W październiku w Warszawie "Dziedziniec dialogu"

"Dziedziniec dialogu" – wielka debata wierzących i ateistów, odbędzie się w od 10 do 13 października w Warszawie pod hasłem: "Wszyscy szukamy". Dyskusje o wierze i niewierze, relacjach nauki, kultury, społeczeństwa i wiary, o współodpowiedzialności za świat, a także modlitwa w warszawskich świątyniach – to najważniejsze punkty wydarzenia, które organizują Papieska Rada Kultury z jej przewodniczącym kard. Gianfranco Ravasim oraz Archidiecezja Warszawska i Centrum Myśli Jana Pawła II.

Już od połowy września odbywać się będą debaty "Twarzą w Twarz", zapowiadające "Dziedziniec". Miejscem spotkań będzie siedziba Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie, a zaproszeni do udziału w nich są młodzi reprezentanci środowisk opinii, takich jak Res Publica Nowa, Pressje, Więź, Fronda, Znak, Christianitas, Rebelya, Teologia Polityczna, Instytut Obywatelski, Fundacja Republikańska, Kultura Liberalna, Krytyka Polityczna. Tematy nawiązywać będą do trzech głównych debat - relacji wiary i nauki, wiary i kultury oraz wiary i społeczeństwa.

Sam Dziedziniec Dialogu rozpocznie się w czwartek 10 października na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego debatą "Po co nam dialog?". Swoją obecność potwierdził prezydent Bronisław Komorowski.

Reklama

Następnego dnia, w piątek 11 października przed południem, na Uniwersytecie Warszawskim o wierze i nauce będą dyskutować prof. Łukasz Turski, ks. prof. Michał Heller, prof. Piotr Węgleński oraz prof. Krzysztof A. Meissner.

Zaś po południu w Teatrze Polskim o wierze i kulturze rozmawiać mają Anna Karoń-Ostrowska, Ewa Lipska, Jacek Dukaj, Andrzej Mencwel i Andrzej Seweryn, a prowadzić spotkanie będzie publicysta i pisarz Jerzy Sosnowski. Debatę poprzedzi dwugłos wstępny przewodniczącego Papieskiej Rady Kultury kard. Gianfranco Ravasiego i Andrzeja Mencwela.

Kolejna debata "Wiara a społeczeństwo" będzie miała miejsce 12 października przed południem na Zamku Królewskim. Uczestniczyć w niej będą kard. Gianfranco Ravasi, założyciel Wspólnoty św. Idziego Andrea Ricardi, historyk Kościoła prof. Jerzy Kłoczowski, publicysta i socjolog Andrzej Zybertowicz, filozof Krzysztof Pomian i przewodniczący Fundacji Batorego Aleksander Smolar oraz Irena Lipowicz.

Reklama

W czasie trwania "Dziedzińca dialogu" wspólnoty - Taize, Wspólnoty Jerozolimskie, Chemin Neuf, Droga Neokatechumenalna - zapraszają na modlitwy w kościołach położonych przy ulicach Nowy Świat i Krakowskie Przedmieście.

Debaty będą transmitowane za pośrednictwem internetu. Efektem "Dziedzińca" ma być publikacja podsumowująca i archiwizująca całe wydarzenie, która zawierać ma także poradnik jak założyć u siebie w parafii filię "Dziedzińca dialogu".

"Dziedziniec dialogu" jest polską edycją realizowanego przez Papieską Radę Kultury "Dziedzińca pogan" - zapoczątkowanego w 2011 r., której pomysłodawcą był papież Benedykt XVI. Nawiązuje ona do dziedzińca Świątyni Jerozolimskiej, gdzie było zagwarantowane m. in miejsce dla pogan. Zadanie organizowania kolejnych spotkań papież powierzył przewodniczącemu Papieskiej Rady Kultury kard. Gianfranco Ravasiemu.

Warszawskie spotkanie przebiegać będzie pod zmienioną nazwą, ze względów na to, że w języku polskim słowo "poganie" może być odbierane w pejoratywny sposób. Także np. we Włoszech przyjęto nazwę "Dziedziniec ludów".

"Moim zdaniem, Kościół powinien być gotowy na rzetelny dialog z tymi, którzy byli w Kościele i odeszli oraz z niewierzącymi, którzy są otwarci – nie twierdzą, że mają gotowe odpowiedzi na wszystkie egzystencjalne pytania" - mówił w wywiadzie dla KAI kard. Kazimierz Nycz, gospodarz "Dziedzińca". - "Z myślą o takich właśnie ludziach organizujemy Dziedziniec dialogu; chcemy wyjść do ludzi, którzy czegoś szukają, stawiają sobie pytania i chcą rozmawiać".

