Gra o św. Stanisławie Kostce - za darmo dla szkół i stowarzyszeń

Jak poinformowała diecezja płocka, gra „Vita Stanislai” to projekt, którego celem jest „upowszechnienie i popularyzacja ważnej dla historii lokalnej i Polski postaci św. Stanisława Kostki”.

„Święty ten jest jednym z patronów Polski, a więc ważnym elementem dziedzictwa narodowego. Pomimo tego, że św. Stanisław Kostka jest jednym z najbardziej znanych polskich świętych, koleje jego losu i postawa życiowa są mało znane” - podkreślono w informacji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Monika Miłoszewska z Muzeum Historycznego w Przasnyszu zaznaczyła, iż „koncepcją projektu jest przedstawienie świętego nie w hagiograficznym ujęciu, jako cukierkowego chłopca z rumieńcami, ale człowieka wielkich pragnień”. Według niej, dla współczesnych młodych św. Stanisław Kostka „może być on przykładem osoby, która nie bała się stawiać przed sobą wielkich celów i ich realizować”.

„Wykorzystując nowoczesną, interaktywną formę liczymy przede wszystkim na zainteresowanie tą niezwykłą postacią młodych ludzi – rówieśników świętego” - przyznała Miłoszewska, cytowana w komunikacie płockiej kurii, odnosząc się do idei projektu.

Reklama

Dodała, iż gra przygotowana przez Muzeum Historyczne w Przasnyszu łączy zdobywanie wiedzy o św. Stanisławie Kostce z pozytywnym wpływem, jaki wywierają zabawy planszowe na rozwój dzieci i młodzieży - rozwijanie wyobraźni, naukę przewidywania, podejmowania decyzji i ponoszenia odpowiedzialności za nie, rozwój umiejętności społecznych i interpersonalnych.

Podziel się cytatem

Jak wyjaśnia płocka kuria, w grze „Vita Stanislai” gracze wcielają się w biografów św. Stanisław Kostki - zbierają informacje o życiu świętego, a grę wygrywa gracz, który stworzy najbardziej kompletną biografię świętego. Gra, przeznaczona dla 2 do 5 osób, posiada dwa stopnie trudności, dla młodych graczy oraz trudniejszy dla starszych. Jedna rozgrywka zajmuje 20 do 40 minut.

„W instrukcji gry znajduje się wstęp historyczny tak, aby rozgrywka mogła zostać poprzedzona zapoznaniem się z życiorysem bohatera rozgrywki. Ponadto muzeum samo będzie prowadziło rozgrywki, głównie na terenie powiatu przasnyskiego, a sama gra w najbliższym czasie zostanie umieszczona na stronie internetowej tak, by można ją samodzielnie pobrać, wydrukować i cieszyć się rozgrywką z najbliższymi” - informuje diecezja płocka.

W komunikacie podano jednocześnie, iż grę „Vita Stanislai” bezpłatnie mogą uzyskać stowarzyszenia, szkoły, instytucje, pokrywając jedynie koszty wysyłki egzemplarzy i zobowiązując się do zorganizowania i udokumentowania rozgrywki - w tym celu należy wypełnić formularz: Zobacz i poczekać na kontakt ze strony placówki.

Reklama

Jak podkreśliła płocka kuria, produkcja gry „Vita Stanislai” była współfinansowana ze środków Unii Europejskiej w ramach działania 19 „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER”, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 - Europejski Fundusz Rolny na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa Inwestująca w obszary wiejskie”.

Św. Stanisław Kostka urodził się w Rostkowie niedaleko Przasnysza 28 grudnia 1550 r.. Był jednym z pięciorga dzieci kasztelana zakroczymskiego Jana Kostki i Małgorzaty z Kryskich. W 1564 r. wyjechał na naukę do Wiednia, gdzie podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu jezuitów. Nowicjat rozpoczął w Rzymie w 1567 r. Według przekazów był wzorem zakonnika szczególnie pielęgnującego kult maryjny. Zmarł po chorobie 15 sierpnia 1568 r. Został beatyfikowany w 1605 r., a w 1726 r. kanonizowany.

Relikwie św. Stanisława Kostki znajdują się w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie, a od 1926 r. także w kościele parafialnym w rodzinnym Rostkowie - ustanowione w 2000 r. tamtejsze sanktuarium odwiedzają każdego roku liczne pielgrzymki z kraju i zagranicy.

Rok 2018 Konferencja Episkopatu Polski ustanowiła Rokiem Św. Stanisława Kostki w 450. rocznicę jego śmierci.

