Reklama

Geniusz kobiety w budowie świata

Co cenią sobie kobiety w prowadzeniu własnej firmy? Samodzielność, większe zarobki, rozwój zawodowy, samorealizację i satysfakcję. Analizując wyniki badań stwierdzono, że właśnie w Polsce w okresie transformacji, kobiety najczęściej traciły pracę i to one były zmuszone do większej aktywności na własny rachunek.

Niedziela wrocławska 47/2007

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Od szeregu lat rola kobiet w społeczeństwie jest podnoszona jako ważny problem w wielu krajach. W Polsce, szczególnie po transformacji systemu, coraz częściej w różnych gremiach zaczęto zajmować się analizą sytuacji zawodowej kobiet oraz ich szansami i kłopotami na ścieżce kariery. W starych krajach Unii Europejskiej badaniami na temat pozycji kobiet w nauce, polityce, czy biznesie od lat zajmuje się wiele ośrodków naukowych. Dyskusje na temat kobiecej roli rozumianej jako suma oczekiwań, jakie wobec nich ma społeczeństwo, zataczają coraz szersze kręgi. Tematyczne konferencje ostatnio zaczęto organizować również w Polsce i nie ominęły one też uczelni Wrocławia. W tym roku odbyły się dwie międzynarodowe konferencje: jedna na temat pozycji kobiet w naukach ścisłych i technicznych na Uniwersytecie Wrocławskiem, druga o roli kobiet w przedsiębiorczości na Politechnice Wrocławskiej.
Na konferencji FemStart, która odbyła się w Politechnice Wrocławskiej, przedstawiona została analiza przedsiębiorczości Polek na tle kobiet z innych krajów. Wyniki są zaskakujące. Polki są zdecydowanie najbardziej przedsiębiorcze w Europie. Wg badań dr Ewy Lisowskiej z SGH kobiety stanowią w Polsce 35% ogółu przedsiębiorców (dla porównania w Niemczech 27%, w Szwecji 25%). Udział pracujących na własny rachunek wśród ogółu zatrudnionych kobiet wynosi 15% (mężczyzn 23%).
Kobiety będące właścicielkami firm w blisko 50% mają 45 lat lub więcej. Są dobrze wykształcone (56% ma co najmniej średnie wykształcenie, a wśród pracodawczyń 83% - najczęściej to ekonomistki, inżynierowie, humanistki, technicy). Z przeprowadzonych badań dodatkowo wynika, że 52% dorosłych Polek twierdzi, że lepiej jest prowadzić własną firmę niż być zatrudnionym na etacie. Im młodsze kobiety, tym częściej wybór pada na własną firmę, np. aż 70% w grupie od 18 do 24 lat.
Ciekawe jest też zagadnienie dotyczące roli kobiet w środowisku o najwyższym poziomie wykształcenia. W Polsce studiuje więcej kobiet (56%) niż mężczyzn. Wybierają one nie tylko kierunki humanistyczne, ale również nauki ścisłe i techniczne. Jednak na niemal wszystkich uczelniach w kraju na karierę naukową decyduje się mniejsza grupa kobiet, a tytuł profesora otrzymuje zaledwie jedna kobieta na pięciu mężczyzn. Polska i tak jest w grupie krajów o najwyższym udziale kobiet na stanowiskach profesorów (19-20%), podczas gdy średnia w Unii Europejskiej wynosi około 15%, a np. w Austrii czy Belgii nie osiąga nawet 10%. Również zmiany, jakie odbywają się na uczelniach polskich pokazują, że kobiety coraz częściej sięgają po najwyższe godności akademickie i tak w 2005 r. po raz pierwszy kobieta została rektorem polskiego uniwersytetu i to największego - Uniwersytetu Warszawskiego - prof. Katarzyna Chałasińska-Macukow.
Na uczelniach Wrocławia przeprowadzona analiza dla sześciu największych uczelni miasta (UWr, PWr, UPrzyrodniczy, AM, AE i AWF) wykazała: brak kobiet wśród rektorów, wśród prorektorów stanowią one 23%, ale bardzo mały jest udział kobiet wśród dziekanów (11%) i dyrektorów instytutów (13%). Analiza potwierdziła wyraźną tendencję spadkową udziału kobiet wraz z kolejnymi stanowiskami: 55% - doktorantek, 51% innych nauczycieli akademickich, 40% adiunktów, 23% profesorów.
Podsumowując tę analizę, można stwierdzić, że obecność kobiet czynnych zawodowo w społeczeństwie wzrasta. Pozytywne zmiany w aktywności kobiet są zauważalne nie tylko w przedsiębiorczości, polityce ale również w najwyższych godnościach akademickich. Te trendy powinny wspierać działania młodych kobiet wstępujących na ścieżkę kariery zawodowej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ten, który umiłował Słowo

