W sobotę 7 września w Rovigo ( północno-wschodnie Włochy) kard. Angelo Amato – prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – dokona beatyfikacji pochodzącej z tych stron Marii Bolognesi. Ta dwudziestowieczna mistyczka większą część spośród swych nieco ponad 55 lat przeżyła w cierpieniu i chorobach, które znosiła z niezwykłym męstwem i poddaniem się woli Bożej.

Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.

Maria Bolognesi urodziła się 21 października 1924 w miejscowości Bosaro koło Rovigo (region Wenecja Euganejska w północno-wschodnich Włoszech) w bardzo biednej rodzinie. Bieda była tak duża, że dziewczyna jadła nawet łupiny ziemniaków, które jej przyjaciółki pozostawiały jako dodatek do nawozu krowiego. Tylko przez 4 lata mogła chodzić do szkoły, zaliczając dwie klasy, po czym musiała zaprzestać nauki, aby pomagać wychowywać swych braci i w pracy na polu. Na szczęście jej babka ze strony matki nauczyła jej podstaw wiary i umiłowania modlitwy. Maria od najmłodszych lat chętnie chodziła codziennie na Mszę św., uczyła się katechizmu, a gdy podrosła, wstąpiła do Akcji Katolickiej.

Zanim w wieku niespełna 18 lat przeżyła pierwsze widzenie Boże, doświadczyła dwa lata wcześniej – 21 czerwca 1940 – opętania przez złego ducha. Nie mogła się modlić ani nawet zbliżyć się do budynku kościelnego, uciekała na widok księdza. Jak opowiadała później, jakaś tajemnicza siła, która odstraszała nawet jej koleżanki, trzymała ją z daleka od świątyń. Moc szatana była tak duża, że latem 1941 ojciec dziewczyny musiał ją przywiązać do łóżka, aby można było dokonać na niej egzorcyzmu. Przy tym zajmował się tym najpierw kapłan, a gdy jego działania nie odniosły skutku, podjął je biskup, też bez powodzenia.

Opętanie stopniowo słabło, chociaż zdarzały się jego nawroty jeszcze w styczniu 1942, ale 1 kwietnia tegoż roku Marii ukazał się we śnie po raz pierwszy Pan, a prawdziwość tej wizji potwierdziły pierścionek, jaki otrzymała od Niego i cudowne uzdrowienie pewnej kobiety z okolicy. Tak rozpoczęły się jej szczególne duchowe kontakty z Bogiem, połączone z wielkimi cierpieniami fizycznymi i chorobami, które nie opuściły jej już do końca życia. Przez całe lata nawiedzały ją różne choroby, najczęściej wielokrotnie: zapalenia płuc, oskrzeli, chroniczne zapalenia oczu, owsiki, wymioty, anemia, reumatyzmy, przewlekłe zapalenia krtani i gardła, zaburzenia pracy serca i kilka zawałów. Pierwszy zawał przeżyła w 1971, a drugiego, który okazał się śmiertelny, doświadczyła 30 stycznia 1980. Miała wówczas nieco ponad 55 lat.

Przedtem jednak kobieta doznała całego szeregu wizji, a potwierdzeniem tego były trzy pierścionki, jakie otrzymała w cudowny sposób od Chrystusa, z których pierwszy zawierał pięć rubinów jako znak pięciu Jego ran. Później Jezus zastąpił je innym, jeszcze cenniejszym, z napisem „Ecce Homo” (Oto Człowiek) i wreszcie najcenniejszym – z jednolitego złota. Wizjom tym towarzyszyły cierpienia podobnych do tych, jakie przeżywał Jezus w czasie swej męki, a więc krwawy pot i rany, jaki Mu zadano na Kalwarii.

Wszystko to znosiła z wielką pokorą i cierpliwością, ofiarowując swe cierpienia i choroby Jezusowi za potrzebujących. Za radą swego kierownika duchowego zaczęła notować w zeszycie swe przeżycia i doświadczenia mistyczne – zapisała łącznie ponad 2 tysiące stron.

Mimo tak ciężkich doświadczeń Maria starała się normalnie żyć: działała, i to bardzo czynnie, w Akcji Katolickiej i jako katechetka parafialna. Nadal też wiele uwagi poświęcała chorym, chociaż sama wiele cierpiała.

Zmarła, jak wspomniano, 30 stycznia 1980 w Rovigo. W chwili śmierci pozostawiła nieukończony dom dla rekonwalescentów w tym mieście. Do jej grobu w kościele św. Sebastiana Męczennika w Bosaro do dzisiaj przybywa wielu wiernych, którzy modlą się tam i otrzymują wiele łask, pozostawiając kwiaty i kartki z prośbami i modlitwami.

21 października 1992 rozpoczęto w Rovigo proces beatyfikacyjny, zakończony 8 lipca 2000. „Maria pozostaje uboga wśród ubogich, znakiem obecności Bożej w pokornych duszach. Nawet jeśli dary mistyczne, które wzbogaciły jej więź z Bogiem, są dalekie od naszego doświadczenia, jej miłość do potrzebujących, jej oddanie się chorym i jej udział w cierpieniach innych są również dla nas przykładem, który jest jeszcze jednym powodem, aby prosić ją o wstawiennictwo za nas przed Bogiem” – napisał postulator sprawy beatyfikacyjnej ks. Tito Maria Sartori.