Św. Stanisław Kostka to patron dzieci i młodzieży, w tym studentów i alumnów. Jest też patronem Polski, a także archidiecezji łódzkiej oraz warszawskiej i oprócz płockiej, także diecezji chełmińskiej. Patronuje również kilku miastom, jak: Gniezno, Lublin, Poznań i Warszawa. (PAP)

mb/ pat/

W komnacie, gdzie Stanisław święty zasnął w Bogu, na miejscu łoża jego stoi grób z marmuru. Taki, że widz niechcący wstrzymuje się w progu, myśląc, że Święty we śnie zwrócił twarz do muru i rannych dzwonów echa w powietrzu dochodzi... I wstać chce, i po pierwszy raz człowieka zwodzi. Nad łożem tym i grobem świeci wizerunek Królowej Nieba, która z Świętych chórem schodzi i tron opuszcza, nędzy śpiesząc na ratunek. Palm wiele, kwiatów wiele aniołowie niosą, skrzydłami z ram lub nogą wstępując bosą. Gdzie zaś od dołu obraz kończy się ku stronie, w którą Stanisław Kostka blade zwracał skronie, jeszcze na ram złoceniu róża jedna świeci: niby że, po obrazu stoczywszy się płótnie, upaść ma, jak ostatni dźwięk, gdy składasz lutnię. I nie zleciała dotąd na ziemię - i leci... (Cyprian Kamil Norwid) Doroczną pamiątkę św. Stanisława Kostki kościół w Polsce obchodził wcześniej 13 listopada. Od 1974 r. święto to obchodzimy 18 września jako święto patronalne dzieci i młodzieży, by na progu nowego roku szkolnego prosić dla nich o błogosławieństwo i potrzebne łaski. Stanisław Kostka urodził się w październiku 1550 r. w Rostkowie, w wiosce położonej około 4 kilometrów od Przasnysza, na Mazowszu, w diecezji płockiej. Ojcem Stanisława był Jan Kostka, od 1564 r. kasztelan zakroczymski, a jego matką była Małgorzata z domu Kryska z Drobnina. Obie rodziny Kostków i Kryskich były w XVI w. dobrze znane. Stanisław Kostka miał trzech braci i dwie siostry. Oto co Stanisław powiedział o swojej rodzinie: "Rodzice chcieli, byśmy byli wychowani w wierze katolickiej, zaznajomieni z katolickimi dogmatami, a nie oddawali się rozkoszom. Co więcej postępowali z nami ostro i twardo, napędzali nas zawsze - sami jak i przez domowników - do wszelkiej pobożności, skromności, uczciwości, tak żeby nikt z otoczenia, z licznej również służby, nie mógł się na nas skarżyć o rzecz najmniejszą" . Św. Stanisław swoje pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym. Jego nauczycielem przez pewien czas był Jan Biliński. W domu rodzicielskim przebywał do 14. roku życia. Następnie Stanisław razem ze swym bratem Pawłem rozpoczęli studia u jezuitów we Wiedniu, lecz gdy nowy cesarz Maksymilian w 1565 r. zabrał jezuitom konwikt, musieli przenieść się na stancję. Do jezuickiej szkoły w Wiedniu uczęszczało wówczas około 400 uczniów, a regulamin tej szkoły streszczał się w jednym zdaniu: "Taką pobożnością, taką skromnością i takim poznaniem przedmiotów niech się uczniowie starają ozdobić swój umysł, aby się mogli podobać Bogu i ludziom pobożnym, a w przyszłości ojczyźnie i sobie samym przynieść także korzyść". Do pobożności miała zaprawiać studentów codzienna modlitwa przed lekcjami i po lekcjach, codzienna Msza św., miesięczna spowiedź i Komunia św. Początkowo Stanisławowi nauka szła trudno, ale pod koniec trzeciego roku należał już do najlepszych. Władał płynnie językiem ojczystym, niemieckim i łacińskim; uczył się też języka greckiego. Trzy lata pobytu w Wiedniu to był dla Stanisława okres rozbudzonego życia wewnętrznego. Stanisław znał tylko drogę do kolegium, do kościoła i do domu. Swój wolny czas poświęcał na lekturę i modlitwę. Zadawał sobie pokuty i biczował się. Mimo sprzeciwu i próśb brata i kolegów nie zaprzestawał praktyk pokutnych. Intensywne życie wewnętrzne, nauka i praktyki pokutne tak bardzo osłabiły organizm chłopca, że bliski był śmierci. Zapadł w niemoc śmiertelną w grudniu 1565 r. Kiedy św. Stanisław był już pewien śmierci, a nie mógł otrzymać Wiatyku, gdyż właściciel domu nie chciał wpuścić katolickiego kapłana, wtedy św. Barbara, patronka dobrej śmierci, do której się zwrócił, w towarzystwie dwóch aniołów nawiedziła jego pokój i przyniosła mu ów Wiatyk. W tej również chorobie objawiła się Świętemu Matka Najświętsza i złożyła mu na ręce Boże Dzieciątko. Od Niej to doznał