Niedziela Ogólnopolska 39/2016, str. 30

[ TEMATY ]

wspomnienia

Św. Hieronim/Lucas van Leyden

Św. Hieronim

Św. Hieronim

30 września w liturgii wspominamy św. Hieronima (347-420). To doktor Kościoła zachodniego. To człowiek, bez którego tytanicznej pracy być może nie byłoby kultury europejskiej

Najbardziej znane powiedzenie św. Hieronima: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”, bywa często przytaczane, cytuje je nawet Sobór Watykański II w konstytucji „Dei verbum” (nr 25). Ten święty żyjący na przełomie IV i V stulecia był znany ze swojego porywczego temperamentu, ale i wielkiej pokory. Był niedościgłym erudytą władającym wieloma językami w mowie i piśmie, m.in. znał hebrajski i grecki – w pierwszym z nich w przeważającej mierze napisano Stary Testament, a w drugim Nowy.
CZYTAJ DALEJ

Św. Hieronim - „princeps exegetarum”, czyli „książę egzegetów”

Niedziela warszawska 40/2003

„Księciem egzegetów” św. Hieronim został nazwany w jednym z dokumentów kościelnych (encyklika Benedykta XV, „Spiritus Paraclitus”). W tym samym dokumencie określa się św. Hieronima także mianem „męża szczególnie katolickiego”, „niezwykłego znawcy Bożego prawa”, „nauczyciela dobrych obyczajów”, „wielkiego doktora”, „świętego doktora” itp.

