Aby ich dom też pachniał obiadem

Na wyposażenie domu dla dzieci z albinizmem potrzeba 70 tys. złotych. Zachęcamy do wsparcia projektu!

2020-07-18 22:48

Maria Fortuna- Sudor

W czasie konferencji Katarzyna Urban przybliżyła sytuację dzieci- albinosów w Tanzanii.

W czwartek, 16 lipca na konferencji prasowej Katarzyna Urban z Polskiej Fundacji dla Afryki przedstawiła dziennikarzom sytuację osób dotkniętych albinizmem w Tanzanii. Jak zauważyła, dla wielu Polaków, ten afrykański kraj kojarzy się z reguły z safari czy z wyprawami na Kilimandżaro. Tymczasem w jego wielu regionach ludzie umierają z głodu. Zaznaczyła, że szczególnie trudną sytuację mają dzieci – albinosi. Albinizm ( bielactwo) to brak pigmentu w skórze, włosach i tęczówce oka, co jest przyczyną wielu obrażeń spowodowanych przez słońce oraz jasne światło. U tych osób bardzo powszechne jest zaburzenie widzenia, a ponadto często występuje ryzyko rozwoju raka skóry.

- W Tanzanii częstotliwość występowania albinizmu wynosi 1: 1400 – poinformowała Katarzyna Urban i dodała: - Oficjalnie w tym kraju zarejestrowanych jest ok. 7 tys. albinosów, ale może ich być nawet do 17 tys. Zaznaczyła także, że wielu mieszkańców Tanzanii wierzy, iż albinizm to kara od Boga, a równocześnie panuje przekonanie, że części ciała albinosów mają magiczną moc, co czyni ich ofiarami napadów, ataków, doprowadzających do śmierci lub pozbawiania części ciała.

Aby zapewnić dzieciom dotkniętym bielactwem bezpieczeństwo, tanzański rząd kieruje je do zamkniętych ośrodków, w których nie mają oni szans na leczenie, rozwój i edukację. – Przykładem może być ośrodek w Buhangija, gdzie za drutem kolczastym mieszka ponad 400 zaniedbanych dzieci – opowiada Katarzyna Urban. Dodaje, że jedzą one co dzień tę samą breję, śpią po troje na jednym materacu lub na betonie. Nie mają szans na edukację, która zapewniłaby im zdobycie zawodu. Reakcją na ten problem stało się wybudowanie w Mwanza, staraniem m.in. polskich misjonarzy i organizacji dobroczynnych, domu dla kilkunastu najbiedniejszych dzieci. – Aktualnie w wybudowanym w marcu br. roku domu mieszka pięć dziewcząt, a jedną z nich jest Kabula - bohaterka filmu Martyny Wojciechowskiej "Ludzie duchy" – informuje Katarzyna Urban. Zaznacza, że ten dom ma być bezpiecznym schronieniem i szansą na rozpoczęcie normalnego, lepszego życia. Przywołuje opinię ks. Janusz Machoty (od ponad 20 lat pracującego w Tanzanii), który powiedział: „Gdy zobaczyłem, w jakich warunkach żyją te dzieci, że są jak w getcie, postanowiłem stworzyć im prawdziwy dom. Taki, w którym pachnie obiadem...”

Reklama

Budynek składa się z siedmiu dwuosobowych pokoi. Ma osobną strefę przeznaczoną dla dziewcząt i osobną dla chłopców. Jest już otwarty, ale brakuje w nim takich elementów jak; łóżka, krzesła, stoliki, szafy, meble do kuchni, lodówki czy pralki. Obliczono, że na umeblowanie i wyposażenie domu potrzeba ok. 70 tys. złotych. Polska Fundacja dla Afryki apeluje o pomoc i udział w zbiórce tej kwoty. Zapewnia, że w całości zostanie ona przekazana na ten cel. Więcej informacji oraz numer konta można znaleźć na: www.pomocafryce.pl.

Polska Fundacji dla Afryki działa na rzecz ochrony zdrowia mieszkańców tego kontynentu oraz poprawy ich warunków życia. Dotychczas ta organizacja pozarządowa wsparła ok. 170 projektów charytatywnych w Afryce.

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niedzielna Msza święta w sobotę

Niedziela łowicka 10/2004

Ks. Paweł Staniszewski

[ TEMATY ]

Msza św.

Bożena Sztajner/Niedziela

Nie tak dawno w czasie lekcji jeden z licealistów zapytał mnie w intrygującej go sprawie. „Proszę księdza, Kościół uczy, że jeżeli z ważnych powodów nie możemy iść do kościoła w niedzielę (np. idziemy na zabawę karnawałową trwającą do białego rana, lub będziemy musieli w niedzielę pracować) to powinniśmy to uczynić w sobotę wieczorem.