cudownego uleczenia z poleceniem by wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Nie było to rzeczą łatwą dla Stanisława, gdyż jezuici nie mieli zwyczaju przyjmować kandydatów bez woli rodziców, a on na nią nie mógł liczyć. Po wielu trudnościach i zmaganiach Stanisław został przyjęty do jezuitów najpierw na próbę, gdzie zadaniem jego było sprzątanie pokoi i pomaganie w kuchni, po pewnym jednak czasie, wraz z dwoma innymi kandydatami udał się Stanisław do Rzymu i na skutek polecenia prowincjała z Niemiec przełożony generalny przyjął go do nowicjatu. Rozkład zajęć nowicjuszów przedstawiał się następująco: modlitwa, praca umysłowa i fizyczna, posługi w domu i w szpitalach, dyskusje na tematy życia wewnętrznego i o sprawach kościelnych, konferencje mistrza nowicjatu i przyjezdnych gości. Stanisław czuł się szczęśliwy, że wreszcie osiągnął swój życiowy cel. Przełożeni pozwolili Stanisławowi w pierwszych miesiącach 1568 r. złożyć śluby zakonne. Wielkim wydarzeniem w życiu św. Stanisława było przybycie 1 sierpnia w uroczystość Matki Bożej Anielskiej (dziś tę uroczystość obchodzimy 2 sierpnia) św. Piotra Kanizjusza, który zatrzymał się w domu nowicjatu i wygłosił dla nich konferencję. Po tej konferencji Stanisław powiedział do kolegów: "Dla wszystkich ta nauka świętego męża jest przestrogą i zachętą, ale dla mnie jest ona wyraźnym głosem Bożym. Umrę bowiem jeszcze w tym miesiącu". Koledzy zlekceważyli sobie jego słowa. Jeszcze 5 sierpnia jeden z ojców zabrał Stanisława do bazyliki Najświętszej Maryi Panny Większej na doroczny odpust. Za kilka dni było święto Wniebowzięcia Matki Bożej. 10 sierpnia Stanisław napisał list do Matki Bożej i ukrył go na swojej piersi. Prosił by mógł odejść z tego świata w uroczystość Wniebowzięcia Maryi. Jego prośba została wysłuchana. W wigilię Wniebowzięcia Stanisław dostał silnych mdłości i zemdlał. Wystąpił na nim zimny pot i poczuł dreszcze, z ust zaczęła sączyć mu się krew. O północy zaopatrzono go Wiatykiem. Przeszedł do wieczności tuż po północy 15 sierpnia 1568 r., mając zaledwie siedemnaście lat. Wieść o jego pięknej śmierci rozeszła się lotem błyskawicy po całym Rzymie. Wbrew zwyczajowi zakonu jezuitów ciało Stanisława przyozdobiono kwiatami. W dwa lata potem, gdy otwarto grób św. Stanisława, znaleziono jego ciało nietknięte rozkładem. W 1605 r. papież Paweł V zezwolił na zawieszenie obrazu św. Stanisława w kościele św. Andrzeja w Rzymie i na zawieszenie przy nim lamp, jak też wotów. Papież Klemens X w 1670 r. zezwolił jezuitom na odprawianie Mszy św. i na odmawianie pacierzy kapłańskich ku czci św. Stanisława. W 1674 r. ten sam papież ogłosił św. Stanisława Kostkę jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Te wszystkie fakty Stolica Apostolska uznała jako akt beatyfikacji. Św. Stanisław Kostka jest pierwszym Polakiem, który dostąpił chwały ołtarzy w Towarzystwie Jezusowym. Rok 1714 był rokiem, w którym papież Klemens XI wydał dekret kanonizacyjny, ale samego aktu kanonizacji dokonał papież Benedykt XIII dopiero w 1726 r. wraz ze św. Alojzym Gonzagą. W 1926 r., w 200. rocznicę kanonizacji odbyła się uroczystość sprowadzenia do Polski małej części relikwii św. Stanisława. W tych jubileuszowych uroczystościach wziął udział sam prezydent państwa, Ignacy Mościcki. Ciało św. Stanisława spoczywa w kościele św. Andrzeja Boboli w Rzymie w jego ołtarzu po lewej stronie. Ku czci św. Stanisława Kostki wzniesiono w Polsce wiele świątyń, wśród nich piękną katedrę w Łodzi. Najpiękniejszy kościół pod wezwaniem św. Stanisława znajduje się w Nowym Jorku. Św. Stanisław Kostka należy do najpopularniejszych polskich świętych. Przed cudownym obrazem św. Stanisława w obecnej katedrze lubelskiej modlił się w 1651 r. król Jan II Kazimierz. W naszej diecezji doroczną uroczystość odpustową ku czci św. Stanisława Kostki przeżywa wspólnota parafialna w Jerzyskach, gdzie proboszczem jest ks. Zenon Bobel. U początku nowego roku szkolnego i akademickiego starajmy się prosić św. Stanisława Kostkę, który jest patronem dziatwy i młodzieży, aby wstawiał się on za nami i wypraszał potrzebne nam wszystkim łaski.