Reklama

Większym ryzykiem jest rodzić się niż umrzeć

Niedziela sosnowiecka 9/2008

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Niepełnosprawność to słabość, ograniczenie psychofizyczne uniemożliwiające pełnię fizycznego, psychicznego i duchowego funkcjonowania. Rozpatrywana jest na wielu płaszczyznach jednak, gdy dotknie dziecko wydaje się być jeszcze boleśniejsza i trudniejsza do zaakceptowania. Mieszkańców naszej diecezji, podobnie, jak całej polskiej społeczności nie omija problem niepełnosprawności. Na szczęście, w ostatnich latach temat ten przestał być tematem tabu. Wręcz przeciwnie - wychodzi się na pomoc ludziom dotkniętym jakimikolwiek ograniczeniami. Powstają urządzenia umożliwiające im łatwiejsze funkcjonowanie, ośrodki rehabilitacyjne, szkolno-wychowawcze, świetlice socjoterapeutyczne, zespoły szkół specjalnych, istnieją grupy wsparcia dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin. W opiekę nad chorymi włącza się także Kościół. Parafie naszej diecezji, zgromadzenia zakonne oraz Caritas diecezjalna w różnym zakresie i na różnych płaszczyznach wychodzą naprzeciw ludzkiemu nieszczęściu, w sposób szczególny zaś troską obejmują chore, niepełnosprawne dzieci.

Sens i cel

Pragnieniem każdego rodzica oczekującego narodzin swojego dziecka jest udany poród i zdrowe potomstwo. Kiedy dowiadują się, że na świat przyjdzie dziecko niepełnosprawne, doznają prawdziwego szoku. Zadręczają się pytaniem: Dlaczego ich to spotkało? Szukają przyczyny nieszczęścia. Nieraz zastanawiają się nawet, co zrobić z takim dzieckiem? Urodzić, nie urodzić, wziąć do domu czy może oddać do jakiegoś zakładu? Odbierając przyjście na świat dziecka niepełnosprawnego w kategoriach kary, każdy pyta: Za co? Co złego zrobiliśmy? Na te pytania nie ma jednoznacznej i w pełni satysfakcjonującej odpowiedzi. Niekiedy próba jej poszukania daje pewne ukojenie. Tutaj pomocna jest wiara. Grażyna Bednarczyk z Jaworzna, matka bliźniaków z zespołem Downa, kiedy dowiedziała się jeszcze przed urodzeniem dzieci o ich chorobie, pytała: - Dlaczego to nas spotkało, dlaczego dwoje? Wtedy usłyszała od męża: - Może nikt nie chciał tych dzieci, a Pan Bóg wiedział, że je przyjmiemy i dlatego nam je dał? Zrozumiała wówczas, że Bóg tak chciał... - W końcu największego skarbu nie powierza się przypadkowym ludziom. W tym zawsze jest sens i cel - podkreśla p. Grażyna. Z perspektywy czasu, gdy umacnia się więź uczuciowa z dzieckiem pytania: „Za co?”, „Dlaczego my?” - przestają być takie ważne. Istotniejszym staje się problem: Jak mogę pomóc mojemu dziecku, co zrobić, by dać mu jak największą szansę na godne życie? Co mogę zrobić, aby było szczęśliwe? W imię miłości rodzice przezwyciężają trudności i poświęcają wszystko, by przystosować dziecko do życia, bo jak powiedział ks. Jan Twardowski: „Większym ryzykiem jest rodzić się niż umrzeć”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Zamiast Italii - Holandia

