Ojciec Święty Franciszek przyjął 24 kwietnia na audiencji Jego Eminencję kardynała Marcello Semeraro, Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Upoważnił tę dykasterię do opublikowania dekretu o męczeństwie hiszpańskich redemptorystów podczas wojny domowej w tym kraju (1936 r.) oraz 6 dekretów o heroiczności cnót.

Nowa święta, Małgorzata urodziła się w 1287 r. w Città di Castello. Niewidoma od urodzenia, karłowata, garbata i kulawa, przez całe dzieciństwo była trzymana przez rodziców w ukryciu. Gdy skończyła 6 lat, ojciec wybudował dla niej maleńką celkę obok kościoła parafialnego i kazał ją tam zamurować.

Po jedenastu latach rodzice udali się z nią do grobu świątobliwego franciszkanina, spodziewając się uzdrowienia. Gdy cud się nie zdarzył, rodzice ją opuścili. Poleciła się wtedy opiece Dzieciątka Jezus. Ono doprowadziło Ją do dominikanek w Citta di Castello, które przyjęły ją do Trzeciego Zakonu.

Odznaczała się duchem pokuty. Znosiła swój krzyż, nigdy nie narzekając. Posiadała rzadką wiedzę wlaną. Doglądała dzieci i młodzieży jako piastunka i opiekunka, mimo kalectwa pomagała uczniom w ćwiczeniach literackich i gramatyce. Często powtarzała: „O, gdybyście widzieli, co posiadam w sercu!”. Prowadziła intensywne życie modlitwy. Dziękowała Bogu za drogę do nieba ułatwioną przez cierpienie. Wielu osobom służyła swoimi radami. Szczególnym nabożeństwem otaczała Świętą Rodzinę.

Zmarła 13 kwietnia 1320 r., w trzydziestym trzecim roku życia. Gdy po ponad dwustu latach, 9 czerwca 1558 r., otworzono jej trumnę, okazało się, że jej ciało nie uległo zepsuciu. W jej sercu znaleziono trzy kamyczki podobne do diamentów, z wizerunkami Pana Jezusa, Matki Bożej i świętego Józefa.

Zdumieni świadkowie, choć wiedzieli, że Małgorzata była karlicą, zostali po otwarciu trumny przejęci lękiem. Małgorzata miała jedynie 122 cm wzrostu, głowę nieproporcjonalnie dużą w stosunku do chudego ciała, dłonie i stopy małe. Jedna noga była krótsza o 8 cm od drugiej. Pochowano ją z rękoma skrzyżowanymi z przodu, lewa ręka była lekko podniesiona, utrzymując się bez żadnego podparcia.

Obecnie jej ciało, ubrane w habit tercjarski, spoczywa w kryształowej trumnie pod głównym ołtarzem kościoła św. Dominika w Città di Castello we Włoszech. Ciało jest nienaruszone, a członki są giętkie. Jej kult zatwierdził papież Paweł V w 1609 r. Papież Klemens X zatwierdził Mszę św. i oficjum brewiarzowe ku jej czci 6 kwietnia 1675 r. Jej wizerunki można spotkać bardzo rzadko, przeważnie ukazywana jest jako garbata i drobna dziewczyna, nieraz w otoczeniu dzieci.

Dzisiejsza kanonizacja równoważna św. bł. Małgorzaty z Città di Castello jest szóstą dokonaną przez Franciszka. Wcześniej ogłosił on w ten sposób świętymi św. Anielę Foligno (zm. 1309) – 9 października 2013, Piotra Fabera (†1546) – 17 grudnia 2013 oraz Franciszka de Lavala (†1708), Józefa de Anchieta (†1597), Marię od Wcielenia Guyart (†1673) – 3 kwietnia 2014, a następnie Junipera Serrę OFM (†. 1784) – 23 września 2015 r.., i Bartłomieja Fernandes od Męczenników OP (†. 1590) - 5 lipca 2019. Również Benedykt XVI przeprowadził jedną taką kanonizację – Hildegardy z Bingen (zm. 1179) – 10 maja 2012.