Św. Hieronim urodził się ok. roku 345, w miasteczku Strydonie położonym niedaleko dzisiejszej Lubliany, stolicy Słowenii. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym Strydonie, a na specjalistyczne studia z retoryki udał się do Rzymu, gdzie też, już jako dojrzewający młodzieniec, przyjął chrzest św., zrywając tym samym z nieco swobodniejszym stylem dotychczasowego życia. Następnie przez kilka lat był urzędnikiem państwowym w Trewirze, ważnym środowisku politycznym ówczesnego cesarstwa. Wrócił jednak niebawem w swoje rodzinne strony, dokładnie do Akwilei, gdzie wstąpił do tamtejszej wspólnoty kapłańskiej - choć sam jeszcze nie został kapłanem - którą kierował biskup Chromacjusz. Tam też usłyszał pewnego razu, co prawda we śnie tylko, bardzo bolesny dla niego zarzut, że ciągle jeszcze „bardziej niż chrześcijaninem jest cycermianem”, co stanowiło aluzję do nieustannego rozczytywania się w pismach autorów pogańskich, a zwłaszcza w traktatach retorycznych i mowach Cycerona. Wziąwszy sobie do serca ten bolesny wyrzut, udał się do pewnej pustelni na Bliski Wschód, dokładnie w okolice dzisiejszego Aleppo w Syrii. Tam właśnie postanowił zapoznać się dokładniej z Pismem Świętym i w tym celu rozpoczął mozolne, wiele razy porzucane i na nowo podejmowane, uczenie się języka hebrajskiego. Wtedy też, jak się wydaje, mając już lat ponad trzydzieści, przyjął święcenia kapłańskie. Ale już po kilku latach znalazł się w Konstantynopolu, gdzie miał okazję słuchać kazań Grzegorza z Nazjanzu i zapoznawać się dokładniej z pismami Orygenesa, którego wiele homilii przełożył z greki na łacinę. Na lata 380-385 przypada pobyt i bardzo ożywiona działalność Hieronima w Rzymie, gdzie prowadził coś w rodzaju duszpasterstwa środowisk inteligencko-twórczych, nawiązując przy tym bardzo serdeczne stosunki z ówczesnym papieżem Damazym, którego stał się nawet osobistym sekretarzem. To właśnie Damazy nie tylko zachęcał Hieronima do poświęcenia się całkowicie pracy nad Biblią, lecz formalnie nakazał mu poprawić starołacińskie tłumaczenie Biblii (Itala). Właśnie ze względu na tę zażyłość z papieżem ikonografia czasów późniejszych ukazuje tego uczonego męża z kapeluszem kardynalskim na głowie lub w ręku, co jest oczywistym anachronizmem, jako że godność kardynała pojawi się w Kościele dopiero około IX w. Po śmierci papieża Damazego Hieronim, uwikławszy się w różne spory z duchowieństwem rzymskim, był zmuszony opuścić Wieczne Miasto. Niektórzy bibliografowie świętego uważają, że u podstaw tych konfliktów znajdowały się niezrealizowane nadzieje Hieronima, że zostanie następcą papieża Damazego. Rzekomo rozczarowany i rozgoryczony Hieronim postanowił opuścić Rzym raz na zawsze. Udał się do Ziemi Świętej, dokładnie w okolice Betlejem, gdzie pozostał do końca swego, pełnego umartwień życia. Jest zazwyczaj pokazywany na obrazkach z wielkim kamieniem, którym uderza się w piersi - oddając się już wyłącznie pracy nad tłumaczeniem i wyjaśnianiem Pisma Świętego, choć na ten czas przypada również powstanie wielu jego pism polemicznych, zwalczających błędy Orygenesa i Pelagiusza. Zwolennicy tego ostatniego zagrażali nawet życiu Hieronima, napadając na miejsce jego zamieszkania, skąd jednak udało mu się zbiec we właściwym czasie. Mimo iż w Ziemi Świętej prowadził Hieronim życie na wpół pustelnicze, to jednak jego głos dawał się słyszeć od czasu do czasu aż na zachodnich krańcach Europy. Jeden z ówczesnych Ojców Kościoła powiedział nawet: „Cały zachód czeka na głowę mnicha z Betlejem, jak suche runo na rosę niebieską” (Paweł Orozjusz). Mamy więc do czynienia z życiem niezwykle bogatym, a dla Kościoła szczególnie pożytecznym właśnie przez prace nad Pismem Świętym. Hieronimowe tłumaczenia Biblii, zwane inaczej Wulgatą, zyskało sobie tak powszechne uznanie, że Sobór Trydencki uznał je za urzędowy tekst Pisma Świętego całego Kościoła. I tak było aż do czasu Soboru Watykańskiego II, który zezwolił na posługiwanie się, zwłaszcza w liturgii, narodowo-nowożytnymi przekładami Pisma Świętego. Proces poprawiania Wulgaty, zapoczątkowany jeszcze na polecenie papieża Piusa X, zakończono pod koniec ubiegłego stulecia. Owocem tych żmudnych prac, prowadzonych głównie przez benedyktynów z opactwa św. Hieronima w Rzymie, jest tak zwana Neo-Wulgata. W dokumentach papieskich, tych, które są jeszcze redagowane po łacinie, Pismo Święte cytuje się właśnie według tłumaczenia Neo-Wulgaty. Jako człowiek odznaczał się Hieronim temperamentem żywym, żeby nie powiedzieć cholerycznym. Jego wypowiedzi, nawet w dyskusjach z przyjaciółmi, były gwałtowne i bardzo niewybredne w słownictwie, którym się posługiwał. Istnieje nawet, nie wiadomo czy do końca historyczna, opowieść o tym, że papież Aleksander III, zapoznając się dokładnie z historią życia i działalnością pisarską Hieronima, poczuł się tą gwałtownością jego charakteru aż zgorszony i postanowił usunąć go z katalogu mężów uważanych za świętych. Rzekomo miały Hieronima uratować przekazy dotyczące umartwionego stylu jego życia, a zwłaszcza ów wspomniany już kamień. Podobno Papież wypowiedział wówczas wielce znaczące zdanie: „Ne lapis iste!” (żeby nie ten kamień). Nie należy Hieronim jednak do szczególnie popularnych świętych. W Rzymie są tylko dwa kościoły pod jego wezwaniem. „W Polsce - pisze ks. W. Zaleski, nasz biograf świętych Pańskich - imię Hieronim należy do rzadziej spotykanych. Nie ma też w Polsce kościołów ani kaplic wystawionych ku swojej czci”. To ostatnie zdanie wymaga już jednak korekty. Od roku 2002 w diecezji warszawsko-praskiej istnieje parafia pod wezwaniem św. Hieronima.
CZYTAJ DALEJ

Bp Przybylski do księży: musicie być kapłanami nadziei

2024-09-30 18:29

[ TEMATY ]

kapłaństwo

nadzieja

bp Andrzej Przybylski

BP KEP

Bp Andrzej Przybylski

Bp Andrzej Przybylski

Owce nie pójdą za pasterzem, który nie ma nadziei. I dlatego ten Rok Jubileuszowy jest nam kapłanom bardzo potrzebny, byśmy sobie na nowo uświadomili nadzieję, za którą idziemy, bo ona zawieźć nas nie może, bo miłość Boża jest rozlana w naszych sercach cokolwiek działoby się na świecie - powiedział bp Andrzej Przybylski, który przewodniczył Mszy św. w Narodowym Sanktuarium św. Józefa z okazji Diecezjalnego Dnia Świętości Kapłańskiej.

Kapłani z diecezji kaliskiej rozpoczęli Dzień Świętości Kapłańskiej w katedrze św. Mikołaja w Kaliszu. Konferencję formacyjną wygłosił bp Andrzej Przybylski, a po niej księża mieli możliwość skorzystania z sakramentu pokuty i pojednania oraz prywatnej adoracji Najświętszego Sakramentu.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję