emocji przebaczenie oznacza zanik osobistych animozji, pretensji, a na poziomie konkretnych działań oznacza anulowanie długu czy sprawiedliwej kary. Jezus stawia warunek: jeśli prosisz Boga o przebaczenie, musisz przebaczyć tym, którzy cię skrzywdzili. Na zakończenie Modlitwy Pańskiej, zawartej w Ewangelii według św. Mateusza, Jezus mówi wprost: „Jeśli bowiem darujecie ludziom ich przewinienia, to również i wam daruje Ojciec Niebieski” (6, 14-15).
Przebaczenie nie oznacza pobłażliwości wobec zła, zgorszenia czy wyrządzonej krzywdy. Wyjście z dobrą wolą naprzeciw komuś, kto nas skrzywdził, wymaga wielkiej siły ducha, wewnętrznej wolności, a przede wszystkim wymaga głębokiej i żywej wiary. Aby naprawdę szczerze wyznać: „przebaczam ci!”, na przykład wobec żałującego swych czynów mordercy bliskiej osoby, trzeba mieć wielką motywację, która płynie z wiar. Trzeba mieć wiarę, aby powiedzieć: „przebaczam Ci!”. To jest siła i odwaga!.
„Przebaczenie oczyszcza mnie, nie zaś mojego winowajcę. Przebaczenie oczyszcza z pragnienia odwetu” (ks. Józef Tischner). Wydaje się ono niejako sprzeczne z rozumem, bo ten zawsze będzie się sprzeciwiał, będzie szukał odwetu, wyrównania krzywd. Dlatego przebaczenie w gruncie rzeczy jest dziełem serca, a nie rozumu.
Przebaczenie w praktyce nie jest prostym gestem, nad którym potrafimy zapanować. Ono jest drogą, procesem wyzwalania się, którego nie możemy podjąć inaczej, jak tylko współdziałając z łaską Bożą. Najważniejsze jest nasze zdecydowanie się na przebaczenie, nasze: „chcę przebaczyć”. To jest punkt wyjścia do dalszej pracy nad przebaczeniem, które stopniowo ma ogarnąć nasze serce.
Ono jest trudne, ale możliwe. Zdolność przebaczenia jest oznaką naszej wielkości i duchowej siły. Jesteś wielki, gdy potrafisz przebaczyć.
Fragmenty pochodzą z książki: ks. Jarosław Grabowski „Przewodnik dla pytających o wiarę” wyd. Edycja św. Pawła, Częstochowa 2014 Zobacz
21 listopada pod hasłem „Dlaczego Prymas Tysiąclecia? Co zawdzięczamy kard. Stefanowi Wyszyńskiemu?” w Domu Arcybiskupów Warszawskich odbędzie się pierwsza debata z cyklu „Myśląc z Wyszyńskim”.
Łukasz Krzysztofka
Debaty odbywać się będą w każdy trzeci czwartek miesiąca - w ramach przygotowań do beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego - i poświęcone będą nauczaniu Prymasa Tysiąclecia. Poruszane na nich będą także aktualne tematy będące wyzwaniami dla człowieka, społeczeństwa i Kościoła.
Spotkania będą miały charakter otwarty i będą odbywały się z udziałem ekspertów, w tym historyków i biografów. Każda debata przebiegać będzie według podobnej formuły. Rozpocznie ją krótkie wprowadzenie, po którym uczestnicy wysłuchają 20-minutowego wykładu przygotowanego przez głównego prelegenta. Następnie głos zabiorą dwaj inni prelegenci, a po ich wystąpieniach przewidziano dyskusję z możliwością zadawania pytań z sali. Na zakończenie debatę podsumują prelegenci.
W ramach cyklu „Myśląc z Wyszyńskim” przewidziano siedem debat. Pierwsze spotkanie odbędzie się 21 listopada 2019 roku o godzinie 18.00. Wezmą w nim udział: prof. dr hab. Antoni Dudek, prof. dr hab. Jan Żaryn oraz dr Ewa Czaczkowska.
W kolejnych miesiącach poruszane będą następujące tematy:
Grudzień 2019: „Rodzina. Wyzwania i szanse współczesnej rodziny”.
Styczeń 2020: „Prawda antropologiczna: mężczyzną i kobietą zrodził ich”.
Luty 2020: „Czas to miłość”.
Marzec 2020: „Praca – przymus czy szansa?”.
Kwiecień 2020: „W służbie dobra wspólnego. Polityka, naród, państwo”.
Maj 2020: „Nigdy jeden przeciw drugiemu. Kard. Karol Wojtyła i Prymas Stefan Wyszyński – komplementarność charyzmatów”.
Organizatorem debat jest Archidiecezja Warszawska we współpracy z Uniwersytetem Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Papieskim Wydziałem Teologicznym w Warszawie, Instytutem Prymasa Wyszyńskiego, Mt5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego oraz Centrum Myśli Jana Pawła II.
Spotkania będzie można na żywo oglądać w internecie na stronie www.archidiecezja.warszawa.pl oraz kanale YouTube - https://youtu.be/Vn7gLDFgwn8
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