Wśród rodziców dzieci niepełnosprawnych znany jest opis przeżycia związanego z pojawieniem się na świecie chłopca z zespołem Downa. Dzielna mama Emily Pearl Kingsley poddawała syna wszechstronnej rehabilitacji, sama wymyśliła wiele ćwiczeń usprawniających, a efekty, jakie osiągnęła, wzbudziły podziw i uznanie specjalistów, pomogły też innym ludziom, zrozumieć, jakie uczucia temu towarzyszą. - Dodała nam wiary, siły i nadziei - mówią rodzice 10-letniej Sylwii Pisarek z Sosnowca, która jest dzieckiem autystycznym. Emily pisze tak: „Oczekiwanie na przyjście dziecka na świat można porównać do planowania wspaniałej, wymarzonej podroży do Włoch. Kupujesz wtedy mnóstwo przewodników i piszesz cudowny plan. Zobaczysz Koloseum, posąg Dawida, popłyniesz wenecką gondolą. To wszystko jest bardzo ekscytujące. Po miesiącach przygotowań nadchodzi wreszcie ten wymarzony dzień, pakujesz bagaże i... ruszasz w drogę. Kilka godzin później samolot ląduje, a stewardesa, wchodząc na pokład, mówi: „Witajcie w Holandii. - W Holandii? - dziwisz się. - Co to znaczy? Przecież chciałam lecieć do Włoch, powinnam być teraz we Włoszech, całe życie marzyłam, aby zwiedzić Włochy! - Nastąpiła niespodziewana zmiana planów. Wylądowali Państwo w Holandii i muszą tutaj już pozostać. Nie ma powrotu.
- A więc musisz tu wysiąść, kupić nowe podręczniki, nauczyć się całkiem nowego języka. Spotkasz tu ludzi, których w innym przypadku nie miałabyś możliwości poznać. Fakt, to całkiem nowe miejsce. Z pewnością inne niż Włochy, może mniej atrakcyjne i pociągające, ale skoro już tu jesteś. Wciągniesz pierwszy haust powietrza i rozejrzysz się dookoła. Zaczniesz nagle zauważać, że w Holandii są oryginalne wiatraki, rosną łany przepięknych tulipanów i że to z Holandii, a nie z Włoch pochodzi Rembrandt. Gdy inni, których znasz będą wyjeżdżać i wracać z »twoich« wymarzonych Włoch, ty przez resztę życia będziesz mówić: - Tak, to tam właśnie miałam pojechać, tam planowałam być. I żal z tym związany pewnie nigdy nie minie, gdyż utrata marzeń jest najbardziej bolesna. Lecz jeśli spędzisz całe życie opłakując fakt, że nie dane ci było dotrzeć do Włoch, nie dostrzeżesz w pełni jak pięknym krajem może być Holandia”.

Powołani przez Boga

Praca z niepełnosprawnymi jest postrzegana jako bardzo ciężka. Kiedyś niepełnosprawnymi zajmowały się tylko zakony, dzisiaj w większości słabo finansowana służba zdrowia. Najtrudniejsza w tej pracy jest ludzka bezradność wobec ograniczeń i cierpienia. Najsilniejsza natomiast jest miłość, która każdego dnia wystawiana jest na ciężką próbę. Sytuacja rodziców, którym urodziło się dziecko niepełnosprawne, nie jest łatwa. Wymaga od nich ogromnego wysiłku psychicznego i fizycznego. Pojawienie się dziecka niepełnosprawnego w rodzinie to zasadnicza zmiana w sposobie i jakości jej funkcjonowania. To zmiana planów, marzeń, wyobrażeń o przyszłości. To także rezygnacja rodziców, rezygnacja na każdej płaszczyźnie. Rodzina przestaje być w pewien sposób samodzielna, gdyż dziecko wymaga opieki rozmaitych specjalistów, a bardzo często pomocy potrzebują też sami rodzice, aby móc oswoić się z jego ułomnością. O niepełnosprawności dzieci trudno jest mówić. Tutaj największym i najważniejszym darem jest dar całego siebie; poświęcenie i oddanie rodziców, którzy angażują się o wiele bardziej aniżeli w normalnej rodzinie, choć początkowo trudno dostrzec im rezultaty owego poświęcenia. Dzieci specjalnej troski są dziećmi szczególnymi, właśnie takimi, które wymagają - a wymagania rozwijają. Ich rodzice są o wiele bardziej świadomi swojej roli, znaczenia wychowania, procesów rozwojowych.
Cierpienie jest niezwykle trudne do przyjęcia przez człowieka. Najskuteczniejszą pomocą jest odwołanie się do Boga. Największy autorytet moralny naszych czasów, sługa Boży Jan Paweł II, podkreślał, że Bóg powołuje do życia każdą osobę niepełnosprawną i szczególnie o nią się troszczy.

