Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego jest propozycją dla wszystkich. Mówiąc krótko - dzięki niej każdy może mieć dziecko. Trudno powiedzieć, ile osób modli się obecnie w intencji nienarodzonych, których
życie jest zagrożone zabiciem w łonie matki, wiadomo jednak, że ta inicjatywa trafiła do wielu krajów. Często osoby, które wymodliły już jedno dziecko, modlą się w intencji kolejnego. Tym, którzy nie
znają szczegółów, trzeba wyjaśnić, że biorąc w duchową adopcję nienarodzone dziecko, trzeba przez 9 miesięcy modlić się w jego intencji, odmawiając codziennie jedną tajemnicę Różańca oraz specjalną modlitwę
w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane postanowienie, chociaż nie jest ono obowiązkowe. Dodatkowymi postanowieniami mogą być np.: częsta spowiedź i Komunia św.,
adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, walka z nałogami, dodatkowe modlitwy, pomoc osobom potrzebującym. Adopcja poprzedzana jest złożeniem przyrzeczenia w uroczystej formie w obecności
kapłana bądź też prywatnie. Powinno się tego dokonać przed wizerunkiem Jezusa Ukrzyżowanego lub Matki Najświętszej. Modląc się za dziecko, nie znamy jego płci, rasy ani narodowości. W przyrzeczeniu, które
składamy, deklarujemy, że jest to modlitwa o uratowanie życia dziecka, ale również o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Jest więc ona czymś w rodzaju duchowego kapitału, w który wyposażamy dziecko,
zanim się urodzi.
Idea Duchowej Adopcji narodziła się po objawieniach w Fatimie. W 1987 r. została przeniesiona do Polski. Pierwszy Ośrodek Duchowej Adopcji powstał w paulińskim kościele Świętego Ducha przy ul.
Długiej w Warszawie. Stopniowo, choć z początku powoli, powstawały kolejne ośrodki Duchowej Adopcji: w 1992 r. - w sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Kałkowie Godowie, w 1993 r. -
w sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku Matemblewie. W 1994 r. modlitwa Duchowej Adopcji otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego. W 1996 r. w Duchową Adopcję włączyli się wierni z Węgier,
którzy uczestniczyli w pielgrzymce warszawskiej i przenieśli tę inicjatywę do swojego kraju. Wraz z peregrynacją figury Matki Bożej Fatimskiej w 1996 r. Dzieło Duchowej Adopcji trafiło na Białoruś,
potem na Ukrainę, do Niemiec i do innych krajów.
***
Centralny Ośrodek Rozkrzewiania Duchowej Adopcji znajduje się na Jasnej Górze i nie jest to przypadkowe, bowiem dzieło to jest również odpowiedzią na Jasnogórskie Śluby Narodu, w których zawarte jest
przyrzeczenie: „Bronić będziemy życia”. Generalnie jednak nie ma zależności pomiędzy wieloma już w tej chwili ośrodkami działającymi w różnych miejscach w kraju. Dzieło Duchowej Adopcji nie
posiada żadnych wewnętrznych struktur, nie jest stowarzyszeniem ani organizacją. Jest adresowane do każdego, toteż włączają się w nie wszyscy - zarówno młodzież, jak i osoby starsze, kapłani i osoby
zakonne, aktorzy i politycy, żołnierze i licealiści.
Wielu młodych ludzi odkryło, że dzięki Duchowej Adopcji zaczęli inaczej patrzeć na sprawy miłości i przekazywania życia. Dla wielu małżeństw ta właśnie wspólna modlitwa stała się dobrodziejstwem pomagającym
leczyć konflikty. Wielu kobietom dotkniętym grzechem aborcji pozwoliła przełamać tzw. syndrom poaborcyjny, przejawiający się m.in. w tym, że przez wiele lat, mimo wielokrotnych spowiedzi, nie mogły sobie
darować, że kiedyś dopuściły się tego czynu. Jest również błogosławieństwem dla osób starszych, chorych, które mają świadomość, jak bardzo ich modlitwa i cierpienie mogą być potrzebne komuś bezbronnemu.
25 marca przypada uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Dzień Świętości Życia. Jest to okazja, aby zarówno kapłanów, jak i wiernych zachęcić do przemyślenia tej idei oraz, w miarę możliwości, do jej
podjęcia. W Polsce jest już wiele ośrodków, gdzie można uzyskać szczegółową informację o tym, jak włączyć się w Duchową Adopcję. Warto pamiętać, że Duchową Adopcję można podejmować wielokrotnie, w intencji
kolejnych dzieci, jednak pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.
Pomóż w rozwoju naszego portalu