Zachodniopomorska ziemia od powojennych lat naznaczona jest historią trudnych, bolesnych życiorysów szczególnie tych, którzy pracowali niemal niewolniczo w dawnych PGR-ach. Postępująca pauperyzacja po ich upadku sprawiła, że wielka rzesza rodzin stanęła przed dramatem biedy i bezrobocia. Posługa charytatywna Kościoła ukierunkowana została więc na troskę o podtrzymanie godnego życia tychże rodzin. Jednym ze wspaniałych przykładów tej miłosiernej pracy jest Korytowo położone niedaleko Choszczna.
Od przyjścia w 1995 r. do tej parafii ks. Sławomira Kokorzyckiego diametralnie zmienił się los wielu ludzi dotkniętych przemianami społecznymi. Wrażliwe serce ks. Sławomira i wizjonerskie, przyszłościowe spojrzenie sprawiło, że w niewielkiej miejscowości tuż obok plebanii powstał Ośrodek Wspierania Rodziny, a następnie schronisko dla bezdomnych. O ich działalności i wielkim dobru ofiarowanym wielu dzieciom, młodym i ludziom zagubionym w życiu pisaliśmy już wielokrotnie na naszych łamach. Jednak „niespokojne” serce ks. proboszca Kokorzyckiego, który jest równocześnie wicedyrektorem Caritas Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, ponownie zrodziło nową inicjatywę wartą zauważenia. Otóż w sąsiedztwie miejscowego kościoła oraz zabudowań OWR i schroniska od kilku wieków funkcjonował zespól pałacowo-parkowy należący do dawnych właścicieli Korytowa, w skład którego wchodził pałac, pomieszczenia dla służby, zabudowania gospodarcze oraz pięknie położony wraz z dojściem do plaży park krajobrazowy. Zamek rycerski wznosił się na półwyspie nad jeziorem. Początkowo drewniany, w XII wieku był własnością Joannitów, którzy tereny te otrzymali w 1238 r. od księcia wielkopolskiego Władysława Odonica. W końcu XIII wieku został włączony do Nowej Marchii i w 1291 r. stał się siedzibą rodziny Wedlów. Zamek murowany wzniesiono przed 1364 r. na planie regularnym z przedzamczem. Na przełomie XVI i XVII wieku dokonano przebudowy. Był wtedy wysokim domem przykrytym podwójnym dachem. Został zniszczony prawdopodobnie w XIX wieku, a przebudowano go w latach 1830-90. Park graniczący z dworem założono w XVII wieku. Dla podniesienia walorów widokowych usypano kopiec. Park rozciągał się wzdłuż jeziora i przechodził w piękną promenadę leśną.
Gościnne Korytowo zwiedzam w towarzystwie gospodarza tego miejsca ks. Sławomira Kokorzyckiego. Oprowadza mnie po ogromnym 2,5-hektarowym terenie całego przejętego niedawno przez naszą archidiecezję kompleksu pałacowego, którym przez minione 10 lat gospodarował prywatny właściciel. Sprawiło to, że budynki nabyte przez archidiecezję są w dość dobrym stanie technicznym, o czym świadczą nowe dachy na czterech obiektach, wykonane odwodnienia i izolacje wokół i prawie kompletnie wykończone pomieszczenia kuchni w tzw. powozowni przygotowane razem z podgrzewaną podłogą. Ks. Słamowir jako urodzony optymista z ogromnym temperamentem, bez którego nie dokonałby dotychczasowego charytatywnego „cudu” w Korytowie, opisuje plany zagospodarowania wszystkich pomieszczeń: „W dawnym pałacu powstanie centrum rekolekcyjno-konferencyjne, którego działalność będzie otwarta na szeroko pojętą formację duchową, ale także różnorodne potrzeby pod względem organizowania spotkań czy tematycznych konferencji religijnych lub naukowych. Spektrum tej działalności będzie otwarta na całą Polskę, gdyż pragniemy stworzyć kolejne miejsce, do którego mogliby przyjeżdżać chętni z całego kraju, by odbyć rekolekcje lub merytoryczne spotkania monotematyczne. A drugiej strony, walory krajobrazowe Korytowa wraz z pięknym zejściem nad 84-hektarowe jezioro ciągnące się przez 2,5 km wokół zabudowań i parku naturalnie nadaje się na miejsce wyciszenia, skupienia oraz licznych, wartościowych spotkań. W drugim z budynków powstanie Dom Emeryta otwarty na osoby w podeszłym wieku, którym świadczona będzie kompleksowa opieka socjalna, medyczna i religijna. Docelowym zamierzeniem jest, aby posługiwały tutaj siostry zakonne, co może sprawić, że w przyszłości pomyślimy także nad możliwością utworzenia hospicjum stacjonarnego. Natomiast w sąsiednich pomieszczeniach przygotujemy miejsca dla organizowania np. kolonii Caritas, gdyż istnieje szansa na wybudowanie w dawnej powozowni pokoi dla ponad setki dzieci. Także inne grupy, czy to dziecięce, czy młodzieżowe mogłyby korzystać z tego miejsca. W ostatnim budynku, tzw. ptaszarni powstanie na dole kaplica, a w górnych pomieszczeniach utworzymy dwie pustelnie dla tych osób świeckich, które chciałyby na kilka dni całkowicie odizolować się od świata i oddać się wyłącznie modlitwie i kontemplacji. Będzie to wyjątkowe miejsce w naszej archidiecezji - z dumą stwierdza ks. Kokorzycki. - Obecnie w porozumieniu z Akademią Sztuki ze Szczecina po inspirującej wizycie władz tej uczelni dokonana zostanie inwentaryzacja wszystkich pomieszczeń, a studenci w ramach praktyk i prac dyplomowych wykonają plany modernizacji zabytkowych wnętrz. Niewątpliwie na odrestaurowanie całości zabudowań potrzeba dużych nakładów finansowych, dlatego zwracam się także do ludzi dobrej woli o gest serca i jakiekolwiek wsparcie naszej inwestycji. Liczę, że za mniej więcej dwa lub trzy lata pierwsze pomieszczenia zaczną funkcjonować i przyjmować gości rekolekcyjnych, dzieci kolonijne czy być może już podopiecznych Domu Emeryta” - podsumowuje ks. Sławomir.
Spacerując po przepięknie położonym terenie, można już sobie wyobrazić, jak niezwykłe będzie to miejsce pod względem wyciszenia duchowego i kontemplacji przyrody w tarasowo położonym parku nad okalającym je jeziorem, z którego rozciąga się wspaniały widok na okolice. Korytowskie przedsięwzięcie zasługuje także na docenienie chociażby ze względu na jakże ważny obecnie kontekst zachowania dziedzictwa narodowego, jeśli chodzi o zabytki i relikty przeszłości. Zabudowania, które są obecnie pod opieką ks. Sławomira, mówią o historii tej ziemi, nawiązują do czasów Joannitów i przypominają o kunszcie ludzkiego umysłu, który potrafił tak doskonale wydobyć piękno budowli dawnych epok. A znając wytrwałość w dążeniu do osiągnięcia wyznaczonych celów przez ks. Kokorzyckiego, należy wierzyć, że niedługo ożyje wielkim tętnem odwiedzających to majestatyczne miejsce w Korytowie.