Takie uczestnictwo nie będzie pociągało konsekwencji grzechu. Niestety, coraz częściej słyszę, iż niektórzy moi znajomi, dla wygody, by mieć niedzielę tylko dla siebie, idą w sobotę, a nie w niedzielę na Mszę św. Czy jest to postawa słuszna, prawidłowa? W Piśmie Świętym czytamy, jak to Pan Bóg polecił świętować siódmy dzień, a nie szósty. Wyznaczył niedzielę na świętowanie, a nie sobotę wieczorem. Czy więc regularne uczestniczenie w niedzielnej Mszy św. w sobotę wieczorem nie jest nadużyciem?”

Otóż tytułem wstępu przypomnę, iż obowiązek uczestniczenia we Mszy św. wiąże katolika w sumieniu. Dobrowolne zaniedbanie uczestniczenia we Mszy św. w niedzielę jest grzechem śmiertelnym i powoduje zerwanie kontaktu z Bogiem. Wracając do kwestii dnia, którego powinniśmy świętować, zgodnie z poleceniem Boga Izraelici zobowiązani byli do świętowania szabatu czyli siódmego dnia, dnia Bożego odpoczynku po dokonanym dziele stworzenia. Jednak po Zmartwychwstaniu Chrystusa, które miało miejsce w pierwszym dniu tygodnia (w niedzielę), rozpoczął się nowy etap w historii zbawienia. Etap ten jest czasem nowego stworzenia. I właśnie ten dzień nowego stworzenia, bo zostało ono zapoczątkowane Zmartwychwstaniem i umocnione zesłaniem Ducha Świętego też w niedzielę, obchodzimy jako najważniejsze święto każdego tygodnia. Świętujemy niedzielę, jako pierwszy dzień tygodnia. Wyraźnie słyszymy to w II Modlitwie Eucharystycznej, w której kapłan wypowiada słowa: „Dlatego stajemy przed Tobą i zjednoczeni z całym Kościołem uroczyście obchodzimy pierwszy dzień tygodnia, w którym Jezus Chrystus Zmartwychwstał i zesłał na Apostołów Ducha Świętego”.

Kościół o sposobie spełnienia obowiązku uczestniczenia we Mszy św. wypowiada się w kanonie 1248 Kodeksu Prawa Kanonicznego w następujący sposób: „Nakazowi uczestniczenia we Mszy św. czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim, bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego”. Jak widać, kanon ten nic nie mówi na temat przyczyn naszej decyzji co do dnia uczestniczenia we Mszy św. Termin, w którym udamy się na Mszę św. - w sobotę wieczorem (lub inny dzień poprzedzający święto) czy też w sam dzień świąteczny - zależy tylko od nas. Tak więc z formalnego punktu widzenia wszystko jest w porządku. Każdy jednak medal ma dwie strony. Stąd warto w tym miejscu przypomnieć, na czym polega zadanie świętowania. Otóż do istoty chrześcijańskiego świętowania należy uczestniczenie w liturgicznym spotkaniu, które wielbi Pana, rozważa Jego słowa i umacnia się wzajemnym świadectwem wiary. Kościół od samego początku prosił swoje dzieci, aby pilnowały niedzielnej Eucharystii. Już około 108 r. pisał św. Ignacy z Antiochii: „Niechaj nikt nie błądzi. Ten, kto nie jest wewnątrz sanktuarium, sam pozbawia się Chleba Bożego.

Jeśli modlitwa wspólna dwóch zwykłych ludzi ma moc tak wielką, o ileż potężniejsza jest modlitwa biskupa i całego Kościoła! Kto nie przychodzi na zgromadzenie, ten już popadł w pychę i sam siebie osądził” (List do Efezjan 5,2-3). A dwie strony dalej dodaje św. Ignacy następujący argument: „Gdy się bowiem często schodzicie, słabną siły szatana i zgubna moc jego kruszy się jednością waszej wiary” (13,1).