Honorowy patronat nad "Dziedzińcem dialogu" objął prezydent Bronisław Komorowski, gospodarzami są kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski, abp Henryk Hoser, biskup warszawsko-praski oraz prezydent miasta Hanna Gronkiewicz-Waltz.

Przed wojną dom ten był własnością państwa Max und Adelheid Bahr. Po wojnie zmieniło się na tych ziemiach bardzo wiele. Miasto Landsberg znalazło się na terytorium Polski, zmieniając nazwę na Gorzów. W 1945 r. w budynku przy ul. 30 Stycznia przez pewien czas stacjonowali tam oficerowie radzieccy, później budynek był niezamieszkały. Przychylne wówczas dla Kościoła władze miasta Gorzowa oddały budynek na rezydencję administratora apostolskiego. Po opuszczeniu przez wojsko budynku jeszcze przez jakiś czas w piwnicy była kuchnia, ale korzystano z osobnego wejścia.

Zobacz zdjęcia: Dom Biskupów Gorzowskich

Pierwszy administrator apostolski na Ziemiach Zachodnich, ks. Edmund Nowicki, stał przed bardzo trudnym zadaniem zorganizowania życia Kościoła na obszarze 44229 km kw. Gorzów wydał mu się odpowiednim miejscem na siedzibę nowo tworzonej administracji apostolskiej. Tak wspomina moment objęcia rezydencji: „Dwa czy trzy dni przed uroczystością Chrystusa Króla postanowiłem pojechać do Gorzowa dla objęcia rezydencji. Oczywiście nie miałem żadnych mebli. Za krzesła służyły początkowo parapety okienne.” W całkowicie pustym domu (właściwie był tam jeden stół i jedno krzesło) ks. Nowicki zrobił sobie sypialnię na piętrze i tam urzędował. Pustki w krótkim czasie się zapełniły dzięki entuzjazmowi ludzi, którzy znosili co ładniejsze meble z całego miasta.

27 października 1945 r. w rezydencji nastąpiło otwarcie siedziby Kurii Biskupiej. Było to na dzień przed uroczystością Chrystusa Króla i ingresem ks. Nowickiego do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Gorzowie, czyli późniejszej katedry. Już w numerze 2. urzędowego pisma „Zarządzenia Administracji Apostolskiej Kamieńskiej, Lubuskiej i Prałatury Pilskiej” na str. 6 można było przeczytać, że administrator mieszka przy ul. 30 Stycznia 1 w Gorzowie, tam też mieści się Kuria Biskupia. Krótko później administracja apostolska pozyskała też przylegającą willę przy ul. 30 Stycznia 1a, gdzie na parterze zostało urządzone biuro kurialne. Z czasek kuria rozrastała się i brakowało tam już miejsca. 1 maja 1946 nastąpiło przeniesienie siedziby kurii na ul. Łokietka 17, a 15 października 1947 r. do ostatecznej siedziby na ul. Drzymały 36.

30 października 1950 r. rozpoczął pracę Sąd Duchowny administracji apostolskiej, który w początkowej fazie mieścił się również w budynku przy ul. 30 Stycznia 1 w Gorzowie.

Dom sługi Bożego

W gorzowskiej rezydencji po ks. Edmundzie Nowickim mieszkali kolejni administratorzy apostolscy: ks. Tadeusz Załuczkowski, ks. Zygmunt Szelążek, bp Teodor Bensch. Najdłużej jednak budynek przy ul. 30 Stycznia był domem bpa Wilhelma Pluty i przede wszystkim jako jego dom rezydencja biskupia w Gorzowie pozostaje w pamięci mieszkańców miasta i całej diecezji.

Ks. Wilhelm Pluta przyjechał do Gorzowa, do swojej rezydencji z Katowic-Załęża wcześnie rano 6 września 1958 r. Już 7 września, pod przewodnictwem kard. Stefana Wyszyńskiego, odbyła się jego konsekracja biskupia.

Okres rządów bpa Pluty pod wieloma względami był kluczowy dla historii Kościoła na Ziemiach Zachodnich. Swoją głęboką duchowością, gorliwością i zmysłem duszpasterskim bp Wilhelm wywarł ogromny wpływ na rozwój wiary na tych ziemiach.