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Watykański dyplomata: prostytucja nigdy nie powinna być postrzegana jako "godna" praca

2024-06-25 11:40

[ TEMATY ]

Watykan

Karol Porwich/Niedziela

Stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy Biurze Narodów Zjednoczonych i Instytucji Specjalistycznych w Genewie podczas 56. regularnego spotkania Rady Praw Człowieka ONZ zdecydowanie potępił wykorzystywanie kobiet i dziewcząt poprzez prostytucję. „Prostytucja jest poważnym naruszeniem ludzkiej godności i podstawowych praw człowieka” - powiedział w arcybiskup Ettore Balestrero.

Przedstawiciel Stolicy Apostolskiej sprzeciwił się w szczególności trywializowaniu tego zjawiska jako tzw. „pracy seksualnej”. "Prostytucja nigdy nie powinna być postrzegana jako `godna` praca" - powiedział abp Balestrero, wyjaśniając stanowisko Kościoła. Jest to raczej nadużycie kosztem głównie kobiet i dziewcząt, które znajdują się w sytuacji ubóstwa i wielkiej bezbronności i wierzą, że nie mają innych możliwości. "Ci, którzy wykorzystują takie ofiary, tacy jak syndykaty przestępcze, handlarze ludźmi i inni, tragicznie traktują te kobiety jedynie jako niewyczerpane źródło nielegalnego i haniebnego zysku" - podkreślił abp Balestrero.

CZYTAJ DALEJ

Paulini zapraszają na pielgrzymkowy szlak na Jasną Górę

2024-06-25 19:14

[ TEMATY ]

Jasna Góra

pielgrzymka

Karol Porwich/niedziela

- Jasna Góra nie ma wakacji - uśmiecha się rzecznik Sanktuarium o. Michał Bortnik i zapewnia, że paulini jak zawsze „z wielką gotowością otwierają drzwi Kaplicy Matki Bożej i bramy Jasnej Góry” przed „pątniczą rzeką”. Zakonnik podkreśla, że „po to tu jesteśmy, by ludzi prowadzić do Matki Najświętszej”. Paulini zapraszają na pielgrzymkowe szlaki, a te wiodą ze wszystkich zakątków Polski. Oprócz tych najbardziej tradycyjnych, sięgających początków istnienia częstochowskiego klasztoru, czyli pieszych, są i te dla rowerzystów, rolkowców czy pielgrzymów na koniach.

O. Bortnik zauważa, że patrząc na czerwcowe pielgrzymowanie, widać niejakie ożywienie. Są parafie, które po latach przerwy spowodowanej nie tylko pandemią, powracają do zwyczaju letnich „rekolekcji w drodze”. Teraz to specjalny czas dla Ślązaków. W czerwcu, a zwłaszcza lipcu nie ma prawie dnia, by na Jasną Górę nie przychodzili wierni z Górnego Śląska. Często jest to jeden dzień w drodze, jeden na Jasnej Górze i powrót pieszo. Niektórzy pozostają na Jasnej Górze nawet kilka dni. Do pielgrzymów pieszych dołączają wierni, którzy docierają autokarami, rowerami, a nawet biegiem.

CZYTAJ DALEJ

Bp Jezierski wydał edykt ws. procesu beatyfikacyjnego "doktor Oli"

2024-06-25 12:43

[ TEMATY ]

Aleksandra Gabrysiak

Adobe Stock

Edykt zawiadamiający o inicjatywie rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego lek. med. Aleksandry Gabrysiak - „doktor Oli” - wydał biskup elbląski Jacek Jezierski. Wcześniej nihil obstat na prowadzenie procesu udzieliła Dykasteria Spraw Kanonizacyjnych. Pozytywną opinię wyraziła również Konferencja Episkopatu Polski.

Bp Jezierski w swoim edykcie przypomina sylwetkę "doktor Oli" - Aleksandry Gabrysiak - świeckiej konsekrowanej, lekarki, opiekunki chorych, działaczki społecznej a także adopcyjnej matki, zamordowanej wraz z córką przez jedną z osób, której udzieliła wsparcia.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję