Człowiek
Edward Pleszewski: - Dr Mosing został we Lwowie, by pomagać Polakom, ale służył wszystkim. Nie obchodziły go narodowość, przekonania, wiara. Człowiek cierpiący był dla niego bardzo ważny. Można było przyjść do niego o każdej porze. Uważał, że lepiej dać się oszukać, niż odmówić pomocy. Godził ludzi, małżeństwa. Doprowadził do ołtarza wielu żyjących na tzw. kocią łapę.
Był mądry i prosty. Mówił: „Człowiek nie jest celem, ale mostem. Przez szacunek do człowieka, jego godności, zbliżamy się do Boga”.
Ubierał się skromnie. Nigdy nie brał pieniędzy od pacjentów. Wieśniacy, którym pomagał, ofiarowali mu żywność. Rozdawał ją ubogim i sam się nią żywił.
Lekarz
Edward Pleszewski: - Dr Mosing miał wielkie serce. Był wyrozumiały, ojcowski. Rozdawał leki, które dostawał z Polski i Niemiec, sam też je przyrządzał. Udzieleniu pomocy zawsze towarzyszyło słowo pocieszenia i wsparcia.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Bp Leon Mały: - Ks. Chomicki z Murafy opowiadał, że kiedyś zachorował. Poradzono mu, żeby pojechał do Doktora. Chciał zapłacić, ale ten nie wziął pieniędzy. Powiedział: „Ja też chcę, żeby księża byli zdrowi”.
S. Bożena Roj: - Traktował człowieka z wyrozumiałością, delikatnie. Nie było trudno do niego podejść. Pomagał, jak mógł.
Wychowawca młodzieży męskiej
Bp Leon Mały: - Od początku uważał, że mamy służyć Chrystusowi i Kościołowi. Wymagał od nas tej postawy, niekoniecznie w kapłaństwie. Mogliśmy pracować jako katecheci, dawać świadectwo w społeczeństwie.
Edward Pleszewski: - Pokazał nam głębię modlitwy różańcowej. To było w czasach, kiedy Kościół był prześladowany i wszystko robiło się w tajemnicy. Wysyłał nas z pomocą do osób samotnych. Jeśli ktoś z nas nie posłuchał jego rady, wpadał w tarapaty.
Nauczyciel modlitwy i pracy
Edward Pleszewski: - Był człowiekiem modlitwy. Dzień rozpoczynał od brewiarza, czytania Pisma Świętego, rozmyślań. Potem odprawiał Mszę św. Po niej szedł do Zakładu.
Reklama
Bp Leon Mały: - W każdą sobotę w nocy wyjeżdżaliśmy ze Lwowa, by w niedzielę rano pracować na parafiach. W poniedziałek po powrocie odprawiał Mszę św. Pacjenci byli od rana do wieczora. W przerwie odmawialiśmy brewiarz, Różaniec. Wykładał nam teologię i filozofię. Następny dzień wyglądał tak samo, około 6.00 była pobudka, a o 6.30 - Msza św. We środę i czwartek chodziliśmy do chorych. W piątek była Droga Krzyżowa, a w sobotę - przygotowania do wyjazdu.
Doktor był oddany Opatrzności Bożej. Codziennie odmawialiśmy tajemnicę Różańca - Zesłanie Ducha Świętego. Była to prośba o dary Ducha Świętego, żeby móc rozpoznać wolę Bożą, Bożą Opatrzność.
Oddany ludziom
Edward Pleszewski: - Zniżył się do biedaków. Bardzo się cieszył, kiedy po Soborze Watykańskim II zdecydowano, że w Kościele będzie jak najprościej, że będzie on bardziej dostępny dla ludzi zwykłych, a ołtarz stanie się centrum wspólnoty.
S. Bożena Roj: - Był bardzo cierpliwy, w chorobie żartował: „Widzi siostra, skończyła Siostra teologię, a ja nie kończyłem teologii i jestem księdzem”.
Edward Pleszewski: - Z perspektywy lat uświadamiam sobie tę służbę, jego heroiczne czyny i sposób bycia. Nie każdy potrafi odmówić sobie wszystkiego. Zniżał się do maluczkich, a jednocześnie dorównywał tym najwyżej postawionym. Wspominam go jako tego, który był bardzo bliski, ale też daleki i niezrozumiały.
W wieku 63 lat dr Mosing odszedł na emeryturę. Pomagał księżom na Ukrainie i w Mołdawii. Wyjeżdżał do Stawropolskiego Kraju, na Kaukaz, do Kazachstanu, Tbilisi.
W 1992 r. na jego nogach pojawiły się rany. Już nie opuszczał mieszkania, ale ciągle przyjmował pacjentów.
6 grudnia 1994 r. dotknął go paraliż.
13 listopada 1999 r. odprawił ostatnią Mszę św. 27 listopada 1999 r. dr Mosing odszedł do wieczności.
W wystosowanym na ręce metropolity lwowskiego - abp. Mariana Jaworskiego telegramie Jan Paweł II napisał m.in.: „Powierzamy Bogu duszę człowieka sprawiedliwego, gorliwego pasterza i wytrwałego misjonarza, oddanego bez reszty Chrystusowi i ludziom. Z wielką gorliwością jako lekarz i kapłan pełnił swą pasterską misję od wschodniej Ukrainy aż po Kaukaz i Syberię”.