Stąd jeśli z czystego wygodnictwa pomijamy Mszę św. w sam dzień świąteczny, nasze świętowanie stałoby się niepełne. To jest podstawowa racja, dla której winniśmy dążyć do zachowania niedzielnej Mszy św. Warto zobaczyć dla jakich powodów ludzie najczęściej rezygnują w ogóle z Mszy św. w niedzielę, przychodząc na nią w sobotę wieczorem. Wygodne wylegiwanie się w łóżku, oglądanie telewizji, wycieczka, goście, widowisko sportowe - to są dla nich w niedzielny dzień ważniejsze rzeczy, aniżeli uczestniczenie we Mszy św. Oczywiście, - zauważmy - że w takim przypadku nie mówimy o grzechu (bo przecież można przyjść na Mszę św. w sobotę). Pojawia się natomiast coś, co można nazwać apelem do naszego serca, do naszego sumienia, by nie wybierać tego, co łatwiejsze, ale to, co stosowne, co buduje wiarę naszą i wiarę całej wspólnoty. W przeciwnym razie można pokusić się o stwierdzenie, że wybierając to, co łatwiejsze, czyli sobotnią Liturgię, jakby w sposób pośredni dajemy dowód, iż uczestnictwo w Ofierze Chrystusa jest dla nas jakimś ciężarem, obowiązkiem, a nie radosnym spotkaniem przy stole na wspólnej uczcie.

Kiedy przeżywamy okres Wielkiego Postu, czas nawracania się, pracy nad sobą, podejmowania dobrych postanowień celem przybliżenia się do Boga i pogłębienia swej wiary, miłości, może warto byłoby podjąć trud podjęcia decyzji o prawdziwym świętowaniu niedzieli w połączeniu z uczestnictwem właśnie tego dnia w Eucharystii. Może będzie mnie to kosztować godzinę mniej snu, ale to przecież wszystko ad maiorem Dei gloriam - na większą chawałę Boga.

CZYTAJ DALEJ

Kard. Dziwisz: bądźmy ludźmi sumienia

2020-08-15 13:38

md
/Kraków (KAI)

[ TEMATY ]

kard. Stanisław Dziwisz

wniebowzięcie

Archidiecezja Krakowska

- Chrońmy pokój społeczny, unikając podziałów, złych i jątrzących słów i gestów, które ranią i dzielą – apelował kard. Stanisław Dziwisz w sanktuarium św. Jana Pawła II na Białych Morzach. Wieloletni sekretarz papieski odprawił tam Mszę św. w uroczystość Wniebowzięcia NMP.

Rozpoczynając Eucharystię kard. Dziwisz zapewnił o szacunku i modlitwie w intencji Wojska Polskiego, z biskupem polowym Józefem Guzdkiem, w patronalne święto Wniebowzięcia Matki Bożej. Przypomniał także o wydarzenia sprzed wieku, nazywane „Cudem nad Wisłą”, kiedy to „żołnierz polski stawił decydujący opór bolszewickiej nawałnicy ze Wschodu, zagrażającej nie tylko Polsce, ale całej Europie”. - W tym wydarzeniu okiem wiary dostrzegamy nadzwyczajną interwencję Bożej Opatrzności – stwierdził.

Podczas Mszy św. modlono się za „wszystkie sprawy Kościoła, ojczyzny i świata”. - Prośmy o pokój dla wszystkich narodów, a także o ustąpienie epidemii zagrażającej życiu i zdrowiu milionów ludzi na wszystkich kontynentach – zachęcał hierarcha.

W homilii kard. Dziwisz przypomniał, że trzy miesiące przed wspominanymi dzisiaj wydarzeniami, 18 maja 1920 roku, przyszedł na świat Karol Wojtyła – „człowiek, który po latach, jako papież, miał odegrać decydującą rolę w

ostatecznym uwolnieniu się przez Polskę i pozostałe kraje naszej części Europy z kajdan totalitarnej ideologii i systemu komunistycznego, narzuconego nam po II wojnie światowej przez te same siły”.

Przypomniał, że św. Jan Paweł II wzywał do „podtrzymywania pamięci tego wielkiego wydarzenia w dziejach naszego narodu i całej Europy”, jakim była zwycięska bitwa warszawska.

- Wspominamy dzisiaj to wydarzenie i dziękujemy Bogu za dar wolności i suwerenności. Ten dar jest jednocześnie zadaniem, bo nic nam nie jest dane raz na zawsze. Bóg liczy na naszą współpracę – mówił wieloletni sekretarz

papieża Polaka.

- Chrońmy przede wszystkim naszą osobistą wolność. Wystrzegajmy się zła i grzechu. Bądźmy ludźmi sumienia, ludźmi czystych i ofiarnych serc, wyzwalających się z pokusy egoizmu, wnoszących osobisty wkład w budowanie w nas i wokół nas cywilizacji miłości i dobra. Chrońmy pokój społeczny, unikając podziałów, złych i jątrzących słów i gestów, które ranią i dzielą. Przecież stać nas na szlachetność ducha – apelował.

CZYTAJ DALEJ

Reklama