To w okresie jego rządów miały miejsce wielkie obchody Millenium Chrztu Polski, z uroczystościami głównymi przy katedrze gorzowskiej z udziałem Episkopatu Polski 6 listopada 1966 r.

Był to także czas przekształcenia administracji apostolskiej w diecezje. 28 czerwca 1972 r. papież Paweł VI bullą „Episcoporum Polonia Coetus” ustanowił nowe diecezje na Ziemiach Zachodnich. Dotychczasowa administracja apostolska została podzielona na trzy diecezje: szczecińsko-kamieńską, koszalińsko-kołobrzeską i gorzowską, której stolicą pozostał Gorzów, biskupem bp Wilhelm Pluta, a jego siedzibą dom przy ul. 30 Stycznia 1. Bp Wilhelm mieszkał w nim aż do tragicznej śmierci w wypadku samochodowym na trasie Świebodzin – Krosno Odrzańskie 22 stycznia 1986 r.

Przeniesienie stolicy

W gorzowskiej rezydencji mieszkali też oczywiście biskupi pomocniczy: bp Jerzy Stroba, bp Ignacy Jeż, bp Paweł Socha i później bp Edward Dajczak. Od 1986 r. mieszkał w niej bp Józef Michalik, kolejny biskup diecezjalny.

To w okresie rządów bpa Michalika Ojciec Święty Jan Paweł II bullą „Coetus Poloniae Populus” 25 marca 1992 r. zatwierdził nowy podział administracyjny diecezji polskich. Diecezja gorzowska otrzymała wówczas nazwę zielonogórsko-gorzowska, a siedziba diecezji została przeniesiona do Zielonej Góry.

Konsekwencją bulli papieskiej była wielka przeprowadzka. 23 grudnia 1992 r. nastąpiło przeniesienie rezydencji z budynku przy ul. 30 Stycznia w Gorzowie, do budynku przy ul. Kilińskiego 3 w Zielonej Górze. 15 lutego 2003 do Zielonej Góry przeniosła się także Kuria Biskupia.

Wtedy do nieco opustoszałego budynku przy ul. 30 Stycznia przeniósł się z ul. Koniawskiej Sąd Kościelny. Z czasem zamieszkał tam też bp pomocniczy Edward Dajczak. Dom ten nadal pełnił funkcję rezydencji pomocniczej, jako że Gorzów wciąż był miejscem kluczowych dla życia diecezji wydarzeń. Szczególnym momentem z pewnością były uroczystości jubileuszu 50-lecia administracji apostolskiej w Gorzowie 20 sierpnia 1995 r. Wtedy gorzowska rezydencja gościła wielu biskupów, z Prymasem Polski kard. Józefem Glempem na czele.

2 czerwca 1997 r. dom przy ul. 30 Stycznia, podczas swojej pielgrzymki w Gorzowie, odwiedził papież Jan Paweł II. Któryż inny dom w diecezji może się poszczycić tym, że był w nim Ojciec Święty?

Mijały lata, stary dom coraz bardziej domagał się gruntownego, bardzo kosztownego remontu. Wreszcie w 2007 r. mieszkający tam przez cały czas bp Edward Dajczak wyprowadził do na plebanię katedralną na ul. Obotrycką 10, Sąd Kościelny przeniósł się do budynków w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Gorzowie na ul. Żeromskiego 22. Budynek na ul. 30 Stycznia 1 pozostał pusty i opuszczony. Rozważane było jego wydzierżawienie lub sprzedaż. Odbyły się już wstępne rozmowy z Państwową Wyższą Szkołą Zawodową w Gorzowie Wlkp., która była też gotowa do upamiętnienia w jakiś sposób w budynku postaci sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty.

Po rozważeniu sprawy, bp Stefan Regmunt postanowił, że diecezja nie będzie pozbywać się gorzowskiej rezydencji. Co prawda z ekonomicznego punktu widzenia remont konieczny do uratowania obiektu to ogromne wyzwanie.

Po remoncie w rezydencji mieści się Instytut im. Biskupa Wilhelma Pluty, zaś obecnie miejsce to stanie się alumnatem Zielonogórsko-Gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego.

Budynek przy ul. 30 Stycznia, czyli historyczna rezydencja biskupów gorzowskich w Gorzowie w perspektywie historycznej i duchowej jest cennym skarbem dla całej diecezji.